Οι κρίσιμες αποφάσεις υπαγορεύονται από τον διεθνή παράγοντα.

Γράφει ο Εμ. Κώνστας


Έχει πλέον καταστεί σαφές ότι η πατρίδα μας τελεί υπό καθεστώς ξένης κυριαρχίας. Η ολοκληρωτική κατάρρευση του πολιτικού συστήματος δεν έχει συντελεστεί ακριβώς γιατί ασκείται αυτή η ολοένα αυξανόμενη κηδεμονία. Οι θεσμοί λειτουργούν νομιμοφανώς μετά από την οδηγία και απαίτηση των κέντρων εξουσίας εκτός Ελλάδας. Η γερμανική επικυριαρχία, η ιδιότυπη ευρωπαϊκή γραφειοκρατία, το τραπεζικό και χρηματιστηριακό κεφάλαιο, αποφασίζουν πλέον για την Ελλάδα αλλά και για όλη την Ευρώπη. Καμία αυταπάτη περί οργάνων και ισοτίμου συμμετοχής – που βέβαια δεν υπήρξαν ποτέ- δεν μπορεί πια σήμερα να σταθεί, έστω ως ισχυρισμός.

Μια σοβαρή κρίση που εκτείνεται πλέον σε ολόκληρο το δυτικό κόσμο, με αρκετές ασφαλώς διαφορές, φανερώνει ότι η ανεξέλεγκτη πορεία της παγκοσμιοποίησης φέρνει σε αμφισβήτηση αυτή καθαυτή τη δυτική ηγεμονία και συντρίβει τα έθνη και την οικονομική τους ζωή. Η κρίση χρέους δεν είναι δυνατόν να αντιμετωπιστεί χωρίς δομικές μεταβολές, τουλάχιστον σε ότι μας αφορά, αφού σε αυτήν οδηγηθήκαμε ακριβώς επειδή ακολουθήσαμε ορισμένες και καθορισμένες επιλογές.

Το κοινό νόμισμα, η κατάργηση των εθνικών οικονομιών χωρίς να περιλαμβάνεται η κάλυψη των ελλειμμάτων ως υποχρέωση του κοινού νέου μορφώματος, ο ανεξέλεγκτος δανεισμός για μη παραγωγικούς σκοπούς, η συμμετοχή σε ένα ανταγωνιστικό περιβάλλον χωρίς στοιχειώδεις όρους ανταγωνισμού, η εκποίηση του εθνικού πλούτου σε εξευτελιστικούς όρους, είναι το πλαίσιο εκείνο που οδηγεί με απόλυτο τρόπο στο συγκεκριμένο αποτέλεσμα που βιώνουμε. Ακόμα και να μην είχαν συνυπολογιστεί το αντιπαραγωγικό κράτος, οι άστοχες αποφάσεις των ελληνικών κυβερνήσεων, η διαφθορά, τα δομικά προβλήματα των ταμείων, η ιδιαιτερότητες της ελληνικής οικονομίας, και πάλι θα ήταν αδύνατο να είχαμε διαφορετική εξέλιξη. Ούτε τα προγράμματα στήριξης, ούτε τα ταμεία συνοχής ακόμα και αν είχαν αξιοποιηθεί θα έφερναν τα αναμενόμενα αποτελέσματα. Απέναντι σε έναν πολυεθνικό καπιταλισμό που ανέπτυξε την δράση του παγκοσμίως και αξιολογούσε την κίνηση των κεφαλαίων, την κατανομή εργασίας, την τεχνογνωσία, την εκμετάλλευση των διεθνών συνθηκών (απελευθέρωσης εμπορίου, ειδικών συνθηκών επένδυσης) καμία τύχη δεν μπορούσε να έχει η χώρα, πόσο μάλλον που δεν είχε ούτε σχέδιο ούτε αποφάσεις.

Η διαρκής ολίσθηση στο δανεισμό που δεν αποσκοπούσε παρά στην καθυστέρηση του μοιραίου, αφού τροφοδοτούσε με χρήμα ομάδες πληθυσμού στο ελληνικό δημόσιο που τις περισσότερες φορές δεν είχαν αντικείμενο εργασίας, έφερε την οριστική υπαγωγή της χώρας στους δανειστές.

Η ριζοσπαστική και ανατρεπτική στάση με κυρίαρχο παράγοντα το εθνικό κράτος που με τόση ευκολία αρνηθήκαμε, είναι ένας δρόμος που φαίνεται δύσκολος είναι όμως αντίθετα, ο μόνος ασφαλής γιατί η δοκιμασία πρώτον θα έχει μια θετική κατάληξη και δεύτερον γιατί ο εθνικός πλούτος δεν είναι τόσο λίγος όσο θέλουν να το παραστήσουν οι εγκάθετοι προδότες που πρόθυμα θέλουν να τον εκποιήσουν.

Πάντα ήταν εντελώς αντίθετες οι προσεγγίσεις μας με το πολιτικό σύστημα, σήμερα όμως χωρίς περιφράσεις οφείλουμε να την αναδείξουμε καθαρά. Για να συζητήσουμε περί Ευρωπαϊκής προοπτικής πρέπει πρώτα να ξέρουμε ποια είναι αυτή. Να θέσουμε σε προτεραιότητα τα εθνικά λαϊκά συμφέροντα, πέρα και πάνω από στερεότυπα για μονόδρομους και τεχνοκρατικές αναλύσεις που έχουν πανηγυρικά διαψευστεί.

Να επιστρέψει στο τόπο η εργασία, η παραγωγή και να προστατευτούν. 

Να αποδεσμευτούν από κάθε συνθήκη που υπονομεύει τα συμφέροντά μας.

Πηγή: http://www.ethnikometopo.gr