Εγώ, η Ελλάδα

Της Αθηνάς Παπαδοπούλου


Εγώ, η Ελλάδα, σας μιλώ, η μάνα των Ελλήνων,

των δοξασμένων αφανών, των τέκνων μου εκείνων,

που με ανδρεία και τιμή το αίμα τους εχύσαν,

για να ‘στε ‘σεις ελεύθεροι γενναία μαρτυρήσαν.

Σπαθί  κραδαίνω με φωτιά στα γαλανά μου μάτια,

τον ξένο ή και τον Γραικό να κόψω σε κομμάτια,

που θα τολμήσει να διαβεί με έχθρα εις το χώμα,

που γέννησε και σκέπασε των τέκνων μου το σώμα.

Αιώνες τώρα με χτυπούν, μα εγώ δεν αποθαίνω

και κάθε τόσο ήρωες γεννώ και ανασταίνω.

Κι αν κάποιοι σας πουλήθηκαν και έχασαν το δρόμο

κι οχτροί γινήκαν, πάρτε ‘σεις στα χέρια σας το νόμο.

Γαλάζιος σαν το πέλαγο και άσπρος σαν το φως μου

είν’ ο χιτώνας που φορώ, δικός σας και δικός μου.

Για το χιτώνα τούτο, μπρος, τη βόλεψη αφήστε.

Εγώ, η Ελλάδα, σας μιλώ. Ραγιάδες μου, ξυπνήστε!