Τιμωρία για ένα έγκλημα που δεν έγινε;

Του Δημήτρη Δρούκα 

Η Ζωή-όπως την θυμάσαι-ένα κουβάρι από ασύνδετες εικόνες ...Υπάρχω λες…

Το ταξίδεμα άρχισε.

Οι μνήμες κρύβονται σιγά-σιγά για να προστατευθούν . Τώρα είσαι εσύ  ο αντικειμενικός σκοπός, το πλοίο , το ταξίδι, ο πολίτης  μίας φυλής που όλοι θέλουν να ξεχάσουν, ο πρεσβευτής  ενός Έθνους δίχως σύνορα… Ο φορέας της Ευθύνης και του Χρέους.

Μόνος…

Παιανία…Leftie BennyZelon. Το συνώνυμο μιας Εθνικής  καταστροφής, σε όνομα αεροδρομίου…  Πατάει επάνω στην ιστορία της φυλής μας  ειρωνικά, χλευάζοντας τα όνειρά της...

Ξεκολλάμε από το έδαφος με κατεύθυνση τα σύννεφα… Κάτω το Αιγαίο  φέρνει δάκρυα στα μάτια… Κυκλάδες, Λήμνος, Τροία. Προαιώνιες διαδρομές χαραγμένες στα κύτταρα μας, δείχνουν το μεγαλείο μιας  πατρίδας που χάνεται.

Κωνσταντινούπολη.  Κεμάλ Ατατούρκ. Το συνώνυμο της γενοκτονίας σε αεροδρόμιο… Τυχαίο;… Ύβρις;… Στέκει επάνω στα κόκκαλα  χιλιάδων νεκρών , πατάει εκδικητικά επάνω στα αθάνατα χώματά μας, σταυροδρόμι μιας Ιστορίας που χλευάζει  τον Άνθρωπο.

 

…Θάβουμε τις αναμνήσεις μας για να προστατευθούμε...

Οικονομική θέση… Νέγροι, νέγρες, νεγροειδείς ...Ένα ανακάτεμα σκούρων γλωσσών με λευκές  συνήθειες!  Επιστρέφουν, από την Ελλάδα οι περισσότεροι... Μαζί τους και ο πεντηκοστιανός μαύρος Ιερέας που κάθεται με ύφος καρδιναλίου δίπλα μου. Επιστρέφουν… στα τίποτα που έχουν για πατρίδα... Στα πουθενά της νεκρής τους  φύσης, της διαλυμένης τους κουλτούρας, των μολυσμένων ιδεών... Στα ματωμένα ποτάμια τους. Επιστρέφουν στην  εθνική τους κόλαση... Στη ζούγκλα τους… Εκεί όπου βασιλεύουν οι φονιάδες και κυβερνούν τρελοί! 

Ταξιδεύω μαζί τους… Ακούω τα παραμιλητά τους… Ανήμπορες λέξεις ανίκανων ανθρώπων,  αγγλίζοντες  αφρικανισμοί,  υβρίδια  μιας γλώσσας φτιαγμένης για δούλους,  μιλούν για το  χρήμα που ελευθερώνει τον άνθρωπο. Κοροϊδεύουν και βρίζουν  την Ελλάδα και τους Έλληνες, ανακατεύοντας ειρωνικά  λέξεις Ελληνικές… Ο παπάς δίπλα έχει σκύψει το κεφάλι σα να προσεύχεται.

Α’ θέση… Αναλογία 16 προς 232… Είναι προφανές ποιος πληρώνει τον βαρκάρη… Κι όμως…  

“Εκείνοι”  απολαμβάνουν την πτήση, όταν οι "άλλοι" που πληρώνουν!  παστώνονται, ίσως, για να μη ξεχνούν την θέση τους στην γη.  Δεν είναι υπέροχο;

Διάχυτη γύρω μου- στο δέος της απογείωσης- η φυσική τάση του ανθρώπου να επικαλείται το Θείο σε στιγμές κινδύνου. Σταυροκοπιέμαι… Η  ταχύτητα, η  πτήση, ο κίνδυνος. Για τον ανθρώπινο νου, η σχέση  με το Θείο είναι  κατανυκτικά ευλαβής.

Από κάτω μας, η Μεσόγειος του πολιτισμού δίνει την θέση της στην Αφρικανική ακτή και την Μεσόγειο της βαρβαρότητας… Πόσο κενά φαντάζουν όλα αυτά «όταν κοιτάς από ψηλά»… 

Μάλτα… Γενναία των πειρατών… Θυμάστε τις πυρκαγιές που κατέκαψαν και την τελευταία υποψία βλάστησης;   Τώρα, στην κορφή της, χτίζουν σιωπηρά τις πρώτες έξυπνες πόλεις… Περιτειχισμένες, ένοπλα φρουρούμενες,  ηλεκτρονικά ελεγχόμενες ανθρώπινες κυψέλες του άμεσου μέλλοντος… Πόλεις  για όσους θεωρούν την κατοχή και την κατανάλωση ελευθερία;  Αποστειρωμένες ιδεολογικά κοινότητες; Κατοικίες των κάθε λογής «στελεχών»;… Από εκεί-λέει-θα διοικείται η Μεσόγειος…

Έρημος … Η κοιτίδα όλων των παραισθήσεων. Πατρίδα-κι αυτή- των «ιερών» ιδεών…

Χαραγμένες με διαβήτη στην άμμο, οι κυκλικές πρότυπες καλλιέργειες ενός δικτάτορα με όραμα, στα χέρια ενός τυφλού λαού. Ρημάζουν, τώρα που οι καλλιεργητές, αντί να  οργώνουν, προσεύχονται στον προφήτη για μια καλύτερη ζωή, καίγοντας από εκδίκηση ,τα αγροτικά μηχανήματά τους… Απόδειξη πως, οι ηλίθιοι, είναι πιο επικίνδυνοι από κάθε εχθρό.

Τυνησία, Λιβύη, Αλγέρι… Επαναστατημένες νεκρές.

Στο διπλανό κάθισμα, ο  πεντηκοστιανός ιερέας-καθώς συζητάμε- κουνάει με απελπισία το μαύρο του κεφάλι… Καταλαβαίνει το μέγεθος της ζημιάς, κατανοεί τις συνθήκες του εγκλήματος, αλλά αρνείται να πιστέψει πως όλα είναι προσχεδιασμένα και οφείλονται σε προμελετημένη ανθρώπινη ηλιθιότητα.  Ο πολιτικά ορθός  νέγρος παπάς, με αποκαλεί ευγενικά,  συνωμοσιολόγο, συνωμοσιολάτρη  και ακροδεξιό λαϊκιστή …Γι αυτόν, ο Θεός έχει προνοήσει για όλα… Και για τους Εβραίους; τον ρωτάω… Με κοιτάζει επιτιμητικά σαν να ξεστόμισα κάτι φοβερό, οι Εβραίοι-μου λέει, με στόμφο- είναι μια πολύ μικρή ομάδα ανθρώπων για να έχει κάποια επιρροή ή ιδιαίτερη μεταχείριση στα σχέδια του Θεού! …Ή του διαβόλου… Συμπληρώνω.

Λοιπόν… (γυρίζει απότομα) εσείς οι Έλληνες δεν εννοείτε να δεχτείτε τον Λόγο του Κυρίου… Τώρα καταλαβαίνω γιατί  συνεχώς, τιμωρήστε!

Πάτερ: Είμαστε ο πιο ευλαβής λαός επάνω στον πλανήτη… Αλλά  αν εννοείς Λόγο Θεού, την αποδοχή των Εβραίων σαν τον περιούσιο λαό, ξέχνα το, προτιμάμε να βράζουμε μέσα στα σκατά της κόλασης… Ζοχαδιάζεται και με κοιτάζει αγριεμένα, κουνώντας τον δείκτη… «ΜΗ ΜΙΛΑΣ ΕΤΣΙ ΕΙΝΑΙ ΒΛΑΣΦΗΜΙΑ»… Δεν γαμιέσαι  κωλόμαυρε, του λέω… Μου γυρίζει την πλάτη…   Πεντηκοστιανός  Ιερέας και…my ass…Καριόλη…

Κάτω απ’ τα πόδια μας τα βουνά του Άτλαντα, με χιονισμένες τις κορφές μέσα στην καυτή έρημο, σηκώνουν τον κόσμο στις πλάτες τους καρτερικά,  περιμένοντας  τον Ηρακλή απ’ την Ανατολή, για  να τα ελευθερώσει. Λίγο πιο πέρα, δεξιά στο βάθος, το ρήγμα του Γιβραλτάρ, η πύλη της χαμένης μας Μεσογειακής αθωότητας… Η πόρτες της Ατλαντίδος!

Ντακάρ, Κόνακρι, Αμπιτζάν, Άκκρα… Λάγος.

Θα το πιστέψεις; Λέω… Αρχαίοι Ελληνικοί εμπορικοί σταθμοί , τράβηξαν στην περιοχή, Ρωμαίους, Φοίνικες κι έπειτα  το σκυλολόι των Εβραίων «Ολλανδών» δουλεμπόρων… Κανείς δεν θέλει να θυμάται τίποτα πια… Μονομερής φυλετική ειρήνη… Για τον μαύρο ο λευκός, έπαψε να είναι εχθρός του από τότε που τον έβαλε στο παιγνίδι της εξουσίας. Αλλοίμονο για το πώς βιάζεται η ιστορία και το πόσο φτηνά πωλούνται οι μνήμες... Πόσο εύκολα ξεπλένεται το αίμα μιας φυλής, με δολάρια από τα πιθηκίσματα,  των «καταπιεσμένων» μαύρων του Χόλλυγουντ, που αναζητούσαν τις… ρίζες τους. Ο νέγρος δίπλα μου συνεχίζει να αρνείται πεισματικά, την ύπαρξη Εβραίων δουλεμπόρων…

Κι όμως-λέω- Όλα της τα πλούτη, η «σοφή Σιών», τα έκανε από το (δουλ)εμπόριο και τα επένδυσε στην υποδούλωση των Εθνών, με τα παραμυθιάσματα για τον περιούσιο λαό του Θεού που, με τα  ολοκαυτώματα,  κλέβοντας ολόκληρο πλανήτη… Έχοντας το  μονοπώλιο των θρησκειών κατέλαβε τον κόσμο.   (Το μεγαλύτερο όμως -λένε- κατόρθωμα του διαβόλου, είναι πως έπεισε τους ανθρώπους ότι δεν υπάρχει). Πρέπει να τους το αναγνωρίσουμε, έπαιξαν χωρίς ρίσκο και κέρδισαν έναν Κόσμο, πουλώντας φούμαρα, σφάζοντας όσους δεν πίστευαν στα φούμαρα! … Και αρπάζοντας μετά, τις περιουσίες των σφαγμένων, για φούμαρα, εις το όνομα ενός… Φιλεύσπλαχνου(!) Θεού!

Μέσω των χριστιανικών και των ισλαμικών καναλιών, αλλά και των κάθε λογής «εκκλησιών» και «ανθρωπιστικών» οργανώσεων, όλος ο πλούτος και η δύναμη, που συγκεντρώνεται από τους ηλίθια «πιστούς» και τους βλακωδώς αλληλέγγυους «ουμανιστές»,   πηγαίνει στην κλίκα των εκλεκτών της Σιών και στην συνέχεια επενδύεται για την επιστημονική χειραγώγηση των λαών(sic) μέσω κυκλωμάτων υποτροφιών που αναπαράγουν εγγυημένα  στελέχη της εξουσίας… Ένας φαύλος γαμημένος κύκλος…

Ο Νέγρος ιερωμένος δίπλα μου, έτοιμος να εκραγεί, ωρύεται: ΓΙΑΤΙ-ΛΕΣ-ΤΕΤΟΙΑ-ΠΡΑΓΜΑΤΑ-ΚΥΡΙΕ;…

(Άραγε ΓΝΩΡΙΖΕΙ;… Ή είναι απλά, ένας ακόμα ηλίθιος;) Αναρωτιέμαι… 

Έχει φρικάρει… Αν μπορούσε θα έπαιρνε ένα αλεξίπτωτο, και θα πήδαγε στην ζούγκλα που απλώνεται από κάτω μας, χωρίς να το ανοίξει… Με αποκαλεί βλάσφημο, τον αποκαλώ ευγενικά, «κύριε μαύρε ιερωμένε, ηλίθιε»… Χιλιοστά πριν την γενικευμένη σύρραξη…

Προσγείωση.

Οι τροχοί σκοντάφτουν στη ζοφερή πραγματικότητα. Ο ιστός κλείνει πίσω μας, αφήνοντας τις αναλύσεις να αιωρούνται εκεί όπου ανήκουν, στον αέρινο  κόσμο των ιδεών… Κολλάμε με την βαρύτητα της αλήθειας στην ανθρώπινη αθλιότητα. Φευγαλέα ο Νίγηρας, δίνει την δική του εκδοχή της  ζωής στα μάτια μας, αλλά ποιός ακούει τον ψίθυρο της φύσης μέσα στην φασαρία, της πράσινης ανάπτυξης;

Φευγαλέα, ο Νίγηρας… Γιατί μετά, πατήσαμε στην γη.

Την βίαια εκπορνευμένη! Έτσι μόνο μπορείς να χαρακτηρίσεις την Αφρική.

Δυτικοπρεπής, δυτικόδουλη, με αποστεωμένους  τους μουσικούς της δρόμους, αφοπλισμένους από τα αρχέγονα  beat’s και την χρωματική ελεγεία της ζωής, κινεί  τα μαύρα ζόμπι - που αλυχτούν για αίμα και χρήμα-με την δύναμη της τηλεόρασης… Όπου και να κοιτάξεις βλέπεις τα σύμβολα της ανθρώπινης μαλακίας, της βίας, της απληστίας να δονούνται επί της οθόνης… Ένας σκουπιδότοπος ψυχών, στη γωνιά του παραδείσου, τριγύρω από μιαν τηλεόραση, περιμένει τους πολύχρωμους  καλοταϊσμένους μεσσίες που υπόσχονται τραγουδιστά  έναν άλλο-πουλημένον- παράδεισο,  που τον κερδίζεις σαν πλυθείς με τα αρωματισμένα σαπούνια τους, φας τα σκουπίδια τους και ντυθείς με τα κουρέλια τους …

Το ποτάμι…

Οικείες εικόνες τενεκομαχαλά και παραγκούπολης με λασπωμένες αλάνες… Ρίο, Μπουένος Άιρες, Τζακάρτα,  Ζεφύρι… Αόρατες. Στη σκιά των όπλων.  Αυτιστικές κοινωνίες  με φόντο τον πλούτο και με τη Φύση, να αποστρέφει θλιμμένα, το βλέμμα από τα μελλοθάνατα παιδιά της…

Ταχύπλοο… Τρείς οπλοφόροι (για τους πειρατές…) Κι εγώ.

Ταξιδεύουμε με ταχύτητα στα σκούρα νερά του δειλινού. Πιρόγες καλύβες, πλοία, περνούν φευγαλέα από το οπτικό πεδίο και χάνονται. Μια διαυγής μελαγχολία το πέρασμα από αυτόν τον κόσμο τον μοναδικό… Σκέψεις που σπρώχνονται να χωρέσουν να μη λησμονηθούν… Ζωές το ίδιο βιαστικές, σπρώχνονται να περάσουν, να μείνουν λίγο παραπάνω, αυτό το απόγευμα, αυτό το κάθε σούρουπο που μας ορίζει στον κόσμο, μέχρι να έλθει η νύκτα η σκοτεινή…

Νανούρισμα… Η μνήμη με γυρνάει πίσω σε ένα άλλο ποτάμι, πάλι στην Αφρική.

Σιέρα Λεόνε… Και τότε, ταξίδευα σούρουπο μ’ ένα ταχύπλοο του ναυτικού και συνοδεία τρείς ενόπλους… Μακριά στον ορίζοντα,  λάμψεις άνθιζαν σιωπηλά και έσβηναν στα σκοτεινά  νερά… Τροχιοδεικτικά χάραζαν όμορφες φωτεινές καμπύλες και χάνονταν  ή διαλύονταν σε μικρότερες τροχιές… Πόλεμος!  Απόμακρος, σιωπηλά τρομακτικός, Αυτός που βάφει τον ουρανό στα χρώματα της ύστατης αλήθειας και το χώμα πορφυρό.

Ρώτησα: Τι είναι όλα  αυτά; Μου απάντησε με ένταση ο επικεφαλής τους… Αντάρτες που πλησιάζουν… Όταν ανέβης στο πλοίο φτιάξτε ότι είναι να φτιάξετε και πες στον πλοίαρχο να ξεκινήσει το συντομότερο…

Ποιοι αντάρτες;  Τόλμησα να ρωτήσω…

Οι… Ηλίθιοι αντάρτες… Μου απάντησε αόριστα, κοιτάζοντας αλλού.

Νύχτωσε. Τριγύρω τα πλοία λουσμένα στο κίτρινο φώς, λικνίζονται σιωπηλά στο βουβό κύμα του Ωκεανού.  Γλάροι… νυχτερινά φτερά,  θροΐζουν στον χλιαρό αέρα, αδιόρατες πινελιές λευκού στο σκοτάδι με φόντο τ’ αστέρια. Αφήνουμε πίσω μας τα πλοία της πρώτης ράδας. Σκοτάδι. Αστέρια. Αφρός από τ’ απόνερα, μυρωδιές απ  την ζούγκλα… Οι μαύροι έχουν πιάσει το τραγούδι, για να ξορκίσουν τη νύχτα… Ο ήχος της Αφρικής ξαναγεννιέται σαν αφεθεί ελεύθερος στην φύση…

Φτάσαμε;

Μέσα στο όνειρο, υψώνεται  ο όγκος του φωτισμένου πλοίου… Τι είναι ν’ αρπαχτείς στην ανεμόσκαλα που κλυδωνίζεται από τον κυματισμό… Τι είναι ν’ ανέβεις στα τριάντα μέτρα… Τo  πέρασμα απ’ το σκάφος στο πλοίο… Η αλλαγή της πραγματικότητας… Από κάτω η σκοτεινή θάλασσα και το ταχύπλοο, που απομακρύνεται ήδη… Ζεις;  Φτάσαμε;

Το ταξίδι… Τώρα ξεκινάει.

Έχουμε ελευθερία  επιλογής; … Επιλέγουμε  τα εγκλήματα και τις πράξεις μας; … Κατά πόσον επιλέγουμε και την ανάλογη τιμωρία;

Για ποιο έγκλημα τιμωρείται ο ναυτικός; 

Δεν υπάρχει κόλαση για τον ναυτικό… Την ζει 

κάθε ημέρα στην θάλασσα.

Ο ναυτικός διαλέγει μόνος του την τιμωρία για 

ένα έγκλημα που δεν έκανε…;