ΠΟΡΝΗ, ΣΕ ΞΕΡΩ ΚΑΛΑ...

του Γιώργου Βεργιάννη

Εσύ δεν είσαι που σε μια νύχτα με υποτίμησες  340 φορές και το ξημέρωμα με βρήκε πάμπτωχο; 

Εσύ δεν είσαι που φώναζες σαν κράχτης σε σκυλάδικα να τρέξουμε για κάρτες και δανεικά στους επίσημους τοκογλύφους σου;

Εσύ δεν είσαι που φούσκωνες το μπαλόνι του χρηματιστηρίου και ξεκλήριζες τόσα σπίτια; Τόσες επιχειρήσεις; Τόσες οικογένειες;

Εσύ δεν είσαι που δεν κυνήγησες κανέναν από κείνους τους πρωτομάστορες, τα λαμόγια, τους εγκληματίες του χρηματιστηριακού παραμυθιού;

Εσύ δεν είσαι που έχτισες εκατοντάδες Κοσκωτάδες και Τσοχατζόπουλους κι έναν ολόκληρο στρατό κρατικοδίαιτων απατεώνων;  

Εσύ δεν είσαι που πηγαινόφερνες στις πόρτες των υπουργών σου  κούτες pampers με... αδιάβροχα εκατομμύρια;

Εσύ δεν είσαι που με τους Μπόμπολες, τους Αλαφούζους, τους Λαμπράκηδες, αλλά και άλλους νεόκοπους (βλ. Καλογρίτσας) αρπακτικά, έστησες και συντηρείς όλο το πολιτικό παιχνίδι που το φωνάζουμε χαϊδευτικά... διαπλοκή;

Εσύ δεν είσαι που τα έκανες πλακάκια με τη SIEMENS και μας έβγαλες παγκοσμίως και κερατάδες και δαρμένους;

Εσύ δεν είσαι που τα παιδιά σου, η κλεπτοκρατία σου, κόβουν και ράβουν εις υγεία των κορόιδων;

Εσύ δεν είσαι που ευχαριστούσες τους Αμερικάνους για την ξεφτίλα  στα Ίμια κι έλεγες πως πήρε ο αέρας τη σημαία μας;

Εσύ δεν είσαι που έκαψες τους τέσσερις ανθρώπους στη Marfin και μέχρι τώρα, δεν τρέχει κάστανο...; 

Εσύ δεν είσαι που ‘κανες τη ζωή μας μέσα απ' τα κανάλια μέρα νύχτα Βα(λ)τοπαίδι κι είπες μετά ότι... αδίκημα δεν υπάρχει;

Εσύ δεν είσαι που έκλεινες άρον-άρον τη βουλή, τον ναό σου, για να παραγράψεις τα σκάνδαλα;

Εσύ δεν είσαι που έλεγες «Λεφτά υπάρχουν» και μετά πως «Δεν υπάρχει σάλιο»;

Εσύ δεν είσαι που έλεγες «Μαζί τα φάγαμε»;

Εσύ δεν είσαι που έκανες την Κερατέα και τις Σκουριές  Βιετνάμ, αδιαφορώντας για τους ανθρώπους και τις ζωές τους;

Εσύ δεν είσαι που ξυλοφόρτωνες τους γέροντες συνταξιούχους κι ύστερα μίλαγες για κοινωνική πολιτική;

Εσύ δεν είσαι που γέμισες  τις πόλεις και τα χωριά μου με τα εκατομμύρια των λαθρομεταναστών και με πνίγεις μέρα με την μέρα...; 

Εσύ δεν είσαι που μ’ έβαλες να σου πληρώνω 3,10 € διόδια σε δρόμους που δεν υπάρχουν και σ’ άλλους που θυμίζουν βομβαρδισμένη Καμπούλ, καρμανιόλες του κερατά;

Εσύ δεν είσαι που μετέτρεψες το Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων σε Υπουργείο Βλακείας και δια βίου Πάθησης;

Εσύ δεν είσαι που σε περιγελούν οι Σκοπιανοί και πλέον θα αποκαλούν ακόμα και τον Βουκεφάλα Zastava; 

Εσύ δεν είσαι που ρίχνεις ζεϊμπεκιές στις τούρκικες αυλές και θέλεις να μας κάνεις όλους γιουσουφάκια με ξεπουλήματα, υπόγειες συμφωνίες, ντεμενάδες και αιώνιους ραγιάδες;

Εσύ δεν είσαι με τις Σολωμόντιες λύσεις στην Κύπρο, στο Αιγαίο, στην Β.Ήπειρο και σχεδόν όπου ανασαίνει ακόμα Ελληνισμός;

Εσύ δεν είσαι που δεν τολμάς να κηρύξεις ΑΟΖ  ενώ  λίγο πριν δεν τόλμησες όχι να πας στα 12 μίλια, αλλά ούτε στα... 12mm...;

Εσύ δεν είσαι που δημιουργείς πίσω από κάθε κρατική προμήθεια κι ένα σκάνδαλο, που ποτέ δεν ξεκαθαρίζει και κανείς δεν τιμωρείται;

Εσύ δεν είσαι που έκλεισες και το τελευταίο Ελληνικό εργοστάσιο μετατρέποντας τη χώρα σε επαίτη που δεν παράγει απολύτως τίποτα και γυρνάει σαν το χασαπόσκυλο έξω απ’ τα ευρωπαϊκά χασάπικα, μήπως της ρίξουν κανένα κόκκαλο;

Εσύ δεν είσαι που έταξες πλούτη και παλάτια στα παιδιά μας κάνοντάς τα ευρωλιγούρηδες και καμαριέρες που προσφέρουν ποδόλουτρα επαιτείας  στους ξένους νταβατζήδες;

Εσύ δεν είσαι που έκανες το κρυφό σχολειό να φαντάζει πανεπιστήμιο μπροστά στα χάλια που είναι σήμερα η Παιδεία;

Εσύ δεν είσαι που ξεπούλησες ότι πετάει κι ότι κολυμπάει και μ' έσυρες να πληρώνω δανεικά που ποτέ δεν είδα; 

Μη μου κρύβεσαι.

Μη μου φτιασιδώνεσαι.

Μην αλλάζεις μούρη.

Σε ξέρω καλά και σ’ αναγνωρίζω με κλειστά μάτια.

Σε ξέρω, Σκύλα τραβεστί, που πήρες τα παιδιά του κόσμου και τα ‘στελνες να φυλάνε σκοπιές  στο Αφγανιστάν και να κόβουν βόλτες φοβερίζοντας (ποιόν άραγε) πότε στον Περσικό, πότε στη Λιβύη, πότε..., παριστάνοντας τα τσοπανόσκυλα του ΝΑΤΟ και των Αμερικάνων, αλλά που ποτέ δεν μπόρεσες να προστατέψεις τα δικά μας σύνορα...

Σε ξέρω από τότε που μου χάιδευες τ’ αυτιά με λούσα και ταξίματα, με φρου–φρου κι αρώματα και μ' άδειαζες  στην πρώτη τη στροφή…

Σε ξέρω από τότε που μου πούλαγες φύκια για μεταξωτές κορδέλες.

Σε ξέρω από τότε που έδινες και τον Οτσαλάν σαν τον ποντικό στη φάκα στους Μογγόλους.

Σε ξέρω από τότε που έπαιρνες τη μπουκιά μέσα απ’ το στόμα μου για ν’ αυξήσεις τις αποζημιώσεις και τ' αναδρομικά των βολευτάδων σου…

Σε ξέρω από τότε που βγήκες στη γύρα για να ξεπουλήσεις ό,τι έχει και δεν έχει η Πατρίδα μου. 
Σε ξέρω από τότε που στέλνεις 1000 άτομα το χρόνο σε αυτοκτονία. 

Κι από τότε σε ξέρω, που έβαζες τους μπάτσους να το παίζουν κουκουλοφόροι και αντιεξουσιαστές, να καίνε και να ριμάζουν, να φτιάχνεις το ταβάνι της αντίδρασης στα μέτρα σου,  να μπερδεύεις τον κοσμάκη, να τον τρομάζεις, να κάνεις τη δουλειά σου και την δουλειά των αφεντικών σου... Να συνεχίσεις να φορτώνεις την πλάτη του με μνημόνια, φόρους, κλεψιές  κι άλλες αβάντες στους διεθνείς τοκογλύφους.

Πόρνη, σε ξέρω καλά!

Τ’ όνομά σου είναι χαραγμένο με κοφτερό γυαλί στο τομάρι μου…

Ξέρεις τι γράφει;

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ’74 ΚΑΤΕΡΓΟ
Μεταπολίτευση...

Αυτό γράφει…

Εσένα σκίζονται να προασπίσουν;

Εσένα φωνάζουν κορυφαίο αγαθό, που δεν πρέπει να χαθεί;

Για σένα λένε ότι έχυσαν αίμα για να σ’ αποκτήσουν;

Μα τελικά… τι στο διάόλο πρόσφερες, για ν’ αξίζεις  αίματα και θυσίες;

Τους έδωσες το δικαίωμα μόνο να μιλάνε. Να λέει ο καθένας το μακρύ του και το κοντό του σαν αρσενικές πάπιες.  Όλοι πελατάκια για μια θεσούλα σε κάποιο σβέρκο και κάθε 4 χρόνια να φωνάζουν Ζήτω.  

Κι αυτό τους το λες Ελευθερία…

Άθλια παραμύθια σερβίρεις κυρά μου...

Τους πλάνεψες.

Τα κατάφερες...

Άκου Γριά αράχνη: κάποιοι ξεφύγαμε απ’ τον ιστό σου!

Με νιώθεις;
Είμαι Εγώ, το αγκάθι μέσα στη φούχτα σου!

πονάς ε;