Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος...

Γράφει η Αθηνά Παπαδοπούλου

Πολύ συχνά ακούω για την ανωτερότητα και το μεγαλείο των Ελλήνων εν συγκρίσει με τους άλλους λαούς, με αποτέλεσμα να ονομάζονται από κάποιους αχυροκέφαλους όλοι οι υπόλοιποι ανεξαιρέτως βάρβαροι, απολίτιστοι κτλ, επειδή δεν προσέφεραν στον παγκόσμιο πολιτισμό, όσα έχει προσφέρει ο Έλληνας.

Από τη μια, φυσικά, αυτό είναι αληθές σε γενικές γραμμές. Ότι δηλαδή κανείς άλλος πολιτισμός δε μπορεί να ξεπεράσει ή να συγκριθεί με τον ελληνικό. Αλήθεια, όμως, γιατί τα επιτεύγματα των προγόνων να δίνουν περισσότερη αξία σε έναν λαό πιθήκων, σε ανθρώπους που καυχιούνται για τιμές και δόξες που δεν τους ανήκουν; Μιλούν για ανώτερη φυλή κάποιοι, όταν οι ίδιοι δεν έχουν προσφέρει, αλλά ούτε και λάβει το παραμικρό απ’ όσα μπορούν να χαρακτηρίσουν έναν άνθρωπο ως πολιτισμένο. Υστερούν σε παιδεία, πνεύμα, ήθος και καλλιέργεια. Κι όμως, επειδή είναι φυλετικά η συνέχεια κάποιων γιγάντων του πνεύματος, καπηλεύονται την έννοια του πολιτισμού τους.

Αυτοί οι ίδιοι ξεχνούν, πως την Ελλάδα δεν την μετέτρεψε σε ουροδοχείο κανένας εξελιγμένος πολιτισμός, αλλά μυαλά που από καιρό έχουν περάσει στη λήθη, συνοδευόμενα από μια γερή δόση πρωτόγονης βαρβαρότητας και – πάνω απ’όλα – ΤΗΝ ΑΠΩΛΕΙΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΑΣ!

Εδώ θα σταθώ και θα αναφερθώ κάπως εκτενέστερα, ξεκινώντας από το τι μου προκάλεσε όλες αυτές τις σκέψεις.

Πριν από μερικές μέρες ταξίδευα μόνη, κουβαλώντας ένα σάκο αρκετά βαρύ για το μέγεθος και την κούρασή μου. Κατεβαίνοντας από το τρένο μετά από πολλές ώρες ταξίδι, ένας αλλοδαπός, ο οποίος παρατηρούσε την προσπάθειά μου να σηκώσω το σάκο, με πλησίασε ευγενικότατα και μου είπε «Δεσποινίς, να σας βοηθήσω;» Πριν προλάβω να απαντήσω, μου είχε πάρει το σάκο από το χέρι και περπατούσε δίπλα μου. Προς στιγμήν φοβήθηκα μήπως αρχίσει να τρέχει, όμως μετά σκέφτηκα πως στο σταθμό υπήρχαν σεκιουριτάδες, οι οποίοι ελέγχουν τον καθένα που θέλει να μπει ή να βγει. Με πήγε, λοιπόν, ο αλλοδαπός μέχρι τα ταξί, άφησε το σάκο μου εκεί, με καλημέρισε και έφυγε.

Μερικές μέρες μετά, επιστρέφοντας από το ταξίδι, είχα τον ίδιο σάκο συν κάτι ακόμη αποσκευές. Παιδευόμουν εξουθενωμένη από την κούραση, όταν πάλι αλλοδαπός – ανάμεσα σε τόσους Έλληνες – ήταν αυτός που προσφέρθηκε να βοηθήσει. Αλλοδαπός ήταν κι εκείνος που σηκώθηκε να μου δώσει τη θέση του. Αλλοδαπός κι εκείνος που σταμάτησε να βοηθήσει έναν φίλο μου και κάλεσε ασθενοφόρο, όταν γύρισε το πόδι του στη μέση του δρόμου και, ενώ ούρλιαζε από τους πόνους, ούτε ένας από τους περαστικούς «Ελληναράδες» δεν έκανε τον κόπο να τον ρωτήσει έστω «τι έχεις, ρε αδερφέ;» Κι όμως, όλοι αυτοί οι αλλοδαποί χαρακτηρίζονται συλλήβδην ως «απολίτιστοι», επειδή δεν είναι Έλληνες ή λευκοί. Επειδή δεν έχουν την ιστορία μας ή το καύχημα των επιτευγμάτων μας. Αυτοί, όμως, μας δίνουν ενίοτε μαθήματα ανθρωπιάς. Γιατί, λοιπόν, να έχουν λιγότερη αξία ως άνθρωποι μόνο και μόνο επειδή γεννήθηκαν διαφορετικοί; Σύμφωνοι, δεν τους θέλω στην Πατρίδα μου για κάποιους λόγους, αλλά γιατί να θεωρούνται σώνει και καλά βάρβαροι και κατώτεροι, ενώ η ανθρωπιά τους – και η συναισθηματική τους νοημοσύνη – μπορεί να είναι πιο ανεπτυγμένη από των λευκών;

Θα βιαστεί κανείς να με κατηγορήσει, ότι υποστηρίζω τους αλλοδαπούς ως άλλη αριστερίζουσα, δήθεν ανθρωπίστρια ανθελληνίδα, ότι λησμονώ τα εγκλήματα αλλοδαπών στη χώρα μας κτλ κτλ. Ποσώς μ’ ενδιαφέρει, όμως, το τι θα πει ο κάθε κρανιοκέφαλος, που δε μπορεί να πιάσει το νόημα. Γιατί αυτός ο καθένας είναι εκείνος που δολοφόνησε τον ελληνισμό, αφήνοντάς τον να παρακμάσει, επαναπαυόμενος σε επιτεύγματα άλλων, ξεχνώντας πως η ιδιοφυία των Ελλήνων έγκειτο σε μεγάλο βαθμό στο γεγονός, ότι απ’ όσους πολιτισμούς και λαούς επισκέφθηκαν, φρόντισαν να πάρουν τα καλύτερα στοιχεία και ν’ απορρίψουν τα υπόλοιπα.

Συνοψίζοντας, και για να το κάνω πιο λιανά για όσους δεν εννοούν να καταλάβουν: 1) Αν δεν προσπαθείς έστω να φτάσεις το Σωκράτη σε πνεύμα, ήθος, διάνοια, μην αυτοονομάζεσαι συνεχιστής του. Είναι ύβρις κι εσύ γελοίος και ηλίθιος! 2) Όσους Παρθενώνες κι αν χτίσεις, όσες τέχνες ή επιστήμες κι αν γεννήσεις ή αναπτύξεις, όσα τεχνολογικά επιτεύγματα κι αν παρουσιάσεις, αν δεν έχεις ανθρωπιά, είσαι ένα τίποτα. Η ανθρωπιά είναι αυτή που έχει εκλείψει από τον κόσμο μας. Ο σεβασμός και η συμπάθεια. Όταν ο Έλληνας σταμάτησε να νοιάζεται για το γείτονά του, όταν σταμάτησε να τον πονάει ο πόνος του διπλανού του, όταν έπεσε στο τριπάκι του καπιταλισμού, ο οποίος προωθεί το «εγώ» μέσω του υπερκαταναλωτισμού, τότε ο Έλληνας ξέπεσε. Παρήκμασε. Έπαψε να είναι και Έλληνας και άνθρωπος.

Να τον χαίρεστε τον «πολιτισμένο» κόσμο σας! Μας ξέκοψε από τη μητέρα Φύση γεμίζοντάς μας με τα δώρα της δυτικοποίησης και, εν τέλει, μας ξέκοψε από τον ίδιο τον άνθρωπο - την ανθρώπινη φύση. Μας γέμισε εγωπάθεια, παρτακισμό, ανηθικότητα, ρήμαξε τη μητέρα Φύση με αλαζονεία, μας υποχρέωσε να τρώμε προϊόντα τυποποιημένα, άοσμα και άγευστα, αλλά, επειδή μας χάρισε το κινητό τηλέφωνο και τ’ αυτοκίνητο, τον ονομάσαμε πολιτισμένο…

Εμείς είμαστε οι «πολιτισμένοι», που με ξιπασμό αποκαλούμε τους άλλους κατώτερους και βάρβαρους. Εμείς, που δε νοιαζόμαστε για το συνάνθρωπο. Εμείς, που κοιτάζουμε στην πρώτη ευκαιρία είτε να βολευτούμε είτε να δειχθούμε. Εμείς, που καταστρέφουμε τη φύση που κάποιοι "απολίτιστοι" σέβονται, διαπράττοντας τη ΜΕΓΙΣΤΗ ύβρι. Εμείς, που αδιαφορούμε για την ανθρώπινη ύπαρξη και κοστολογούμε την ανθρώπινη ζωή βάζοντάς την ακόμη και σε ζυγαριά... Ως πού θα φτάσει αυτή η παρακμή του ανθρώπου δεν ξέρω. Κι ελπίζω να μη μάθω ποτέ…