Ευρώπη τέλος;

Γράφει ο Βασίλειος Π. Δοργανάς

Το 1973 όταν έβγαινε για πρώτη φορά το μυθιστόρημα "Le camp des Saints" (Η κατασκήνωση  των Αγίων) του Γάλλου μυθιστοριογράφου Jean Raspail ελάχιστοι ήταν αυτοί που έβλεπαν στο εν λόγω βιβλίο κάτι παραπάνω από ένα προϊόν λογοτεχνικής φαντασίας. 4 δεκαετίες αργότερα, όμως, η ιστορία έρχεται να του προσδώσει το χαρακτήρα προφητικής σύλληψης. O Jean Raspail περιέγραφε μέσα σε αυτό, με έναν εξόχως εφιαλτικό τρόπο, την άφιξη στην Ευρώπη ενός στόλου από σαπιοκάραβα μεταφέροντας ένα εκατομμύριο εξαθλιωμένους αλλά ακμαιοτάτους Ινδούς έτοιμους να ξεχυθούν στην Ευρώπη. Όσο διαρκεί το ταξίδι αυτού του στόλου της απελπισίας ο αναγνώστης παρακολουθεί την ηθική και ψυχική κατάρρευση της δυτικής Ευρώπης όπου σχεδόν το σύνολο των πολιτικών και διανοητικών ελίτ, μη εξαιρουμένων και όλων των εκκλησιών, προετοιμάζουν την άφιξη και συνθλίβονται ψυχικώς από ένα ακατάβλητο συναίσθημα αυτο-ενοχοποίησης το οποίο και μεταδίδουν και στον πληθυσμό. Τέλος με την άφιξη του στόλου στις γαλλικές ακτές και με μια Γαλλία σε κατάσταση διάλυσης σημειώνεται το πρώτο, μοναδικό και ύστατο επεισόδιο αντίστασης από έναν βυζαντινής καταγωγής Γάλλο αξιωματικό, επικεφαλής των ελαχίστων εναπομεινάντων επιλέκτων στρατιωτών του γαλλικού στρατού και μερικών άλλων μεταξύ των οποίων βρίσκεται και ένας Έλληνας πλοίαρχος που είχε αρνηθεί με περιμαζέψει ναυαγούς κατόπιν της βύθισης ενός εκ των πλοίων της εφιαλτικής νηοπομπής. Στο τέλος αναρίθμητοι άλλοι παρόμοιοι στόλοι ξεκινούν για την Κατασκήνωση των  Αγίων (δλδ την Ευρώπη).

Οι σημερινές εξελίξεις  με τις εκατοντάδες χιλιάδες των, πραγματικών ή υποθετικών προσφύγων, που καταφθάνουν στα χωρικά ύδατα της Ελλάδας με σκοπό να ξεχυθούν στην Ευρώπη αποτελεί την πιο χαρακτηριστική πραγματοποίηση του σεναρίου του Raspail, ο οποίος με την σπάνια οξυδέρκεια, που μόνον η ευαισθησία του ποιητή και του συγγραφέα δύναται να κατέχει, μπόρεσε να διαβλέψει εξ' αρχής, από τη δεκαετία του 70', την κατάληξη όχι μόνον της έξω-ευρωπαϊκής μετανάστευσης αλλά και της ψυχοπολιτισμικής αλλοίωσης των περισσοτέρων λαών της Ευρώπης. Αυτοενοχοποίηση μπροστά στο δράμα των άλλων και χαοτική διάλυση όλων των πολιτισμικών και ταυτοτικών ερεισμάτων των εθνικών κοινωνιών.

Το τέλος του β' ΠΠ είδε την εξάλειψη της Ευρώπης σε πολιτικό και οικονομικό επίπεδο και την ισχυροποίηση δυο υπερδυνάμεων, μιας φιλελεύθερης και μιας άλλης κομμουνιστικής, που ως βασικό συμφέρων είχαν την εξουδετέρωση και την παράλυση κάθε απόπειρας ανάκτησης ισχύος ή πολιτικής και πολιτισμικής επιβεβαίωσης απ’ την πλευρά των χωρών της γηραιάς Ηπείρου. Σύντομα η ανάδυση του τρίτου κόσμου ήρθε να επιφέρει άλλο ένα χτύπημα αλλά και να απαλλάξει της Ευρώπη από το βάρος της αποικιακής κληρονομιάς. Για περισσότερο από μισόν αιώνα ή Ευρώπη διασπάστηκε γεωπολιτικά και ιδεολογικά, διχοτόμηση που μετατέθηκε και στο εσωτερικό των χωρών της "ελεύθερης Δύσης", για περισσότερο από μισόν αιώνα τα έθνη της Ευρώπης ζυμώθηκαν και επηρεάστηκαν από ηγεσίες ή διανοητικές ελίτ που δούλευαν, συνειδητά ή μη, για λογαριασμό των υπερδυνάμεων πράγμα που συνεπήχθη υποχώρηση των εθνικών συνειδήσεων, αποδόμηση των κοινωνικών συνεκτικοτήτων, παραφθορά των γλωσσών και παραμόρφωση της τέχνης. Η οικονομική ανάπτυξη στα πλαίσια του φιλελευθερισμού σε συνδυασμό με την υποχώρηση των ταυτοτικών αντανακλαστικών οδήγησε και στο πρωτόγνωρο φαινόμενο της σταδιακής και επιταχυνόμενης, έως και κατακλυσμιαίας στις μέρες μας, προσέλευσης μη ευρωπαϊκών μαζικών μεταναστευτικών ρευμάτων. Η εξέλιξη αυτή τροποποίησε εις βάθος τη συγκρότηση των ευρωπαϊκών κοινωνιών εξαλείφοντας την εργατική ιστορική βάση της σοσιαλιστικής και κομμουνιστικής αριστεράς, την τάξη εκείνη που όχι μόνο λόγω της θέσης της στην παραγωγή αλλά και χάριν ιδεολογικών αλλά και εθνικών παραδόσεών της αποτέλεσε την κυρία δύναμη των κοινωνικών κατακτήσεων κι ενίοτε των κοινωνικών εξεγέρσεων, ώστε να αντικατασταθεί από ένα κοινωνικά ασυνείδητο, ανειδίκευτο και ιδεολογικά (ιδίως κατά τα πρότυπα της αριστεράς) αντιδραστικό υποπρολεταριάτο, ενώ το σύνολο των ευρωπαίων πολιτών δεν άργησε να διαπιστώσει ότι πολυεθνοτικές, ασύνεκτες και ανομοιογενείς κοινωνίες είναι στην πραγματικότητα θνησιγενή συμπήγματα όπου ή έλλειψη κοινών χαρακτηριστικών οδηγεί στην γενικευμένη δυσπιστία, την ενδογενή βία και την επιβολή ενός μοντέλου αστυνομοκρατίας και πανταχού παρούσας κρατικής ισχύος, μόνου ικανού να διατηρήσει προσωρινά μια εύθραυστη κοινωνική ισορροπία.

Το μακελειό του περασμένου Νοεμβρίου στο Παρίσι καθώς και η συνεπακόλουθη κήρυξη του στρατιωτικού νόμου με τις χιλιάδες στρατιωτών και αστυνομικών να περιπολούν στους δρόμους των έρημων πόλεων, ο γενικευμένος φόβος, η τρομώδης δυσπιστία στους δρόμους και στο μέτρο ήταν ορισμένες απ' τις πτυχές της πολυπολιτισμικής κοινωνίας ή οποία κάθε άλλο παρά ανοιχτή αποδεικνύεται.

  

Στα τρομοκρατημένα βλέμματα των νεαρών Γάλλων του Παρισίου και των γυναικών στην Κολωνία απαντούν τα γεμάτα οργή και μίσος βλέμματα των νεαρών και λιγότερο νεαρών μεταναστών και τέκνων μεταναστών. Και σε όλους οι εντεταλμένοι και καλοπληρωμένοι αναλυτές και ψευτοδιανούμενοι του καθεστώτος θα επιχειρήσουν να εξηγήσουν την κατάσταση μιλώντας για φανατισμό, ισλαμοφασισμό, ρατσισμό, φονταμενταλισμό και δεν θα παραλείψουν φυσικά να εκθειάσουν τα "απειλούμενα" και "πολύτιμα" κεκτημένα του φιλελεύθερου διαλυτισμού, αποκρύπτοντας την αλήθεια που είναι ότι τα γεννημένα μέσα στην εφορία υβριδικά τους συμπήγματα κινδυνεύουν να καταλήξουν σε ποταμούς αίματος και μίσους αλλά και το ότι ακόμα και η ισλαμική ριζοσπαστικοποίηση μεγάλης μερίδας κυρίως απογόνων μεταναστών γεννημένων και αναθρεμμένων στην Ευρώπη, δεν είναι κατά βάση ανάκαμψη του θρησκευτικού φονταμενταλισμού, αλλά έκρηξη ενός πρωτόγνωρου, πλην όμως φυσικού, μηδενισμού βασική αιτία του οποίου είναι ο ξεριζωμός πολλών εκατομμυρίων ανθρώπων, η μετακίνησή τους σ' άλλες χώρες και η ρήξη τους με τις ρίζες και την καταγωγή τους, πράγμα που οδηγεί αναπόδραστα στην ψυχολογική διαταραχή κυρίως των νέων που γεννήθηκαν σε χώρες που ούτε ήταν ούτε θα γίνονταν ποτέ δικές τους.

Αυτή η χαοτική κατάσταση δεν μπορεί να καταλήξει παρά μόνο και σε άλλες εκατόμβες και ποταμούς αίματος, σ' έναν επιβεβλημένο κρατικό και αστυνομικό αυταρχισμό που θα καταστεί διαρκής και σε κλειστές, τρομοκρατημένες, κατακερματισμένες κοινωνίες όπου η ελευθερία θα καταπνίγεται ή και τα λογοκρίνεται κάθε στιγμή στο όνομα της διατήρησης της κοινωνικής ειρήνης και όπου δεν θα υπάρχει φυσικά καμιά δυνατότητα ανάκτησης εθνικής κυριαρχίας δεδομένης της διαρκώς ασταθούς εσωτερικής κατάστασης. Αυτό ήταν εξάλλου και το σχέδιο της αμερικανικής υπερδύναμης για την εξέλιξη της Ευρώπης.

Οι πολιτικές εξελίξεις σε ευρωπαϊκό επίπεδο είναι ραγδαίες, ένα μήνα μετά τα τρομοκρατικά χτυπήματα στο Παρίσι οι τοπικές εκλογές στη Γαλλία σημείωσαν μια εξαιρετική άνοδο των εθνικό-λαϊκιστών  (πρώην εθνικιστών) του Εθνικού Μετώπου και έσπρωξαν όλα τα υπόλοιπα κόμματα ( τουλάχιστον 11 τον αριθμό) να συμπαραταχθούν με την φιλελεύθερη δεξιά ώστε να αναχαιτιστούν οι πρώτοι, φθάσαμε μάλιστα στο ευχάριστο σημείο να παρακολουθήσουμε και τον ιστορικό θάνατο της γαλλικής αριστεράς ή οποία δια στόματος του βασικότερου εκπροσώπου της Ζαν-Λυκ Μελανσόν καλούσε σε υπερψήφιση το κόμμα του Σαρκοζύ στον δεύτερο, κυρίως στην λαϊκή και εργατική περιφέρεια του Νορ-Πα-ντε-Καλαί μόνο και μόνο για να μην εκλεγεί ως περιφερειάρχης η Μαρίν Λε Πεν.

Τώρα περισσότερο από ποτέ είναι η στιγμή που οι συνεπείς και ριζοσπαστικές εθνικιστικές δυνάμεις πρέπει να συγκροτηθούν σε ισχυρά και διακριτά κινήματα ώστε να διεκδικήσουν την ηγεμονία της λαϊκής δυσαρέσκειας από τους ασυνεπείς λαϊκίστικους σχηματισμούς αλλά και ορισμένες δήθεν "ακραίες" οργανώσεις που χειραγωγούνται από το σύστημα με σκοπό να οδηγήσουν στην ήττα και την εκτόνωση.

Η Πατρίδα μας πληρώνει εδώ και χρόνια την κρίση του διεθνούς καπιταλισμού αλλά και τα επακόλουθα δεκαετιών φιλελεύθερου διαλυτισμού με χιλιάδες αυτοκτονίες, εκατομμύρια ανέργους, γενικευμένη απόγνωση και κύματα φυγής στο εξωτερικό.

Η Ελλάδα καθίσταται αυτή τη στιγμή ο αδύνατος κρίκος της ευρωπαϊκής αλυσίδας, κάτι το οποίο μακράν του είναι αρνητική εξέλιξη αποτελεί απεναντίας πηγή ελπίδας, διότι το σπάσιμο της αλυσίδας συνεπάγεται και ανάκτηση της ελευθερίας!

Ο ελληνικός λαός με πρωτοπορία του τους εθνικιστές αγωνιστές, θα πρέπει να ξαναβρεί τα αναγκαία φυσικά και ψυχικά αποθέματα ώστε να δώσει την πιο σκληρή μάχη για την επιβίωση και την απελευθέρωσή του. Ο δικός μας σκοπός είναι να ξαναβάλουμε την Ελλάδα στην ιστορία και να προασπίσουμε την ύπαρξη του ελληνικού έθνους. Ο αγώνας αυτός είναι συνάμα και αγώνας και πηγή έμπνευσης για ολόκληρη της Ευρώπης, καθώς μια εθνική και κοινωνική απελευθέρωση του ελληνικού λαού θα ενεθάρρυνε τις ταυτοτικές δυνάμεις και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες και θα δημιουργούσε τις προϋποθέσεις ώστε να σαρωθούν τα σάπια φιλελεύθερα- ολιγαρχικά καθεστώτα. Αυτό είναι άλλωστε που φοβούνται περισσότερο απ' όλα οι εκμεταλλευτές και οι στραγγαλιστές του λαού μας!

Μόνο οι εθνικιστές εμπνεόμενοι από τις αρχές του αρρενωπού ανθρωπισμού της ελληνικής μας ταυτότητας θα μπορέσουν να θέσουν σε εφαρμογή το σχέδιο επαναμετανάστευσης ώστε να αποκατασταθεί η τάξη και η συνοχή στην Ελλάδα και την Ευρώπη, να μπορέσουν να ζήσουν ευτυχισμένοι στον τόπο τους εκατομμύρια άνθρωποι και να διασφαλισθεί η ειρήνη στον κόσμο!

Μόνο ένα ισχυρό έθνος μπορεί να προστατεύσει τα δικαιώματα και τις κατακτήσεις των εργαζομένων από τους διεθνείς και εγχώριους τοκογλύφους!

Μόνο ελεύθερα ευρωπαϊκά έθνη θα μπορέσουν να δημιουργήσουν μια πραγματική ευρωπαϊκή συμμαχία βασισμένη σε μια κοινότητα αξιών και πολιτισμού!