13 Δεκεμβρίου 1943. Μια ημερομηνία μαρτυρική, που έχει αφήσει ανεξίτηλες μνήμες στην ευρύτερη περιοχή των Καλαβρύτων, αλλά και όλης της Ελλάδας.
Το ολοκαύτωμα από τους Γερμανούς κατακτητές έχει καταγραφεί ως ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα πολέμου της ιστορίας μας. Τι συνέβη όμως πραγματικά τότε; Τι προκάλεσε την τόσο βίαιη αυτή αντίδραση των Γερμανών; Γιατί φυσικά, κανείς δεν ξυπνάει ένα πρωί διψώντας για αίμα και σκέφτεται «πάμε να σκοτώσουμε αμάχους, γέροντες και παιδιά»...
Στην συνέντευξη του τότε Επισκόπου Καλαβρύτων και Αιγιαλείας, Θεόκλητου, που έπαιξε ρόλο και στην απελευθέρωση της Πάτρας, διαβάζουμε:
«Κατά τα μέσα Οκτωβρίου 1943 μια ομάς από 100 Γερμανούς επεχείρησε ν’ ανεβή στα Καλάβρυτα. Οι αντάρτες το είχαν πληροφορηθεί και τους έστησαν ενέδρα κοντά στο χωριό Ρωγοί. Άνοιξαν τουφέκι. Σκοτώθηκαν από τους Γερμανούς δύο ή τρεις. Κι ετραυματίσθησαν δύο, που οι αντάρται τους παρέλαβαν με ογδόντα αιχμαλώτους. Οι υπόλοιποι κατέβηκαν στο Αίγιο. Ο Γερμανός στρατιωτικός διοικητής μ’ εκάλεσε μετά το γεγονός αυτό και με παρεκάλεσε να μεσολαβήσω ν’ αποδοθούν οι αιχμάλωτοι. Μου προσέθεσε, ότι αν οι αντάρται τους αποδώσουν, οι Γερμανοί θα διηυκόλυναν τον επισιτισμό της Αιγιαλείας και των Καλαβρύτων, αι οποίαι τότε υπέφεραν πολύ από έλλειψι τροφίμων.
«Εάν δεν τους αποδώσουν» ετόνισε σ’ έντονο ύφος «θα βομβαρδίσω το Αίγιο, θα καταστρέψω χωριά, θα συλλάβω πολίτας, θα κάνω αντίποινα!» Αναμετρήσας τας συνεπείας, εκάλεσα τους προκρίτους του Αιγίου, τους ανεκοίνωσα τας απειλάς του Γερμανού διοικητού και απεφασίσαμε να σταλή μια επιτροπή στο αρχηγείο των ανταρτών, να περιγράψη την κατάστασιν και να πείση τους αρχηγούς, για ν’ αποσοβηθούν αιματηραί αντεκδικήσεις των Γερμανών εναντίον του πληθυσμού, ν’ αποδώσουν τους αιχμαλώτους. Οι αρχηγοί των ανταρτών απήντησαν στην επιτροπή: «Εμείς και τα σώματά μας αποτελούμε μέρος της στρατιάς της Μέσης Ανατολής. Ν’ αποδώσουμε τους αιχμαλώτους δεν μπορούμε. Δεχόμαστε όμως να τους ανταλλάξουμε με ισάριθμους Έλληνας.»
Διεβιβάσαμε την απάντησιν αυτήν στους Γερμανούς, οι οποίοι μας είπαν αμέσως: «Εμείς ούτε αιχμαλώτους έχουμε στα χέρια μας ούτε ομήρους. Κρατούμε στας φυλακάς μονάχα κομμουνιστάς. Αν θέλουν οι αντάρται ν’ ανταλλάξουμε μ’αυτούς, το δεχόμαστε ευχαρίστως!»
Οι αντάρται, όταν η επιτροπή τους πήγε την απάντησιν αυτήν, δυσανασχέτησαν. Δεν ήθελαν να φανούν, ότι ενδιαφέρονται να ελευθερώσουν κομμουνιστήν; Εφοβούντο να εκτεθούν. Και η συζήτησις εχρόνιζε…»
Επιζήσαντες της σφαγής αναφέρουν τα παρακάτω: Αυτοί που ετραυματίσθησαν κατά την συμπλοκή των Γερμανών με τους κομμουνιστές ήταν αδύνατον να διακομισθούν, οπότε έμειναν στα Καλάβρυτα. Οι Καλαβρυτινοί τους περιέθαλψαν, καθώς ο σεβασμός προς τραυματία είναι πρωτίστως πράξη ανθρωπιάς. Όμως ένας ιατρός των Καλαβρύτων ονόματι Παυλόπουλος, ο οποίος ήταν κομμουνιστής και γι’ αυτόν τον λόγο αντιπαθής στους συγχωριανούς του, σκότωσε τους τραυματίες και τους πέταξε σ’ ένα πηγάδι. Η πράξη του αυτή ήταν καθαρά εσκεμμένη, για να προκαλέσει τα αντίποινα των Γερμανών και να εκδικηθεί τους Καλαβρυτινούς.
Στην συνέχεια έφυγε από το χωριό. Οι Καλαβρυτινοί μάζεψαν τα πτώματα των Γερμανών από το πηγάδι και τα έθαψαν. Όταν έφτασε ο γερμανικός στρατός στα Καλάβρυτα, απόντος πλέον του Παυλόπουλου, οι Καλαβρυτινοί αναγκάστηκαν να δώσουν οι ίδιοι λόγο στον Γερμανό διοικητή και να του εξηγήσουν τι είχε συμβεί. Εκείνος – όπως ήταν φυσικό – εξοργίστηκε, αλλά δεν έδωσε καμία διαταγή γι’ αντεκδικήσεις.
Οι κομμουνιστές όμως έπρεπε με κάθε τρόπο να προκαλέσουν την οργή του εχθρού να ξεσπάσει σε αμάχους. Κι έτσι κινήθηκαν προς το Μάζι, όπου σκότωσαν τους αιχμαλώτους που είχαν στα χέρια τους και τους πέταξαν σ’ έναν γκρεμό. Εκεί βρήκε ο γερμανικός στρατός τους νεκρούς του κατακρεουργημένους και… με τα γεννητικά τους όργανα στο στόμα! Η προσβολή νεκρού δεν συγχωρείται σε καμία εποχή και σε κανέναν πολιτισμό.
Η συνέχεια είναι λίγο πολύ γνωστή. Η φάλαγγα των Γερμανών γι’ αντίποινα ξέσπασε με μανία πάνω σε αθώους, σφάζοντας και καίγοντας όχι μόνο τα Καλάβρυτα, αλλά κι άλλα χωριά τριγύρω. Σήμερα ωστόσο μας έχει μείνει μόνο αυτή η εικόνα, ενώ οι συνυπεύθυνοι για την θηριωδία κομμουνιστές όχι μόνο δεν έχουν καταδικαστεί για τα εγκλήματά τους, αλλά έχουν καταστεί από την ιστορία – που οι ίδιοι έγραψαν – ως «αντιστασιακοί».
Το να σκοτώσεις όμως με αυτόν τον τρόπο μερικούς στρατιώτες δεν αποτελεί αντίσταση ούτε κάποιο καίριο πλήγμα για τον εχθρό, παρά μόνο προκαλεί την οργή του και αντίποινα. Η κίνηση των κομμουνιστών είχε ξεκαθαρά στόχο να προκαλέσει, επειδή οι Καλαβρυτινοί δεν δέχονταν να υποθάλψουν τους αντάρτες του ΕΛΑΣ. Παρ' όλα αυτά σήμερα έχουν οικειοποιηθεί την αντίσταση κι αυτοανακηρύσσονται ήρωες, προσπαθώντας να διαγράψουν από την κυτταρική μνήμη του ελληνισμού την προδοτική τους στάση καθ' όλην την πορεία τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου