Το γεγονός της κρίσης του παγκόσμιου εξουσιαστικού συστήματος συνεπώς και του ελλαδικού, είναι μια παραδοχή που την διαπιστώνουν πρώτοι απ’ όλους οι ίδιοι οι διαμορφωτές και υποστηριχτές αυτού. Η συνακόλουθη λαϊκή οργή που δημιουργείται από την αποτυχία αυτού του συστήματος να δώσει λύσεις, ελπίδες αλλά και να εξασφαλίσει μια αξιοπρεπή ζωή είναι επίσης μια οφθαλμοφανής πραγματικότητα. οι ίδιοι δε άνθρωποι και τα πλέγματα διακυβέρνησης τους κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου για μια μετατροπή αυτής της λαϊκής αγανάκτησης σε ένα κίνημα με εθνικιστικά, ξενοφοβικά και λαϊκίστικα χαρακτηριστικά, όπως λένε.
Και πολύ σωστά μιλούν για κίνδυνο γιγάντωσης του εθνικισμού γιατί πραγματικά μόνο αυτός μπορεί να δώσει λύσεις για τα προβλήματα του σήμερα. Μιλούν όμως για αυτόν ως ένα μελλοντικό ενδεχόμενο, το οποίο σήμερα δεν υπάρχει αλλά αύριο μπορεί. Αυτή η διαπίστωση είναι και η μεγάλη τραγωδία του ελληνικού πατριωτικού κινήματος αλλά συνάμα και η μεγαλύτερη πρόσκληση.
Με το πολιτικό σύστημα απαξιωμένο, με την αριστερά εγκλωβισμένη στους δογματισμούς της, με το μεταναστευτικό να έχει εξοργίσει την ελληνική κοινωνία σε όλες τις διαστρωματώσεις της, ο εθνικισμός είναι δυστυχώς ακόμα υπό…διαμόρφωση. Τα αίτια αυτά της αδυναμίας δημιουργίας ενός κυρίαρχου ρεύματος ανατροπής είναι πολλά και εδράζονται κυρίως στην λογική που έχει υπάρξει και εξακολουθεί να διέπει το πατριωτικό κίνημα.
Μια λογική εφήμερη, χωρίς σχεδιασμό για το μέλλον και εγκλωβισμένη είτε σε δογματισμούς είτε σε προσωπικές λογικές. Το σημαντικότερο όμως πρόβλημα είναι ότι δεν έχουμε μπορέσει να διαμορφώσουμε μια πολιτική αλλά αντίθετα σερνόμαστε πίσω από τις θεματικές που θέτουν οι αντίπαλοί μας. Για παράδειγμα, τον τελευταίο καιρό ασχολούμαστε με το ζήτημα των δημοσίων υπαλλήλων με τρόπο γηπεδικό, χωριζόμενοι σε υποστηρικτές ή καταγγέλοντες αυτούς. Αντί δηλαδή να καταγγείλουμε το κομματικό κράτος που με την συνενοχή της αριστεράς, κατέστρεψε την οικονομία και σήμερα ξεπουλά την εθνική κυριαρχία, προσπαθούμε να παίξουμε μπάλα στο γήπεδο που έχουν στήσει οι παραπάνω.
Ακόμα και στο μεταναστευτικό, προνομιακό πεδίο για εμάς, αφού καταγγείλαμε το πρόβλημα, φωνάξαμε, χτυπηθήκαμε με τους αντιρατσιστές γι’ αυτό, τώρα καθόμαστε και περιμένουμε τα «κουκιά» που θα μας αποφέρει. Αυτή είναι η λογική του εφήμερου την οποία προαναφέραμε. Η θέαση δηλαδή της πολιτικής μας με τρόπο και στόχο που έχει να αποφέρει μονάχα ψήφους ή οπαδού. Ψήφους που θα φύγουν μόλις το σύστημα κάνει ότι ασχολείται λίγο με το πρόβλημα και οπαδούς που θα απογοητευθούν και θα κουραστούν αφού έχουν εκτονωθεί πρώτα.
Χωρίς να κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας, αυτή η λογική και αυτή η πολιτική έχει επικρατήσει γιατί το πατριωτικό κίνημα έχει ιδωθεί ως μέσο χαϊδέματος του εγώ κάποιων αυτοπροσδιορισμένων «ηγετών» ή ως όχημα για την συνδιαλλαγή και την συμμετοχή στο πολιτικό κατεστημένο .Αυτή είναι η λογική ανυπαρξίας σχεδιασμού για το μέλλον και της δημιουργίας στελεχών αφού επικρατεί η ανάγκη της ύπαρξης μόνο χειροκροτητών ή υπηρετών των διαφόρων φιλοδοξιών.
Οι παθογένειες αυτές είναι δύσκολο να εξαλειφθούν με ευχολόγια ή την απλή θέληση ορισμένων. Το εθνικιστικό κίνημα θα μπορέσει να γιγαντωθεί και στην ουσία να υπάρξει ως τέτοιο μόνο με την δημιουργία μιας πραγματικής πολιτικής. Μιας πολιτικής που θα πάψει να σέρνεται πίσω από την ονοματοδοσία που δίνει στην πραγματικότητα το σύστημα και θα αρχίσει να θέτει τα δικά του ζητήματα στην λαϊκή κρίση. Μιας πολιτικής που θα σχεδιάζει για το μέλλον και όχι για την επόμενη εκλογική διαδικασία. Μια πολιτική που θα τα βλέπει όλα, εκλογές, συγκεντρώσεις, φυλλάδια, ακτιβισμό ως μέσα και ως σκοπούς. Μια πολιτική που θα επιτρέπει επιτέλους να προτείνει λύσεις για το τώρα και ελπίδα για το αύριο και όχι μόνο αφορισμούς και αρνήσεις. Μια πολιτική που δεν θα γίνεται από ψηλά, αποστειρωμένα, αλλά θα «βρωμίζει» τα χέρια της δοσμένη στις πολλές κοινωνικές ανάγκες. Μια πολιτική που δεν θα υπάρχει μονάχα στα κανάλια ή σε μια αποκλεισμένη πλατεία αλλά θα γίνεται δίπλα στους Έλληνες, μαζί με τους Έλληνες οι οποίοι είναι και το πραγματικό υποκείμενο της ιδεολογίας μας.
Ο εθνικιστής δεν μπορεί να είναι εκτός κοινωνίας αλλά ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας που έχει τους ίδιους προβληματισμούς με τους άλλους, τις ίδιες ανάγκες αλλά με την στάση του και τις προτάσεις του έχει να δώσει την πραγματική εναλλακτική. δεν ζούμε σε μια εποχή παχιών αγελάδων, δεν μπορούμε αν θέλετε να υπάρξουμε σε μια τέτοια. Οι μέρες αυτές είναι εποχές ανάγκης και κατάρρευσης δεδομένων. Λύσεις και προτάσεις για ένα διαφορετικό αύριο θέλει ο κόσμος, όχι θεωρητικολογίες, ιδεολογικούς δογματισμούς και καθωσπρεπισμούς. Αλλά για να μπορέσουμε να του τα δώσουμε οφείλουμε να αλλάξουμε ριζικά πρώτα εμείς. Εκτός κα αν περνάμε την ώρα μας, φαντασιωνόμαστε ότι είμαστε «αρχηγοί» ή απλά θέλουμε να μπούμε και να φάμε από την πίτα του πολιτικού συστήματος.
Δημήτρης Ζαφειρόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου