ΤΑ ΚΑΛΑΒΡΥΤΑ ΠΟΥ ΞΕΧΑΣΤΗΚΑΝ

11 Απριλίου 1948

Η «άγνωστη» δεύτερη καταστροφή, 

ξεχνιέται σκοπίμως σε κάθε επίσημη τελετή 

όπως ξεχνιούνται όλα τους εγκλήματα, 

τότε και τώρα…

Μια  από τις χιλιάδες εικόνες των εγκλημάτων από τις δυνάμεις του αίσχους και της διαρκούς προδοσίας

Η απώλεια της Αξιοπρέπειας έρχεται σε συνέχεια της ιστορικής λήθης. Γεγονός που συντηρείται ενίοτε από κάθε είδους προβατόσχημους λύκους.

Ενάντια σ’ αυτή την πρόστυχη εφαρμογή, η ιστορική μνήμη παραμένει ζωντανή…

Πέντε χρόνια μετά το γνωστό ολοκαύτωμα, ένας δεύτερος γύρος εκδίκησης βυθίζει και πάλι στο πένθος τα Καλάβρυτα.

Οι εκδικητές που ασχολήθηκαν επισταμένως και για τη δημιουργία της πρώτης σφαγής, επιστρέφουν στον τόπο του εγκλήματος.

Ας θυμηθούμε τα γεγονότα:

Καλάβρυτα, 11 Απριλίου 1948

Οι κομμουνιστές έχουν κυκλώσει την πόλη.

Διακόσιοι άνδρες του  21^ου τάγματος εθνοφρουράς με διοικητή τον αντισυνταγματάρχη Νίκο Αρβανιτάκη και υποδιοικητή τον Γαβριήλ Παγκράτη υπερασπίζονται την πόλη .

Χίλιοι πεντακόσιοι άνδρες του δημοκρατικού στρατού με αρχηγό τον Γκιουζέλη ετοιμάζουν επίθεση. Μαζί του και άλλα τμήματα με αρχηγούς τους κομμουνιστές Κανελλόπουλο, Πέρδικα, Κοτοκόπουλο, Σφακιανό και Νικήτα.

Η επίθεση γίνεται στις 4:30 το πρωί.

Πέφτει το φυλάκιο της Αγίας Αικατερίνης και σκοτώνεται ο επικεφαλής Ανθυπολοχαγός Κουρεμάδης.

Πέφτει το φυλάκιο του Αγίου Κωνσταντίνου.

Σκοτώνονται οι περισσότεροι υπερασπιστές του και ο επικεφαλής Ανθυπολοχαγός Νίκος Τοπάνος. Μέσα στο σπίτι του Κατσίνη βρίσκονται τραυματισμένοι στρατιώτες και μαζί τους τραυματισμένος κι αυτός ο γιατρός Δημήτρης Δούβος που προσπαθεί να τους περιθάλψει.

Οι κομμουνιστές Άρης Παναγούλιας από τα Σουδενά Καλαβρύτων και 

Δ. Μπουζάκης, μπαίνουν μέσα στο σπίτι και με τα μαχαίρια τους σφάζουν τους τραυματίες μαζί και τον γιατρό.

Ο χωροφύλακας Φώτης Αποστολόπουλος προλαβαίνει ν’ αυτοκτονήσει με το πιστόλι του για ν’ αποφύγει τα βασανιστήρια.

Οι υπερασπιστές της πόλης δεν έχουν καμία ελπίδα, κάνουν ηρωικές εξόδους και σκοτώνονται, άλλοι αυτοκτονούν για να μην πέσουν στα χέρια των κομμουνιστών όπως ο αντισυνταγματάρχης Αρβανιτάκης Διοικητής του τάγματος που αμυνόταν μέσα στο διοικητήριο…  

Σκοτώνουν τον έπαρχο Καλαβρύτων,

Βιάζουν και σφάζουν τις δύο κόρες του φούρναρη, 

Βιάζουν  και κουρεύουν κάποιες Καλαβρυτινές γιατί είπαν ότι είχαν σχέσεις με κάποιους Ιταλούς.

Σκοτώνουν τον 26χρονο Νίκο Αγριδόπουλο, γιατί δεν τους ακολουθεί στο βουνό,

Σκοτώνουν στο ξύλο τον εστιάτορα  Γιάννη Χαλόπουλο, έναν 16χονο μαθητή και τον Ναπολέοντα Τσαπάρα φτωχό οικογενειάρχη.

Μια μικρή περίληψη, κάποια στιγμιότυπα ή μια πρώτη γεύση των όσων συνέβησαν...

Θάνατος και μάλιστα μαρτυρικός για όποιον δεν τους ακολουθούσε.

Κι ενώ το επίσημο κράτος τιμά τους νεκρούς των Καλαβρύτων, στην ετήσια επέτειο για τα Γερμανικά αντίποινα /σφαγή,  – που ούτως ή άλλως δεν θα μπορούσε να πάρει κανενός είδους συγχωροχάρτι –, κανείς εκτός των Καλαβρυτινών δεν θυμάται ή δεν θέλει να θυμάται τη δεύτερη σφαγή και άλωση της μαρτυρικής πόλης.

Και φυσικά από τη μία μεριά, μιλάμε για Γερμανικές αποζημιώσεις…

Ασχέτως αν  στηλιτεύουμε την ανυπαρξία του κράτους που δεν μπορεί να αξιώνει τα Εθνικά δίκαια, διότι ως γνωστόν, μας κυβερνούν 300 εφιάλτες κι ένας Αχυράνθρωπος που αγωνίζονται υπέρ της ξένης επικυριαρχίας και  συγκροτούν κατοχικές κυβερνήσεις.

Για τη δεύτερη όμως αυτή σφαγή των Καλαβρύτων και για όλα τα άλλα εγκλήματα με τις πολλές χιλιάδες θυμάτων των "δημοκρατικά ευαίσθητων" κομμουνιστών  - Δεκεμβριανά, Μελιγαλάς, Στιμάγκα, Φεναιός, ΟΥΛΕΝ, 5/42 Σ.Ε. (Ψαρρός), Παιδομάζωμα (20.000 εκ των οποίων 5.000 κορίτσια 16 – 22 ετών), κλπ. -, από πού και από ποιούς πρέπει να ζητήσουμε αποζημιώσεις;

Μήπως από τους λάτρεις και συνεχιστές τους;

Δεν είναι κακή ιδέα… 

Γεώργιος Α. Βεργιάννης
Μέλος του Π.Γ. του Εθνικού Μετώπου