Δευτέρα 14 Νοεμβρίου 2011

Μεταβατική κυβέρνηση εντολοδόχων με πάγιες επιδιώξεις

Περίπτωση Παπαδήμου.



Του Εμ.Κώνστα


Το πολιτικό σύστημα, που οδήγησε την Ελλάδα στην εξάρτηση και την παραδίδει στην ανεξέλεγκτη πλέον πορεία, όπου διακυβεύονται το μέλλον, ακόμα και η ίδια η υπόστασή της, δοκιμάζει μια νέα μεταβατική κυβέρνηση, όπου η υποκρισία των δήθεν αντιπαραθέσεων παύει, για να πάρει την θέση της η σύμπνοια απέναντι στον στόχο: τα νέα δανεικά.


Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης εμφάνισαν την λύση αυτής της κυβέρνησης ως ιδανική και προπομπό των νέων που θα έρθουν μετεκλογικά βάζοντας το θέμα της συνεργασίας ως κεντρικής προϋπόθεσης για την επιβίωση του συστήματος. Η νέα διαχειριστική περίοδος των εντολοδόχων συμπίπτει, όχι τυχαία ασφαλώς, με αυτήν που εγκαινιάζεται και σε άλλες χρεωμένες χώρες που υπάγονται στο διευθυντήριο των Βρυξελλών και του Βερολίνου. Η κυριαρχία των αγορών, που ασύδοτες αλωνίζουν τον πλανήτη, επιβάλλει πλέον την κατάργηση κυριαρχίας, θεσμών, πολιτευμάτων.

Η περίπτωση Παπαδήμου

Ο Λουκάς Παπαδήμος διετέλεσε Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας, αντιπρόεδρος της Κεντρικής τράπεζας της Ευρώπης και ολόκληρη η σταδιοδρομία του είναι προσανατολισμένη στις επιταγές του τραπεζικού συστήματος.

Ο ρόλος του κατά τις περιόδους όπου ασκούσε διοίκηση ήταν καθοριστικός. Παρακολούθησε το τρελό ράλι του δανεισμού, την μονόδρομη ανάπτυξη του τόπου, την ασυδοσία στον ιδιωτικό δανεισμό, την δημοσιονομική εκτροπή, την πλήρη ανατροπή του εμπορικού ισοζυγίου.

Είναι ο αρχιτέκτονας της εισόδου στο ευρώ, επιλογή για την οποία γνώριζε και τα πραγματικά στοιχεία της οικονομίας, αλλά και τις ιδιαιτερότητές της, ως προς την ανταγωνιστικότητα και την περιοριστική παρουσία ενός σκληρού νομίσματος.

Οι τεχνοκράτες έχουν την ίδια ευθύνη με τους πολιτικούς για την κατάντια του τόπου, πόσο μάλλον ένας τεχνοκράτης που είχε αποφασιστική αρμοδιότητα.

Η περιβόητη εμπιστοσύνη των δανειστών εκπορεύεται από την δεδομένη στάση του να κατοχυρώσει τα συμφέροντά τους. Καμία πολιτική βούληση σε ανατρεπτική κατεύθυνση δεν είναι δυνατόν να επιδειχτεί από αυτόν τον άνθρωπο.

Τα κόμματα της μεταβατικής και ο ρόλος τους.

Τα τρία κόμματα που συγκρότησαν την μεταβατική κυβέρνηση απεικονίζουν την απερχόμενη πολιτική τάξη, ανθρώπων που είναι βαθύτατα προσηλωμένοι σε αυτό που ονομάζουμε πολιτικό σύστημα.

Το ΠΑΣΟΚ, κόμμα που πρώτο καθόρισε τα χαρακτηριστικά της μεταπολίτευσης και ευθύνεται για την αποχαλίνωση των συντεχνιών, για το θλιβερό και διογκωμένο κράτος, αλλά και για την γενικευμένη διαφθορά, επιχειρεί την διάσωσή του κερδίζοντας χρόνο και επενδύοντας στην λογική των συνεργασιών.

Η Νέα Δημοκρατία, που παρακολούθησε με τις δικές της συμμορίες την χρεοκοπία και συνέβαλε με ενέργειες και αποφάσεις ή και με την απάθεια στην σημερινή παρακμή, ελπίζει ότι η απελπισία των Ελλήνων θα της δώσει ένα νέο πρόκριμα για να κάνει αλήθεια τι;

Η προπαγάνδα του Σαμαρά, που τον ήθελε ριζοσπαστικό και αντίθετο με το μνημόνιο, κατέρρευσε πανηγυρικά, αφήνοντας τα όνειρα όσων ήθελαν ανατρεπτικό έναν πολιτικό, που παρέμενε πάντα εφεδρεία των ξένων κέντρων αποφάσεων.

Ο ανεκδιήγητος ΛΑ.Ο.Σ αποδεικνύει την πραγματική φύση του ως συστημικό δεκανίκι σε μια ώρα που η ιστορία απαιτούσε προτάσεις και άλλον δρόμο. Επέλεξε να παίξει ένα ρόλο τώρα, ώστε να ενισχύσει το προφίλ του και να επενδύσει σε όση παλαιοκομματική νοοτροπία υπάρχει ακόμα στους εκλογείς. Έτσι θεωρεί ότι θέτει τις βάσεις για νέες συμφωνίες συγκυβέρνησης. Διέψευσε όλους όσους είχαν πιστέψει, ότι μπορεί να παίξει έναν ανανεωτικό ρόλο. 
Ο Καρατζαφέρης, δέσμιος των εμμονών του για δημοσιότητα και εξουσία, πολιτικός χωρίς ιδεολογική συγκρότηση, αδυνατεί να εκφράσει την ανάγκη της κοινωνίας για ριζικές μεταβολές. Τι, αλήθεια, εκτός από δημοσιότητα μπορεί να συνεισφέρει σε μια κυβέρνηση τόσο περιορισμένων δυνατοτήτων;

Σε αναστολή πολιτεύματα, θεσμοί και κυριαρχία.

Οι ξένοι επικυρίαρχοι δεν έπαψαν από το μνημόνιο και μετά να τονίζουν τον περιορισμό της ελληνικής κυριαρχίας. Τρισέ, Σόϊμπλε, Ρεν, Μέρκελ και τόσοι άλλοι, ακόμα και σύμβουλοι γ’ τάξης της Γερμανίδας Καγκελαρίου, δήλωναν την θέση τους αδιαφορώντας για την αντίδραση των Ελλήνων.

Τώρα η Ελλάδα, αύριο η Ιταλία, λύσεις στα όρια των θεσμών και πάντως μακριά από την λογική και τις ανάγκες των κοινωνών. Η κρίση χρέους, αλλά στην ουσία και κρίση της δυτικής ηγεμονίας, απελευθερώνει δυνάμεις και τροφοδοτεί συγκρούσεις πραγματικά ανεξέλεγκτες. Η πειθαρχία είναι ότι απέμεινε στο σύστημα, προκειμένου να επιτύχει την διατήρησή του. Τώρα οι πελάτες - εκλογείς μπορούν να ακολουθήσουν μόνο μέσα από την καθοδήγηση των μέσων ενημέρωσης, αφού ο δανεισμός γίνεται μόνο για την πληρωμή τόκων και στοιχειωδών αναγκών.

Ο δρόμος της ανεξαρτησίας είναι πάντα ίδιος και τα μονοπάτια του περνούν από τον πολιτισμό, από τα σύνορα, από την οικονομία, από την ελευθερία του λαού. Οι εύκολοι υποστηρικτές των υπερεθνικών λύσεων διαπιστώνουν τώρα τις συνέπειες των πράξεών τους.

Εθνικό Μέτωπο απέναντι στο χρεοκοπημένο σύστημα.

Υπάρχει άλλος δρόμος, για να τον ακολουθήσει όμως κανείς πρέπει πρώτα να αρνηθεί κάθε δεσμό με αυτό το σύστημα που καταρρέει. Να απορρίψει τους ανθρώπους που πρωταγωνίστησαν στην μεταπολιτευτική πολιτική ζωή. Αρκετά πια.

Δώστε δύναμη στην ελπίδα που αντιπροσωπεύουν όσοι γνωρίζουν, βιώνουν και αισθάνονται την κοινωνία. Όσοι δεν δίστασαν να καταλογίσουν ευθύνες σε καιρούς φαινομενικής ευημερίας, όσοι στάθηκαν συνεπείς και ακέραιοι στις αξίες του έθνους, του ελληνικού πολιτισμού και της ανεξαρτησίας.

Ούτε μία μέρα χωρίς την φωνή εθνικής αντιπολίτευσης, που το κίνημά μας αντιπροσωπεύει για να ματαιώσουμε τα σχέδιά τους, για να ενδυναμώσουμε την προσπάθεια για μια κυρίαρχη Ελλάδα.

Σε αυτό το πρότυπο, που ενσαρκώνει η μεταβατική κυβέρνηση των παγίων εχθρικών για την Ελλάδα επιδιώξεων, οφείλουμε και πρέπει να αντιταχθούμε. 
Μην αφήνετε καμία μέρα χαμένη. 
Ξυπνήστε τους συμπολίτες μας. Ξυπνήστε την Ελλάδα. 
Σε αυτό το νέο ιστορικό μονοπάτι ο δρόμος της πατρίδας είναι ένας.




Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου