Δύο βήματα εμπρός - ένα πίσω ή πολιτική μνήμη χρυσόψαρου;
Κεντρικό ζήτημα στις δημόσιες συζητήσεις της ημέρας που πέρασε ήταν η άποψη που εξέφερε ο επικεφαλής της αντιπροσωπείας του ΔΝΤ στην τρόικα Πόλ Τόμσεν, σε συνέντευξή του σε Γερμανική εφημερίδα. Τι είπε ο συγκεκριμένος κύριος - που έχει σε ένα μεγάλο βαθμό αναλάβει την διαχείριση της "ελληνικής κρισης" όχι αναγκαστικά προς συμφέρον της Ελλάδας αλλά των κυρίων του ΔΝΤ; Είπε ότι η χώρα προχωρά κάνοντας δύο βήματα μπροστά και ένα πίσω, την στιγμή που η πολιτική και κοινωνική κόπωση μεγαλώνει.
Και ζήτησε έτσι εμμέσως ακόμη πιο γρήγορες μεταρρυθμίσεις, ακόμη περισσότερα μέτρα, ακόμη πιο σκληρή πολιτική εκ μέρους της κυβέρνησης. Φυσικά, δεδομένης της θέσης του δεν θα περίμενε κανείς κάτι διαφορετικό. Το ΔΝΤ, η Τρόικα εν γένει έχει στο μυαλό της ένα και μόνο ένα πράγμα. Να προστατεύσει την σταθερότητα του δεδομένου οικονομικού συστήματος μέσα στο οποίο κινείται η χώρα μας. Το σύμπλεγμα τραπεζών, χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων, αγορών και ούτω καθ' εξής που έχει μετατρέψει σε μαριονέτες τις πολιτικά εκλεγμένες κυβερνήσεις του δυτικού κόσμου.
Την εποχή που ο Γιώργος Παπανδρέου έπαιρνε την απόφαση να φέρει στην χώρα μας το ΔΝΤ, είχε προβεί σε ένα μπαράζ δηλώσεων σχετικά με την διαφθορά στην χώρα μας και την κακή ποιότητα του ελληνικού λαού. Δεν ξέρω αν θα μπορούσαμε επί του πρακτέου να διαφωνήσουμε στην διάγνωση των συμπτωμάτων. Δεν αναφέρθηκε όμως ποτέ στην αρρώστια που επέφερε αυτά τα συμπτώματα. Την διαπλοκή οικονομικών και πολιτικών συμφερόντων. Που σε μεγάλο βαθμό πραγματώνεται και μέσω των πολιτικών κομμάτων. Ο κ. Τόμσεν από την πλευρά του, και εκπροσωπόντας αυτό που εκπροσωπεί ζητά συγκεκριμένα πράγματα. Ζητά να διασφαλιστούν οι "δανειοδότες" εξασφαλίζοντας την μη κατάρρευση του συστήματος. Η κυβέρνηση Παπανδρέου λειτουργεί προς αυτή την κατεύθυνση.
Το μεγάλο πρόβλημα της χώρας όμως δεν είναι αυτό που περιέγραψε ο κ. Τόμσεν. Είναι η πολιτική μνήμη χρυσόψαρου που χαρακτηρίζει τους Έλληνες πολίτες.
Τι είναι όμως η "μνήμη του χρυσόψαρου"; Πρόκειται για έναν διεθνώς διαδεδομένο αστικό μύθο που θέλει τα χρυσόψαρα να έχουν μνήμη 3-8 δευτερολέπτων. Κάτι που μπορεί σύμφωνα με αυτόν τον μύθο να οδηγήσει και στον θανατό τους, από το ... πολύ φαί. Αφού ξεχνάνε ότι έχουν φάει και ξανατρώνε, όσες φορές και εάν βρουν φαγητό.
Κάπως έτσι συνέβη και με τον ελληνικό λαό. Θαμπώθηκε από την "ανάπτυξη" των βρώμικων όπως αποδείχθηκε Ολυμπιακών και της fake καταναλωτικής του ικανότητας. Και ξέχασε τα βασικά. Ξέχασε να τιμωρήσει αυτούς που σκόρπισαν τα λεφτά του, εμπιστεύτηκε ξανά τους ίδιους και τους ίδιους ανθρώπους. Δεν ζήτησε ευθύνες, αλλά συνέχισε να απολαμβάνει μια ψευδή ευδαιμονία.
Και το πλέον αστείο είναι ότι συνεχίζει να το κάνει και τώρα. Και δεν αναφερόμαστε μόνο στους πολιτικούς. Την ίδια στιγμή που χιλιάδες νέοι, δημιουργικοί Έλληνες προσπαθούν να δραπετεύσουν από την χώρα, την ίδια στιγμή που η άδεια πλατεία Συντάγματος αποτελεί μια αγκωνιά στα πλευρά όσων σκέφτονται το τι θα μπορούσε να είχε γίνει αυτή, οι κοινωνικές αντιδράσεις έναντι των πράξεων της κυβέρνησης έχουν και πάλι αφεθεί στα χέρια των επαγγελματιών της αριστεράς και του συνδικαλισμού. Οι πρώτες ημέρες της πλατείας Συντάγματος, όταν οι εργατοπατέρες έφευγαν τρέχοντας από την πλατεία, ανήκουν στο παρελθόν. Επικράτησε και πάλι το χαρακτηριστικό του χρυσόψαρου. Τι σημαίνει αυτό επί του πρακτέου; Σημαίνει την ακύρωση στην πράξη οποιασδήποτε δυναμικής αντίστασης. Σε αυτό ρόλο έπαιξαν πολλά. Θα μπορούσαμε πολύ άνετα να επισημάνουμε τις ευθύνες του πατριωτικού χώρου, που για μία ακόμη φορά φάνηκε άτολμος και διστακτικός. Θα μπορούσαμε να αναφερθούμε στους κουκουλοφόρους και τα ΜΑΤ που ολοκλήρωσαν τον σχεδιασμό της κυβέρνησης. Θα μπορούσαμε να αναφερθούμε στις επαναστατικές μειοψηφίες, που αποτέλεσαν την τέλεια δικαιολογία για όποιον δεν ήθελε να κάνει τίποτε. Και λοιπά και λοιπά. Δεν έχει όμως ιδιαίτερο νόημα. Γιατί όλος αυτός ο μηχανισμός βασίστηκε στην μνήμη χρυσόψαρου του ελληνικού λαού που και πάλι βούλιαξε στον καναπέ του και παρακολουθεί την επικαιρότητα σαν να βλέπει θρίλερ ένα παρασκευιάτικο βράδυ. Τρομαγμένος με γουρλωμένα μάτια και παίρνοντας κάποιον τηλέφωνο για να... γκρινιάξει, όταν δει κάτι που τον τρόμαξε πολύ. Οι Έλληνες φαίνεται να έχουν χάσει κάθε αντανακλαστικό αντίδρασης. Και κύριοι ως τον Τόμσεν, που θέλουν να θεσμοποιήσουν την διαπλοκή, μετατρέποντας τις "αγορές" σε επίσημο συνομιλητή των κυβερνήσεων - γιατί αυτή είναι η λύση τους - μπορούν να μας ψέγουν για ατολμία. Δεν πιστεύω ότι οι Έλληνες είναι διεφθαρμένοι όπως έλεγε ο GAP. Πιστεύω όμως απόλυτα ότι είναι αποχαυνωμένοι. Και ίσως χρειαστούν μερικά βήματα ακόμη προς τα εκεί που θέλει ο κ. Τόμσεν για να αλλάξει αυτό...
Την εποχή που ο Γιώργος Παπανδρέου έπαιρνε την απόφαση να φέρει στην χώρα μας το ΔΝΤ, είχε προβεί σε ένα μπαράζ δηλώσεων σχετικά με την διαφθορά στην χώρα μας και την κακή ποιότητα του ελληνικού λαού. Δεν ξέρω αν θα μπορούσαμε επί του πρακτέου να διαφωνήσουμε στην διάγνωση των συμπτωμάτων. Δεν αναφέρθηκε όμως ποτέ στην αρρώστια που επέφερε αυτά τα συμπτώματα. Την διαπλοκή οικονομικών και πολιτικών συμφερόντων. Που σε μεγάλο βαθμό πραγματώνεται και μέσω των πολιτικών κομμάτων. Ο κ. Τόμσεν από την πλευρά του, και εκπροσωπόντας αυτό που εκπροσωπεί ζητά συγκεκριμένα πράγματα. Ζητά να διασφαλιστούν οι "δανειοδότες" εξασφαλίζοντας την μη κατάρρευση του συστήματος. Η κυβέρνηση Παπανδρέου λειτουργεί προς αυτή την κατεύθυνση.
Το μεγάλο πρόβλημα της χώρας όμως δεν είναι αυτό που περιέγραψε ο κ. Τόμσεν. Είναι η πολιτική μνήμη χρυσόψαρου που χαρακτηρίζει τους Έλληνες πολίτες.
Τι είναι όμως η "μνήμη του χρυσόψαρου"; Πρόκειται για έναν διεθνώς διαδεδομένο αστικό μύθο που θέλει τα χρυσόψαρα να έχουν μνήμη 3-8 δευτερολέπτων. Κάτι που μπορεί σύμφωνα με αυτόν τον μύθο να οδηγήσει και στον θανατό τους, από το ... πολύ φαί. Αφού ξεχνάνε ότι έχουν φάει και ξανατρώνε, όσες φορές και εάν βρουν φαγητό.
Κάπως έτσι συνέβη και με τον ελληνικό λαό. Θαμπώθηκε από την "ανάπτυξη" των βρώμικων όπως αποδείχθηκε Ολυμπιακών και της fake καταναλωτικής του ικανότητας. Και ξέχασε τα βασικά. Ξέχασε να τιμωρήσει αυτούς που σκόρπισαν τα λεφτά του, εμπιστεύτηκε ξανά τους ίδιους και τους ίδιους ανθρώπους. Δεν ζήτησε ευθύνες, αλλά συνέχισε να απολαμβάνει μια ψευδή ευδαιμονία.
Και το πλέον αστείο είναι ότι συνεχίζει να το κάνει και τώρα. Και δεν αναφερόμαστε μόνο στους πολιτικούς. Την ίδια στιγμή που χιλιάδες νέοι, δημιουργικοί Έλληνες προσπαθούν να δραπετεύσουν από την χώρα, την ίδια στιγμή που η άδεια πλατεία Συντάγματος αποτελεί μια αγκωνιά στα πλευρά όσων σκέφτονται το τι θα μπορούσε να είχε γίνει αυτή, οι κοινωνικές αντιδράσεις έναντι των πράξεων της κυβέρνησης έχουν και πάλι αφεθεί στα χέρια των επαγγελματιών της αριστεράς και του συνδικαλισμού. Οι πρώτες ημέρες της πλατείας Συντάγματος, όταν οι εργατοπατέρες έφευγαν τρέχοντας από την πλατεία, ανήκουν στο παρελθόν. Επικράτησε και πάλι το χαρακτηριστικό του χρυσόψαρου. Τι σημαίνει αυτό επί του πρακτέου; Σημαίνει την ακύρωση στην πράξη οποιασδήποτε δυναμικής αντίστασης. Σε αυτό ρόλο έπαιξαν πολλά. Θα μπορούσαμε πολύ άνετα να επισημάνουμε τις ευθύνες του πατριωτικού χώρου, που για μία ακόμη φορά φάνηκε άτολμος και διστακτικός. Θα μπορούσαμε να αναφερθούμε στους κουκουλοφόρους και τα ΜΑΤ που ολοκλήρωσαν τον σχεδιασμό της κυβέρνησης. Θα μπορούσαμε να αναφερθούμε στις επαναστατικές μειοψηφίες, που αποτέλεσαν την τέλεια δικαιολογία για όποιον δεν ήθελε να κάνει τίποτε. Και λοιπά και λοιπά. Δεν έχει όμως ιδιαίτερο νόημα. Γιατί όλος αυτός ο μηχανισμός βασίστηκε στην μνήμη χρυσόψαρου του ελληνικού λαού που και πάλι βούλιαξε στον καναπέ του και παρακολουθεί την επικαιρότητα σαν να βλέπει θρίλερ ένα παρασκευιάτικο βράδυ. Τρομαγμένος με γουρλωμένα μάτια και παίρνοντας κάποιον τηλέφωνο για να... γκρινιάξει, όταν δει κάτι που τον τρόμαξε πολύ. Οι Έλληνες φαίνεται να έχουν χάσει κάθε αντανακλαστικό αντίδρασης. Και κύριοι ως τον Τόμσεν, που θέλουν να θεσμοποιήσουν την διαπλοκή, μετατρέποντας τις "αγορές" σε επίσημο συνομιλητή των κυβερνήσεων - γιατί αυτή είναι η λύση τους - μπορούν να μας ψέγουν για ατολμία. Δεν πιστεύω ότι οι Έλληνες είναι διεφθαρμένοι όπως έλεγε ο GAP. Πιστεύω όμως απόλυτα ότι είναι αποχαυνωμένοι. Και ίσως χρειαστούν μερικά βήματα ακόμη προς τα εκεί που θέλει ο κ. Τόμσεν για να αλλάξει αυτό...
Πηγή: http://www.elkosmos.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου