Χτές ακούγοντας ειδήσεις απο την Wall Street αποκοιμήθηκα και μισοκοιμισμένος - δεν ξέρω αν ονειρεύτηκα στ΄αλήθεια - είδα μπροστά μου μια εικόνα.
Είμαι παιδί στον ελαιώνα του πατέρα, στη Σητεία. Γύρω μου άνθρωποι χαρούμενοι, μαζεύουν ελιές. Σε λίγο το πρασινο παχύρευστο χρυσάφι θα στάζει απο τα λιόπανα στον πετρόμυλο... Τριάντα χρόνια το δούλευε τον ελαιώνα ο πατερας και ο πατέρας του άλλα τόσα. Τρεις γενιές ζήσανε, σπούδασαν, πρόκοψαν.
Ο πατερας πέθανε πριν 5 χρόνια, κουρασμένος, αλλά ευτυχισμένος. Πούλησα τον ελαιώνα σε μια εταιρεία ενός συμπαθούς Γερμανού, του κ. Γκόλντμανν. Με συγκίνησε, όταν είπε πως συγγενείς του ειχαν πεθανει στο Άουσβιτς, αλλά πιότερο συγκινήθηκα από το μάτσο τα ευρωπούλια (300.000 χιλιαρικα, δικέ μου) που μου πρόσφερε. Τό 'πα και στο γείτονα, το Δημητρό, έδωσε κι αυτός το χωράφι του στον καλό μας Εβραιογερμανάκο. Με τα χρήματα πήρα διαμέρισμα στο Παγκράτι και τζιπ Πόρσε και ενα φουσκωτό. Και Αρμάνι και Ρόλεξ.
Μα ο καιρός πέρασε. Το σπίτι θέλει βάψιμο, φράγκο δεν υπάρχει. Η Πόρσε μένει ακίνητη στο γκαράζ, βενζίνη ούτε σταγόνα. Το Aρμάνι άρχισε να γυαλίζει από τα πολλά καθαριστήρια. Και το ρόλεξ το πούλησα προχτές για το φροντιστήριο της Μαρούλας, θέλει να γινει φυσιοθεραπεύτρια, λέει.
Κι εγώ; Ψάχνω για δουλειά. Και ήμουνα τυχερός στην ατυχία μου. Πήγα στο χωριό και ο καλός μου Εβραιογερμανακος με θυμήθηκε. Με πήρε στη δούλεψη του για 540 ευρω, εκεί, στον παλιό ελαιώνα, απ' όπου τώρα η εταιρεία του κάνει εξόρυξη φυσικού αερίου. Και σκάβω πάλι το πατρικό χωράφι... Περήφανος που συνεχίζω την οικογενειακή παράδοση... σαν σκλάβος όμως τώρα...
Από τον πιο πάνω εφιάλτη δεν ξύπνησα ακόμα...
Γεώργιος Βλαχόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου