Η ψήφιση του μεσοπρόθεσμου προγράμματος μετά το μνημόνιο, συνοδευόμενη από την δήλωση του Γιούνγκερ για τον περιορισμό της ελληνικής κυριαρχίας, είναι γεγονός κομβικής σημασίας για την διαδρομή του ελληνικού κράτους.
Εδώ τελειώνει πλέον η υποκρισία. Χρειάστηκαν 37 χρόνια ωσότου φτάσουμε στο πάτο του βαρελιού. Όσα χρόνια φωνάζαμε, με τις όποιες δυνάμεις διαθέταμε, είτε δεν μας έδιναν σημασία είτε μας θεωρούσαν παράλογους. Η συνθήκη του Μάαστριχτ, που αποτελούσε κύριο στάδιο για τον έλεγχο των οικονομιών της Ευρώπης και την πλήρη υποταγή σε υπερεθνικά κέντρα, δέχτηκε κριτική μόνον από λίγες ελεύθερες γραφίδες εθνικά σκεπτόμενων με κύριο πρωταγωνιστή τότε το Εθνικό Μέτωπο στη νεολαιίστικη εκδοχή του. Οι άλλοι που αντιστάθηκαν ήταν οι κομμουνιστές, αλλά για δικούς τους λόγους.
Στον κατήφορο του δανεισμού και του περιορισμού της κυριαρχίας είχαν πλήρη συμφωνία όλες οι πολιτικές δυνάμεις. Έφταναν οι εκταμιεύσεις προκειμένου να πληρωθούν οι τρέχουσες υποχρεώσεις, αυτή ήταν η διορατικότητά τους.
Η σημερινή Ευρώπη, προνομιακός χώρος για τα αρπακτικά του διεθνούς καπιταλισμού, αλλά και των βιομηχανικών πολυεθνικών δυνάμεων, δεν αφήνει καμιά αμφιβολία για τους πραγματικούς σκοπούς της. Όλοι αυτοί, που χρόνια τώρα μας εγκαλούσαν για την κριτική μας και υπεραμύνονταν των επιλογών του σύγχρονου Ευρωπαϊσμού, τώρα δίνουν μάχες οπισθοφυλακών.
Δυσκολεύονται να εξηγήσουν, γιατί οι χώρες θα πρέπει να δανείζονται με 5% και 6%, όταν οι τράπεζες λαμβάνουν 1%, γιατί η περιβόητη αλληλεγγύη είναι στη δικαιοδοσία και στην τοκογλυφική διάθεση του κάθε κράτους, αφού διαθέτουμε κοινό νόμισμα, άρα θα έπρεπε και κοινή οικονομία, γιατί σε μια εποχή που η παγκοσμιοποίηση έφερε την άνοδο κοινωνικών στρωμάτων που αναζητούν τρόφιμα (Κίνα, Ινδία) η Ελλάδα ξήλωσε τις καλλιέργειες της, γιατί οι ηγέτες των ισχυρών Ευρωπαϊκών κρατών ενδιαφέρονται τόσο για τα συμφέροντα των «αγορών» (που σημειωτέον θα εισπράξουν περισσότερα από τα ασφάλιστρα των στοιχημάτων).
Εκχωρήσαμε τις αποφάσεις στην οικονομία και τον σχεδιασμό της, εκχωρήσαμε τις αποφάσεις σε ζητήματα εθνικής κυριαρχίας, το προνόμιο του νομίσματος, την δασμολόγηση, την ίδια την παραγωγική μας συγκρότηση, την αγροτική μας οικονομία, και πήραμε τι;
Τα περιβόητα Κοινοτικά Πλαίσια Στήριξης, που διασπαθίστηκαν σε έργα υποδομής υπερτιμολογημένα για να θησαυρίσουν οι επιτήδειοι, ενώ τα περισσότερα δεν εκταμιεύτηκαν ποτέ από την αβελτηρία των πολιτικών και τεχνοκρατών. Ελάχιστα ποσά πήγαν σε παραγωγικούς σκοπούς, γιατί κανείς δεν ήθελε να πάνε. Όλα όσα χρησιμοποιήθηκαν έγιναν μπετά ή αμφίβολης αξίας εκδηλώσεις.
Επίσης πήραμε τις περιβόητες αγροτικές επιδοτήσεις που μετέτρεψαν την αγροτική οικονομία σε χώρο διαφθοράς και αφρικανικής μονοκαλλιέργειας (βαμβάκι). Η ποικιλία και η ποιότητα των προϊόντων, που άλλοτε χαρακτήριζαν την ελληνική γεωργική παραγωγή, έδωσε την θέση της σε ένα νέο μοντέλο σύμφωνα με το οποία εισάγουμε πατάτες, μαρούλια και κρεμμύδια. Πραγματικά ασύλληπτη πρόοδος.
Ακόμα πήραμε τις επιδοτήσεις για την απασχόληση και την εργασιακή εμπειρία, που έγιναν όργανο εκμαυλισμού των ελλήνων πολιτών στα χέρια των αδίστακτων συμμοριτών του κομματισμού. Αντί να ενισχύσουν την εργασία, την απαξίωσαν και απομάκρυναν χιλιάδες νέους από την πραγματική οικονομία.
Πήραμε και τις ειδικές χρηματοδοτήσεις για την ενίσχυση της Βαλκανικής και της Ανατολικής Ευρώπης, που έδιωξαν και τις τελευταίες μονάδες παραγωγής από την Βόρεια Ελλάδα. Επίσης εξασφαλίσαμε κρουνούς δανεισμού που υπερχρέωσαν κράτος, επιχειρήσεις και νοικοκυριά.
Η ισχυρή Ελλάδα του Σημίτη, η Ελλάδα που θα έμενε στο απυρόβλητο της κρίσης του Καραμανλή, είναι η Ελλάδα της ανυποληψίας του σήμερα. Το μεσοπρόθεσμο που επιβεβαίωσε τον χαρακτήρα προτεκτοράτου ήταν το τέλος των ψευδαισθήσεων. Σ’ αυτή την κοινωνία που εξαπατήθηκε, τώρα μένει η περιφρόνηση προς τις εξουσιαστικές δυνάμεις του μεταπολιτευτικού κράτους. Το Εθνικό Μέτωπο, μια συσπείρωση πολιτών μακριά από κάθε δύναμη του διεφθαρμένου συστήματος, ας γίνει η ελπίδα που ο τόπος ζητά.
Β. Ν. Ντούτσας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου