Επικήδειος

Της Αθηνάς Παπαδοπούλου

Οι νέοι μεταναστεύουν. Οι ηλικιωμένοι αυτοκτονούν. Όσοι μένουν πίσω, δεν τολμούν να φέρουν παιδιά σ’ αυτόν τον κόσμο, για να μην τους βρίζουν μετά, όπως βρίζουν αυτοί τους προηγούμενους. Κι η Ελλάδα αδειάζει, γερνάει και πεθαίνει…

Δεν ξαπόστασε λίγο καιρό. Ξαποσταίνει ΠΟΛΥ καιρό τώρα και δεν την βλέπω να ‘χει καμιά όρεξη να ξανατραβήξει προς τη δόξα. Δεν την βλέπω γενικώς… Δεν ξέρω αν υπάρχει πια. Έχει καταχωνιαστεί σε αναμνήσεις αλλοτινών εποχών, αφήνοντας το σήμερα και το αύριο στους ισχυρούς...

Κι οι Έλληνες; Πού θα πάνε οι Έλληνες τώρα, που δεν υπάρχει Ελλάδα;

Δεν υπάρχει άλλη γη να τους δεχτεί και να τους αγκαλιάσει σαν παιδιά της. Να τους προσφέρει το μητρικό της γάλα απλόχερα, κι ας είναι και πικρό…
Δεν υπάρχει άλλη ιδέα να τους εμφυσήσει την αγάπη για το Όλον, για την πλήρωση, για την τελειότητα. Την ιδέα του μεγαλείου της ανθρώπινης υπάρξεως…!
Δεν υπάρχει τίποτα γι’ αυτούς, αν δεν υπάρχει Ελλάδα. Δεν υπάρχει Ελλάδα, αν δεν υπάρχουν Έλληνες.

Υπάρχουν μόνο χυμένα μυαλά στο Σύνταγμα, παιδιά απεγνωσμένων γονιών στα ιδρύματα, απελπισμένοι νέοι στο φευγιό, εξευτελισμός της ανθρώπινης ύπαρξης, υποκριτές ξεπουλητάδες ιδεών, οπλισμένοι μπράβοι συμφερόντων, βιαστές της ανθρώπινης ζωής, σκοτωμένα όνειρα και κάτι λίγοι νοσταλγοί του άπιαστου.

Λυπάμαι, αλλά η Ελλάδα μου πέθανε. Δέχομαι συλλυπητήρια. Από σήμερα κηρύσσω πένθος, μέχρι τη μέρα που το αίμα των δολοφόνων της θα της δώσει και πάλι ζωή…