ΦΤΑΙΤΕ !

                                                      

Ακούω συχνά να κατηγορούν οι μεγαλύτεροι τη γενιά μας. «Νεολέρα» μας χαρακτήρισε κάποτε ένας γνωστός μου. Δεν έχουμε, λένε, αξίες και ιδανικά, δεν έχουμε αρχές, δεν έχουμε παιδεία… Έχουμε μόνο έπαρση, απαιτήσεις και θράσος! «Δες πώς κατήντησε ο κόσμος, κοίτα τους νέους», σχολιάζουν κουνώντας το κεφάλι επικριτικά και μορφάζοντας με αποδοκιμασία. Κι έπειτα «εμείς στα χρόνια μας, όταν ήμασταν νέοι…»

Ωπ, για μισό λεπτό, κύριοι… Μας κατηγορείτε; Μας κατηγορείτε για κάτι που ΕΣΕΙΣ φτιάξατε; Δικό σας δημιούργημα είμαστε! ΕΣΕΙΣ μας δώσατε – ή δε μας δώσατε – την όποια παιδεία και ανατροφή έχουμε σήμερα. ΕΣΕΙΣ ήσασταν τα πρότυπά μας και από ΕΣΑΣ διδαχτήκαμε. Ναι, εσείς, η γενιά του Πολυτεχνείου, η γενιά που «αγωνίστηκε για τα δικαιώματα, τις αξίες και τα ιδανικά της». Τα ίδια δικαιώματα που αργότερα τόσο όμορφα καταχώνιασε στο μπαούλο της λήθης στη σοφίτα, τις ίδιες αξίες που έθαψε κάτω από σωρούς ψεμάτων, βισμάτων και ρουσφετιών, τα ίδια ιδανικά που πρόθυμα ξεπούλησε στο όνομα της βόλεψης… Κάποτε φωνάζατε «ψωμί (έλειπε;), παιδεία (ίσως το όραμά σας να ήταν η Δραγώνα κι η Διαμαντοπούλου), ελευθερία (για ν’ απλώσετε τα ρούχα στην ταράτσα)», μα μόλις βρήκατε το ψωμί ξεχάσατε τα υπόλοιπα. 

Αυτό ήταν το παράδειγμά σας! 

Τέτοιοι αγωνιστές της πλάκας ήσασταν! ΟΥΑΙ, ΦΑΡΙΣΑΙΟΙ ΥΠΟΚΡΙΤΑΙ!

Το ζήτημα αρχίζει ν’ αποκτά περισσότερο ενδιαφέρον, όταν στο προσκήνιο έρχεται η φράση «είμαστε ΟΛΟΙ υπεύθυνοι, ο καθένας με τον τρόπο του». Όπα, κάτσε ρε φίλε… Από πού κι ως πού η δική μου γενιά υπεύθυνη για το σημερινό χάλι; Εγώ μέχρι προχθές παιδί ήμουν, έπαιζα ακόμη ξένοιαστη στις γειτονιές. Κι έπειτα ήρθε το χθες και ξαφνικά έπρεπε να ψηφίσω, χωρίς να μου έχει εξηγήσει κανείς τι είναι η ψήφος ποια η δύναμή της και ποιά η χρησιμότητά της στις συνθήκες που δημιουργήσατε. Με μπάσανε σαν το πρόβατο στο μαντρί και μου δώσανε δυο επιλογές: κακό ή χειρότερο.

Ναι, μόλις χθες ήταν που ψήφισα για πρώτη φορά, δεν έχει δεκαετία. Κι όμως, βλέποντας αυτό που ΕΣΕΙΣ είχατε ήδη φτιάξει για ‘μένα, ΑΡΝΗΘΗΚΑ να γίνω κομμάτι του. Αηδίασα. ΔΕΝ τους ψήφισα, αντίθετα με ‘σας που συνεχίζετε ακόμα και σήμερα να κουνάτε σημαιάκια στις μαζώξεις τους και να τους ψηφίζετε, ξανά και ξανά, αρνούμενοι να παραδεχτείτε το λάθος σας!

Αυτή ήταν όλη κι όλη η ευκαιρία που είχε η γενιά μου για ν’ αλλάξει τα πράγματα, κύριοι, μια – δυο παρουσίες στις κάλπες (στις κάλτσες, που λέει κι ο Γιωργάκης). Γιατί κατά τ’ άλλα δε μας δόθηκε καμιά ευκαιρία επιλογής ή γνώμης. Έτσι τα βρήκαμε, δεν τα κάναμε εμείς! Δεν είχαμε καμιά ευκαιρία να συμμετέχουμε στη διαμόρφωση του σημερινού κοινωνικοπολιτικού γίγνεσθαι. Μόλις βγήκαμε απ’ τ’ αυγό μας κι ακόμη προσπαθούμε, νεοσσοί τυφλοί κι αδύναμοι, να σταθούμε στα πόδια μας. Χάρη σε ‘σας και τις επιλογές που εσείς κάνατε για το δικό μας μέλλον, δεν έχουμε μέλλον…

Ακόμα τίποτα απ’ όσα βλέπω γύρω μου δεν είναι «δικό μας». Η γενιά μου δεν έχει ΚΑΝΕΝΑ μερίδιο ευθύνης για το σήμερα. Θα έχει σίγουρα για το αύριο, αλλά για το σήμερα δεν προλάβαμε… Δεν προλάβαμε ακόμα να παίξουμε το ρόλο μας…!

Οπότε πάψτε να επιρρίπτετε συνεχώς αλλού τις ευθύνες, κύριοι, αρνούμενοι να δεχτείτε πως τα κάνατε ΣΚΑΤΑ! Κατηγορώ ΕΣΑΣ! Σας κατηγορώ ευθέως, γονείς και δασκάλους, που μας στερήσατε τα ιδανικά που πρέπει να έχει κάθε Έλλην με το άθλιο παράδειγμά σας, που μας στερήσατε το δικαίωμα να ονειρευόμαστε, που μας στερήσατε το ίδιο μας το μέλλον! Κοιτάζω μπροστά μου και δε μπορώ να δω τίποτα, μόνο σκοτάδι και κενό. Ακόμη προσπαθώ να σταθώ στα πόδια μου…

Μας οφείλετε μια συγγνώμη, ακούτε; ΜΙΑ ΕΜΠΡΑΚΤΗ ΣΥΓΓΝΩΜΗ, τόσο για τα όσα μας στερήσατε, για το μέλλον που μας καταστρέψατε, όσο και για το ότι τώρα απαιτείτε από ‘μας, τους νέους, να βγάλουμε εμείς το φίδι από την τρύπα. ΕΣΕΙΣ γκρεμίσατε, ΕΜΕΙΣ πρέπει να ανοικοδομήσουμε! Μα, και τώρα που καταλαβαίνετε τι έχετε κάνει, αντί να προσπαθήσετε να αντιστρέψετε τα πράγματα, έχετε το ΘΡΑΣΟΣ να εξακολουθείτε να στέκεστε απέναντί μας κι όχι στο πλευρό μας… Απαιτείτε να μαζέψουμε τα δικά σας σπασμένα, ενώ ακόμα μας πολεμάτε… Με τα λόγια σας, με τα έργα σας, μα πάνω απ’ όλα με τις αυτιστικές σας επιλογές. Με το πανικόβλητο τρέξιμό σας στο σφύριγμα του τσοπάνη και το άρμεγμά σας. Με την ψήφο σας! Τα δεινά που ακολουθούν όμως, χρεώνονται σε μένα και στα παιδιά μου.

Και τώρα πλέον δε θα σας τη χαρίσω.

“Αμνοί της δημοκρατίας”, να εύχεστε να μην υπάρχουν βαριά αντικείμενα γύρω μου, όταν σας ξαναδώ να προσκυνάτε τον εχθρό…