Τον τελευταίο καιρό παρατηρείται στη χώρα μας μια έντονη πατριωτική διάθεση. Οτιδήποτε περιέχει τη λέξη «Πατρίδα» έχει γίνει πια της μόδας. Πρώτο και καλύτερο το ΛΑ.Ο.Σ – να χαρώ πατριώτες της κωλοτούμπας! Ακόμη κι ο Γιωργάκης, ο άπατρις, βγαίνει και μιλά για Πατρίδα. Ξαφνικά όλοι την είδανε πατριώτες. Ακόμη κι οι αριστεροί! Ω ναι, είναι άξιον θαυμασμού, το πόσο πολλοί αριστεροί ξαφνικά θυμούνται να δηλώσουν πως αγαπούν την πατρίδα τους, πως έχουν εθνικά ιδεώδη και πως τους κατατρώει το σαράκι για το μαρασμό του Ελληνισμού (όλες τις προδοσίες της αριστεράς, φυσικά, γαργάρα)…
Ας πούμε ότι παύουμε για μια στιγμή να είμαστε δύσπιστοι και κακεντρεχείς κι ότι τα πιστεύουμε όλα αυτά. Αρκούν όμως για να χαρακτηριστεί κάποιος πατριώτης; Γιατί, αν είναι έτσι οι πατριώτες, τότε θα πρέπει να βρεθούν άλλες λέξεις για όλους εκείνους, που πέραν του «τι κρίμα που χάσαμε την Πόλη» περιμένουν πώς και πώς να πιάσουν τ’ άρματα και να ορμήσουν να την πάρουν πάλι πίσω. Και θα ‘πρεπε να εφευρεθούν καινούργιες λέξεις για ‘κείνους που πολέμησαν για μια Πατρίδα, που κυνηγήθηκαν, βασανίστηκαν και υπέφεραν…
Αν πατριώτης είναι ο καναπεδάτος trendy της πιο in καφετέριας, ο κάθε κοστουμαρισμένος και σινιαρισμένος γιάπης που φαφλατιάζει εκ του ασφαλούς ή εκείνος που πάλι στις εκλογές θα μολύνει το χεράκι του με ένα ψηφοδέλτιο προδοτικό, τότε τι ήταν ο στρατιώτης στα χιονισμένα βουνά της Αλβανίας, που βάσταγε τουφέκι ενάντια στον επίδοξο κατακτητή; Τι ήταν εκείνοι που αγωνίστηκαν «υπέρ Πίστεως και ΠΑΤΡΙΔΟΣ» ενάντια στα τούρκικα γιαταγάνια; Τι ήταν οι Σουλιώτες, που υπερασπίζονταν ένα ξερό και άγονο κομμάτι γης, το οποίο όμως γι’ αυτούς ήταν ΠΑΤΡΙΔΑ;
Να προσέχουμε, λοιπόν, πώς και πόσο διατυμπανίζουμε τον «άκρατο» πατριωτισμό μας από ‘δω και πέρα, γιατί πολύ καραμέλα το ‘χουμε κάνει. Γεμίσαμε πατριώτες πια… Και για κάτι ανεκδιήγητους τύπους, σαν τον Καρατζαφέρη π.χ. (και τους συν αυτώ), είναι ντροπή και βλασφημία να τολμούν να αποκαλούνται έτσι! Ο πατριωτισμός είναι στάση ζωής, δεν περιορίζεται σε πομπώδεις δηλώσεις με τάσεις αυτοπροβολής – και ψηφοθηρίας με βλέψεις σε μια βουλευτική καρέκλα – και σίγουρα δεν αρκείται σε αναμάσημα του παρελθόντος, αλλά σε οραματισμό του μέλλοντος: Ναι, κρίμα που χάσαμε την Πόλη… Πάμε όμως τώρα να την πάρουμε πάλι πίσω!!!
Ατρυτώνη Αθηνά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου