Παρασκευή 26 Αυγούστου 2016

Πολλά κόμματα, δυο πολιτικές.


Η εμπειρία της διακυβέρνησης ΣΥ.ΡΙΖ.Α - ΑΝ.ΕΛ έκλεισε τον κύκλο των δυνατοτήτων επιλογής από τα κόμματα που έχουν σταθερό προσανατολισμό προς την Ε.Ε. Σχεδόν όλες οι δυνάμεις που είχαν παρουσία κατά την μεταπολιτευτική περίοδο ανέλαβαν την αρχή. Ακόμα και οι δυνάμεις εκείνες που σχηματίστηκαν με προσδοκίες κατά την τελευταία φάση της κρίσης είναι δεδομένες, καθώς έχουν αναλάβει δημόσια δέσμευση ως προς την τήρηση των συμφωνιών της επιτροπείας της πατρίδας.

Έτσι, διαμορφώνεται ένα πολιτικό σκηνικό με κύριο χαρακτηριστικό την διαχειριστική ικανότητα προσώπων και φορέων ή την ηθική τους ποιότητα. Εντός, αυτού του χώρου που αρχίζει από την δεξιά και εκτείνεται μέχρι την αριστερά, αλλά αναγνωρίζει ως μόνο δρόμο την τήρηση των αποφάσεων των ξένων κέντρων, εξαντλείται κάθε προγραμματικός λόγος
κάθε σχέδιο, κάθε πολιτική πρωτοβουλία.


Η επιλογή της υποταγής που ψηφίστηκε με ευρεία πλειοψηφία πέρσι από το σύνολο σχεδόν των κομμάτων καθιστά την υπόθεση της εθνικής κυριαρχίας δευτερεύουσα και περιορίζει τους πολιτικούς πρωταγωνιστές σε έναν στίβο που περισσότερο μοιάζει με αυτόν της τοπικής αυτοδιοίκησης. Εκεί, με ευκολία ο ασκών την διοίκηση επικαλείται την υπέρτερη κεντρική διοίκηση, την αδυναμία υλοποίησης των στόχων λόγω της έλλειψης πόρων, τις περιορισμένες αρμοδιότητες. Εκεί, ευδοκιμούν αντιπαραθέσεις του τύπου αυτός είναι πολύ εργατικός, αυτός έχει επιτυχίες στην σταδιοδρομία του ,αυτός αρίστευσε στις σπουδές του... Σε αυτήν την μια κεντρική πολιτική που τις συντεταγμένες ορίζουν οι Βρυξέλλες, η παγκόσμια τράπεζα, η κεντρική τράπεζα, το Δ.Ν.Τ, έχει αξία ποιος είναι πιο συμπαθής, τι φόρεσε η σύζυγος του προέδρου, ποιος χόρεψε καλύτερα τσάμικο. Το διευρυμένο και ολοένα ανανεωμένο πολιτικό προσωπικό, το διαρκώς επεκτεινόμενο φάσμα νέων κομμάτων, είναι μια μεγαλειώδης απάτη αφού πρόκειται για μια σταθερή πολιτική που προτείνει τον ίδιο προσανατολισμό, τις ίδιες αποφάσεις. Ακόμα, η επίκληση ότι θα μπορούσε να εμφανίζεται το πρόσημο της ιδεολογίας εντός αυτού του χώρου είναι απολύτως ψευδές αφού τόσο το μειωμένο των δυνατοτήτων υπαγορεύει έτοιμες αποφάσεις όσο και οι υπερκείμενες διατάξεις απαγορεύουν κάθε πρωτοβουλία. Δεν είναι τυχαίο πως μετά από έξι, τουλάχιστον χρόνια σκληρής κρίσης κανένα εθνικό σχέδιο ανάπτυξης, έστω υποτυπώδες δε έχει εμφανιστεί. Πρόκειται για την διακυβέρνηση των ελεγχομένων που δεν έχουν κανένα ουσιαστικό λόγο.

Τα περί ηθικής διαφοράς είναι επίσης ανάξια λόγου αφού το σύνολο των πρωταγωνιστών βαρύνονται με όλες τις αποφάσεις που έφεραν τη χώρα στην εξάρτηση και τη χρεοκοπία αλλά και γιατί με την διαδρομή τους, όλοι έχουν δείξει πόσο ασυνεπείς είναι απέναντι στο λαό. Το σύστημα έχει κατορθώσει μέχρι στιγμής να εμφανίσει ως αναγκαίο τον μονόδρομο. Αυτή την πλάνη οφείλουμε να αποκαλύψουμε. Δεν γίνεται μάχη επιχειρημάτων αλλά εντυπώσεων. Ο καλόπιστος πολίτης δυσκολεύεται να παραδεχτεί το προφανές, ότι προδόθηκαν οι προσδοκίες του προκειμένου να συνεχίσουν να κυβερνούν αυτοί που είχε επιλέξει, αγνοώντας ότι και αυτοί ήταν σταθεροί στον προσανατολισμό τους. Η εξόχως αποκαλυπτική δήλωση του Τσίπρα στη συνάντηση των σοσιαλιστών για την ανάγκη περιορισμού των ρευμάτων που θέλουν την διάλυση της Ε.Ε δείχνει ότι από την αρχή είχαν προδιαγραφεί όσα συνέβησαν.

Η άλλη πολιτική, η πολιτική αποκατάστασης της εθνικής κυριαρχίας, αυτή την οποία υπηρετεί από την ανασυγκρότηση του το Εθνικό Μέτωπο, αυτή μόνη προβάλλει ως άλλη εναλλακτική πρόταση. Η εθνική πολιτική που περιλαμβάνει την δυνατότητα της χώρας να αναλάβει ουσιαστικές πρωτοβουλίες και να ξεφύγει από όρια του προτεκτοράτου βρίσκεται στις καρδιές των Ελλήνων και αποτελεί πρόκληση της πορείας για τους εθνικιστές που πρέπει να τεθούν στην πρωτοπορία των αγώνων του λαού. Για αυτό απαιτείται πρωτίστως σοβαρότητα, προγραμματική επάρκεια, πειστικός πολιτικός λόγος και όχι λογική περιθωρίου.

Το δίλημμα είναι ανάμεσα σε δυο πολιτικές, με την πατρίδα ή με την εξάρτηση.

Εμμανουήλ Ν. Κώνστας

Γενικός Γραμματέας ου Εθνικού Μετώπου

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου