Λήθη, η Σαρκοφάγος του Ελληνισμού

Γράφει η Αθηνά Παπαδοπούλου

Με αφορμή τη μεγάλη επέτειο του «ΟΧΙ» που πλησιάζει και με την ιδιότητα της εκπαιδευτικού, θα ήθελα να πω δυο λόγια στους νεώτερους, τα παιδιά του σήμερα, τους μαχητές του αύριο.


Οι περισσότεροι από 'σας μεγαλώνετε σε έναν κόσμο, που αλλάζει προς το χειρότερο μέρα με τη μέρα. Σας λυπάμαι, γιατί στερηθήκατε όσα όμορφα η δική μου γενιά πρόλαβε στο τέλος. Πράγματα απλά, που όμως μας έδωσαν την ευκαιρία να ζήσουμε σαν παιδιά, σαν έφηβοι, σαν νέοι. Ζήσαμε κάθε ηλικία στην ώρα της. Εσείς, δυστυχώς, από λάθη της κοινωνίας και των εσφαλμένων προτύπων στα οποία σας εκθέτουν, πασχίζετε να μεγαλώσετε πρόωρα κι αναλώνεστε σε πράγματα ανούσια και μικρά. Φτηνά. Δεν ενδιαφέρθηκε κανείς να διαμορφώσει πρωτίστως τον εσωτερικό σας κόσμο, αλλά βάλθηκαν «να μη σας λείψει τίποτα», με αποτέλεσμα να μη μάθετε να αγωνίζεστε για τίποτα. Κι έτσι σας έλειψαν τα πιο σημαντικά… Έβαλαν τα δυνατά τους να σας «ανοίξουν το μυαλό», με αποτέλεσμα να θεωρείτε κάθε ασυδοσία πρόοδο κι ελευθερία. Ποια ελευθερία, όταν είστε σκλάβοι του μηδενισμού και του εγωκεντρισμού; Δε φταίτε εσείς για την κατάντια σας. Άλλους κατηγορώ. Εσάς όμως λυπάμαι…

Και πάνω απ’ όλα σας λυπάμαι, που στερηθήκατε την έννοια της Πατρίδας. Που δε μάθατε τους ήρωες, τα κατορθώματα, τα βάσανα και το αίμα που χύθηκε για την ελευθερία – την ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ελευθερία – του ελληνισμού. Που δε διδαχθήκατε τα ήθη, τις παραδόσεις, τη γλώσσα, την ιστορία, τα ιδανικά που φέρει ένας Έλληνας. Αλήθεια, καμία ιστορία και καμία παράδοση δεν είναι πιο πλούσια από την ελληνική. Καμία δεν είναι πιο όμορφη. Καμία δεν προσφέρει τόσα διδάγματα και πλούτο στον άνθρωπο. Κι εσείς όλα αυτά τα στερηθήκατε… Γιατί;

Γιατί δεν υπήρξαν άλλοι αληθινοί Έλληνες, να κρατήσουν ως το τέλος τα οχυρά του Ρούπελ, αλλά άφησαν την Ελλάδα μας έρμαιο στα νύχια κάθε επίδοξου κατακτητή. Δεν υπήρξαν άλλα βουνά της Αλβανίας και χιόνια, να πάρουν το παιδί και να το κάνουν στρατιώτη. Δεν υπήρξαν άλλες γυναίκες της Πίνδου να στηρίξουν τους άνδρες τους και τα παιδιά τους στα δύσκολα, αψηφώντας κάθε εμπόδιο. Δεν υπήρξαν άλλοι Μεταξάδες να φωνάξουν ένα βροντερό «ΟΧΙ» στην άλωση του ελληνισμού!

Υπήρξαν μόνο προδότες. Δοσίλογοι με μαύρες κουκούλες και Τσάμηδες, που συνεργάζονταν με τον εχθρό. Γλοιώδεις μαυραγορίτες, που δουλικά κοιτούσαν μόνο το συμφέρον τους. Κομμουνιστές αντάρτες, που προκαλούσαν τον εχθρό να ξεσπάσει πάνω σε αθώους. Και άλλοι ύποπτοι… Κι όλοι αυτοί έχτισαν τον κόσμο σας και τον περιέφραξαν με τα οχυρώματα του «προοδευτισμού», της «ξενοφοβίας» και της «δημοκρατίας». Και μέσα σ’ αυτά τα οχυρώματα μπορούσαν να δικαιολογούν κάθε τους αντεθνική πράξη και κάθε είδους εκμετάλλευση του Έλληνα, καθώς και κάθε μέτρο αφοπλισμού και υποδούλωσης των νεώτερων γενεών.

Κι έτσι σας έφτασαν ως εδώ, σκλάβους ενός αντικοινωνικού και αντεθνικού κράτους, που σφίγγει όλο και περισσότερο τη θηλειά γύρω από το λαιμό σας. Ένα κράτος που παρουσιάζει το Μεταξά ως κακό δικτάτορα, για να δικαιολογήσει την παραχώρηση γης και ύδατος. Ένα κράτος, που απαξιώνει στα μάτια σας όσους πολέμησαν γι’ αυτήν τη χώρα, για να μπορεί να σας κρατάει πειθήνιους με το να έχετε ως πρότυπα ποδοσφαιριστές και τραγουδιστές αντί για ήρωες. Έτσι είναι σίγουρο, πως δε θα υπάρξει άλλος Ζέρβας ή Χούτας να αντισταθεί. Γιατί αυτούς δεν τους γνωρίζετε καν…