του Ιατρού Γιώργου Μάνου
Χωριά ερειπωμένα και χωρίς οδική πρόσβαση και κάποια άλλα με
υπερήλικες, με μάτια δακρυσμένα σε αναμονή του καλοκαιριού ή κάποιας γιορτής,
με μια κρυφή ελπίδα μήπως δουν τα εγγόνια και τα παιδιά τους. Χωράφια
χορταριασμένα και κάποια άλλα μικροί λόγγοι, καταφύγιο των αγριμιών της φύσης.
Εμφανής η έλλειψη του νοικοκύρη. Οι πόλεις δίχως Έλληνες.
Τόπος χωρίς ελπίδα, αφημένο στο χέρι κάποιων ζητιάνων ψήφων,
για τη δικιά τους ευτυχία.
Όλοι εμείς, φταίχτες, παρακολουθούμε το δράμα σαν να είναι
μια συνηθισμένη θεατρική παράσταση.
Παρακολουθούμε την αγωνία των εναπομεινάντων να μεγαλώνει
καθώς η προσμονή τους ξεγέλασε για άλλη μια φορά.
Οι φόβοι που δεν μπορούν να τους ομολογήσουν ούτε στον εαυτό
τους, θα επιβεβαιωθούν. Δεν θα δουν τους δικούς τους και αυτή τη φορά. Αυτό
γιατί κάποιοι φρόντισαν να μη έχει δρόμο, φως, νερό.
Ξεγελασμένοι, περιφρονημένοι από την ίδια τους τη μάνα
πατρίδα, τους βρίσκεις να προσκυνούν το Θεό σε εκκλησίες και παρεκκλήσια μήπως
γίνει το θαύμα.
Διαβάστε περισσότερα...