Ιστορία ισχύος στην Ευρώπη (A history of power in Europe, people, markets,states) Μέρος ΙΙ

Νομίζω ότι από το α’ μέρος του εν λόγω άρθρου κάθε αναγνώστης (συμπεριλαμβανομένου και του αρθογράφου της “Le Monde”, Αρνό Λεπαρμαντιέ) μπορεί με ασφάλεια να εξάγει τα ακόλουθα συμπεράσματα:

 - Από τον 19ο αιώνα τουλάχιστον, η ιστορία ισχύος στην Ευρώπη διαμορφώνεται (όπως ήδη είδαμε) υπό και από τις επιλογές συγκεκριμένης οικογένειας τραπεζιτών με

πολυεθνική δράση. Το διακριτικό της (οικόσημο) είναι η κόκκινη ασπίδα.

- Η επιρροή της στα (νέο) Ελληνικά πράγματα από την αρχή (με τη συνεργασία των πάντοτε χρησίμων ηλιθίων) ήταν ανέκαθεν καθοριστική (βλ. το προηγούμενο άρθρο μου “Μια εγκύκλιος, ένα δικαίωμα έκδοσης (της δραχμής) και μια δολοφονία”)

- Προς επιβεβαίωση της θέσης μου, αμέσως μετά τη δημοσίευση του εν λόγω άρθρου, ο αγαπημένος μας πρωθυπουργός, επισκέφθηκε με ταξίδι του στο Παρίσι, τον εκπρόσωπο της εν λόγω οικογενείας τραπεζιτών και μας προέκυψε νέο δάνειο της χώρας από την Παγκόσμια Τράπεζα, η χρησιμότητα του οποίου είναι ολίγον τι νεφελώδης. Το μόνο που δεν αμφισβητείται είναι ότι το δάνειο σημαίνει τόκους. Τουλάχιστον προσλάβαμε την εταιρεία που θα μας “συμβουλεύσει” για της έξοδο της χώρας στις “αγορές”. Μόνο που δεν μας είπαν με ποιό νόμισμα θα γίνει αυτό. Υπομονή, αυτό θα φανεί σε λίγο. Το μόνο σίγουρο είναι οι τόκοι, έννοια που συνοδεύει κάθε δάνειο.

Στο θέμα μας λοιπόν, μου φαίνεται εξαιρετικά δύσκολο η συγκεκριμένη οικογένεια τραπεζιτών να ασκεί τέτοια επιρροή στα (νέο) Ελληνικά πράγματα και να μην έχει επιρροή στα πράγματα π.χ. Της Γερμανίας, της Αγγλίας και της Γαλλίας της Ευρώπης γενικότερα αλλά ακόμη και αυτής της Αμερικής ή της Ρωσσίας. Άλλωστε η επιρροή της στα (νεο) Ελληνικά πράγματα προϋποθέτει λογικά και πρακτικά την επιρροή στην Ευρώπη ούτως ή άλλως. Και μιλάω για μια Ευρώπη όπου ένας Μεγάλος Δούκας π.χ. μπορεί να χάσει τμήμα της χώρας του .... στα χαρτιά. Αν δεν με πιστεύετε, κάντε ένα κόπο να ρωτήσετε στο Λουξεμβούργο (πατρίδα του Ζ.Κ.Γιουνκέρ). Εκεί θα σας πουν. Υπό την έννοια αυτή, η επιρροή πάνω σε αυτού του είδους στην Ευρώπη, δεν θα πρέπει να ήταν πολύ δύσκολη, αν κάποιος μπορούσε να “εκμεταλλευτεί” τα καπρίτσια ενός Μέγα Δούκα ή ενός Πρίγκηπα... Το φαινόμενο ήταν γενικό, σε όλη την έκταση της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας (δηλ. στο α' reich). Και δεν υπάρχει κανείς λόγος που να διέκοψε αυτή τη συνεργασία σε κανένα reich, δεύτερο, τρίτο ή... τέταρτο. Κλασσικό παράδειγμα η περίπτωση της IG Auschwitz, δηλαδή της IG Farben, ή οι εξαγωγές χάλυβα από τις ΗΠΑ στη Γερμανία μέχρι το 1943 για να αναφερθούμε σε μια (ανεξήγητη;) περιπτωσιολογία (και μετοχολόγιο). Με αυτά τα παραδείγματα, τείνω να κατανοήσω γιατί ένα σημαντικό τμήμα φανατικών Εβραίων και ραβίνων στο Ισραήλ  αντιτίθεται στο Σιωνισμό ανοικτά, υποστηρίζοντας με πάθος την έννοια του πνευματικού Ισραήλ όπως και εμείς οι Έλληνες υποστηρίζουμε την έννοια της (2ης)  Ρώμης (της Κωνσταντινούπολης) και του νέου Ισραήλ και οι Ρώσσοι της 3ης (Μόσχας).

Το κοινό στοιχείο που συνδέει όλα τα reich, είναι η χρηματοδότησή τους. Ο παλιός χρυσός κανόνας “follow the money” ισχύει και εδώ. Καταλαβαίνετε τον κλαυσίγελο που με πιάνει όταν βλέπω ανθρώπους όπως ο Βόλφγκανκ Σόϊμπλε να προσπαθεί να (μου, ως Έλληνα) εξηγήσει με υπερφίαλο δασκαλίστικο “γερμανικό” τρόπο το “pacta sunt servanda” και ακόμη τον μεγαλύτερο κλαυσίγελο (ειλικρινά δεν ξέρω να κλάψω ή να γελάσω) όταν βλέπω το χρυσαυγίτικο τουρλουμπούκι να χαιρετά ναζιστικά και να τραγουδάει το “Deutchland uber alles”. Ταυτόχρονα έρχονται στο μυαλό μου τα λόγια της μητέρας μου που ως παιδί θυμόταν με σύγκριο το βηματισμό της χήνας των Γερμανών στους Αθηναϊκούς δρόμους και τις εικόνες και αφηγήσεις των τελευταίων ζώντων από τη σφαγή των Καλαβρύτων (πρόλαβα τον “τρελό” που έκοβε βόλτες τη νύχτα στην πλατεία τις νύχτες μεσ' το καταχείμωνο, και τον Μορφόπουλο που του λείπει τμήμα από το κοκκαλο του κρανίου του (μέτωπο) λόγω χαρηστικής βολής). Ο κλαυσίγελος σταματά όταν βλέπω τις νεοναζιστικές οργανώσεις της Αγ. Πετρούπολης. Δεν είχε η Σοβιετική Ένωση αρκετούς νεκρούς; Δεν φτάνουν; Αν κρίνουμε από την Γερμανική πολιτική στην Ουκρανία, μάλλον όχι. Χρειάζονται κι άλλοι φαίνεται.

Ως Έλλην που είμαι προτιμώ να θυμάμαι και να μνημονεύω τον Ίτσιο, τον Κουκίδη, τον Μαρδοχαίο Φριζή και τον τελευταίο άγνωστο Κρητικό που τσάκισε (κυριολεκτικά) τον πατέρα του Β. Σόϊμπλε και τους ομοίους του. Προτιμώ να θυμάμαι το “”εδώ ήταν η Κάνδανος” σαν υπενθύμιση της συνέχειας της βαρβαρότητας του Γότθου Αλάριχου στη χώρα μου (παλαιά εκδοχή του Β.Σόϊμπλε αυτός).

Ως Έλλην που είμαι προτιμώ να θυμάμαι την παραβολή του σπηλαίου του Πλάτωνα, τη διδασκαλία του Αναξαγόρα, την Κυμαία και τις άλλες Σίβυλλες, τον Πυθαγόρα και έναν άλλο αναρίθμητο πλήθος Ελλήνων προγόνων που προσέφεραν κάτι στην ανθρωπότητα, χωρίς να ζητήσουν κανένα αντάλλαγμα γι΄αυτό, χωρίς να κερδίσουν κάτι απ΄αυτό. Η γνώση δεν τοκίζεται.

Τα δάνεια όμως.... ε;

Ως Έλλην, που είμαι ηχούν ακόμη στ΄αυτιά μου τα λόγια του Αριστοτέλη “ΕΥΛΟΓΟΤΑΤΑ ΜΙΣΕΙΤΑΙ Η ΟΒΟΛΟΣΤΑΤΙΚΗ ΔΙΑ ΤΟ ΑΠ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΝΟΜΙΣΜΑΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΗΝ ΚΤΗΣΙΝ ΚΑΙ ΟΥΚ ΕΦ ΟΠΕΡ ΕΠΟΡΙΣΘΕΙ. ΜΕΤΑΒΟΛΗΣ ΓΑΡ ΕΓΕΝΕΤΟ ΧΑΡΙΝ, Ο ΔΕ ΤΟΚΟΣ ΑΥΤΟ ΠΟΙΕΙ ΠΛΕΟΝ ΩΣΤΕ ΚΑΙ ΠΑΡΑ ΦΥΣΙΝ  ΤΩΝ ΧΡΗΜΑΤΙΣΜΩΝ ΕΣΤΙΝ.” (Πολιτικά Α' 1258,β5) ενώ οι Έλληνες συλλογικώς ξεχάσαμε το ρητό του Πλουτάρχου «Το δανείζεσθαι της εσχάτης αφροσύνης και μαλακίας εστίν» («Περί του μη δειν δανείζεσθαι»), υπό τη μακροχρόνια επιρροή και επίδραση των πολιτικών μας βεβαίως. Ξέρετε άλλη χώρα να έχει επιβιώσει έχοντας στο τιμόνι της έναν (αντίστοιχο)... Γέλτσιν για σχεδόν 2 αιώνες; Και να έχει τόσο μ.....νο λαό που να αποκαλεί τον όποιο ηγέτη της , “εθνάρχη”;

Ως Έλλην ξεκινάω για όλους τους παραπάνω λόγους από εκεί που οι  υπόλοιποι έχουν τερματίσει. Κι αυτό αρκεί προς το παρόν.(όποιος κατάλαβε, κατάλαβε)

Τελευταίο σχόλιο, λεπτομέρεια, αλλά με σημασία. Το άρθρο “Σύντομη ιστορική αναδρομή για τη χρεοκοπία στην Ελλάδα από την Αρχαιότητα μέχρι σήμερα” της συναδέλφου Ιωάννας Γεωργούλα που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό “Δικηγορική Επικαιρότητα” (έκδοση του Δικηγορικού Συλλόγου Πειραιά) Τεύχος Ιουλίου-Αυγούστου-Σεπτεμβρίου 2016 γράφτηκε στο πλαίσιο ενός ακήρυχτου, ”υπόγειου” πολέμου που διεξάγεται – μήνες τώρα – μεταξύ “Καραμανλικών” και “Παπανδρεϊκών” για την ευθύνη που φέρουν για την “σιωπηλή” πτώχευση της χώρας. Από τη συζήτηση, ,μένει προς το παρόν στο απυρόβλητο ο κ. Σημίτης (ξέρετε, εκείνον τον τύπο που έβαλε τη χώρα στο ευρώ,  με τον αδελφό υπάλληλο του Γερμανικού κράτους, εκείνον ντε που έκανε δώρο στον George Bush τον νεώτερο ένα νόμισμα του ευρώ, καμαρώνοντας “σαν γύφτικο σκεπάρνι”). Προσπαθώ μέρες τώρα να βρώ μια αναμνηστική φωτογραφία του από την επίσκεψή του στον Λευκό Οίκο, με την επίδειξη του νομίσματος, αλλά φεύ έχουν εξαφανιστεί όλες από το Google. Παρακαλώ όποιον έχει μία να μου την στείλει. Τη χρειάζομαι για επόμενο άρθρο, (όχι για βελάκια στον τοίχο, το υπόσχομαι).

Σε κάθε περίπτωση η εν λόγω διαμάχη δεν σηματοδοτεί καμιά  καλή εξέλιξη, διότι αφ’ εαυτής προσημαίνει ένα δυσάρεστο αποτέλεσμα για τη χώρα. Ο εν λόγω θανάσιμος διαγωνισμός μεταξύ των δύο “μονομάχων” σημαίνει ότι κανείς τους δεν θέλει επικοινωνιακά να βρεθεί με την καυτή πατάτα το ευθυνών και των εντυπώσεων στο χέρι την ώρα της de jure χρεοκοπίας. Παρακολουθήστε τη διαμάχη αυτή, διότι θα έχει ενδιαφέρον, περισσότερο από τα διπλόπιττα και το παιντί. Please be carefull – Mind the GAP.

Γιάννης Σίμος – Δικηγόρος

Μέλος του Εθνικού Συμβουλίου του Εθνικού Μετώπου