Σχετικά με τον χαρακτήρα της Εθνικής Επαναστάσεως του 1821

" Ότι αρχή και τέλος παλαιόθεν και ως τώρα, 

όλα τα θεριά πολεμάνε να μας φάνε και δεν μπορούν, 

τρώνε από μας και μένει η μαγιά. 

Και όταν οι λίγοι αποφασίζουν να πεθάνουν, 

λίγες φορές χάνουν και πολλές κερδαίνουν " 

Στρατηγός Ιωάννης Μακρυγιάννης

Η επανάσταση του 1821 ξεκινάει από τα βάθη του Βυζαντίου. Γενιές προετοίμασαν το γεγονός στην συνείδηση των υπόδουλων και γενιές κρατήθηκε και κρατιέται ζωντανό στη μνήμη και τις ψυχές των ελεύθερων Ελλήνων.

Το εικοσιένα είναι μαζί κατάληξη και αφετηρία της συνειδήσεως των Ελλήνων.

Η εξέγερση του 1821 δεν προήρθε από την υποκίνηση κάποιας συγκεκριμένης κοινωνικής τάξης –όπως θέλει να ισχυρίζεται διαστρεβλώνοντας την Ιστορία η άθλια αριστερά-, ούτε από την σύγκρουση οικονομικών συμφερόντων ή από κάποια… κακοδαιμονία, ούτε σαν ανάγκη πολιτειακής μεταβολής, ούτε φυσικά την προκάλεσε η λαϊκή οργή εναντίον των ανικάνων, των κακών αρχόντων για την άνοδο στην εξουσία κάποιων άλλων καλύτερων ή και φιλοδοξίες οποιονδήποτε δυναμικών ανδρών για να σφετεριστούν την εξουσία.

Η Ελληνική Επανάσταση ήταν εξ’ ολοκλήρου ΕΘΝΙΚΗ και στρεφόταν εναντίον μιας μεγάλης και ισχυρής αυτοκρατορίας,

η οποία διέθετε τεράστιες –σε σχέση με τους επαναστατημένους Έλληνες- στρατιωτικές δυνάμεις και ισχυρό στόλο, όπως επίσης, είχε και εντός της χώρας μεγάλο πληθυσμό.

Το Εθνικό ελατήριο φαίνεται ξεκάθαρα στο γεγονός ότι στην Ελλάδα εξεγέρθηκαν όλοι!  Και  εκείνοι που στηριζόντουσαν στο αριστοκρατικό κληρονομικό σύστημα, δηλαδή  οι πλούσιοι άρχοντες της εποχής και οι έμποροι και οι πλοιοκτήτες (παρά το γεγονός ότι οι νησιωτικές κοινότητες απολάμβαναν περισσότερη αυτονομία, προνόμια αλλά και πολιτική εξουσία, από την άποψη ότι μπορούσαν να επηρεάσουν τις αποφάσεις της Πύλης)  και οι οπλαρχηγοί και οι αρματολοί και ο κλήρος και οι φτωχοί άνθρωποι των πόλεων, επαγγελματίες, εργάτες, αγρότες. Εξεγέρθηκαν όλοι όσοι ήταν Έλληνες !   

Αιώνες ολόκληρους έμεινε φυλακισμένος ο λαός μας στα Τάρταρα. Αυτό το μεγάλο και σκληρό χρονικό διάστημα, στάθηκε όμως αδύνατο να του αλλοιώσει την ψυχοσύνθεση, την συνείδηση της αξίας της Ελληνικής φυλής, την σημασία της ΦΥΛΕΤΙΚΗΣ ΚΑΘΑΡΟΤΗΤΑΣ.

Αυτό το τραγικό διάστημα, στάθηκε αδύνατον να επισκιάσει το μεγαλείο των Ελληνικών επιτευγμάτων ανά τους αιώνες.

Όταν πλέον έφτασε το όριο των καιρών, το πλήρωμα του χρόνου, κανένας χαλινός δεν μπορούσε να συγκρατήσει τον Έλληνα, που επιθυμούσε να κυνηγήσει τον Τούρκο πέρα κι από την Κόκκινη Μηλιά, «άχρις ορίων Περσίας, εν τόπω καλουμένω Μονοδενδρίω».

Είχε πλέον φτάσει 25 Μαρτίου. Είχε έρθει η ώρα…

Άνοιξε λοιπόν η αυλαία της Ιστορίας για να παιχτεί για άλλη μια φορά μια καινούρια τελευταία πράξη: Ο αγώνας για την ελευθερία μιας αιώνιας φυλής…

Γεώργιος Α. Βεργιάννης 
Μέλος του Π.Γ. του Εθνικού Μετώπου