Το Χρονικό των Θυσιών του Ισαάκ και του Σολωμού

Ξέχασαν να απολαύσουν τα υλικά αγαθά των καιρών μας.

Ξέχασαν ότι είχαν οικογένειες.

Ξέχασαν να σκύψουν κι αυτοί, όπως τους διέταξαν...

Ξέχασαν να κοιτάξουν αδιάφορα τη βιασμένη τους Πατρίδα.

Ξέχασαν να γυμνώσουν τον σβέρκο του ραγιά

Ο ένας αφήνει στο σπίτι τη γυναίκα του ετοιμόγεννη.

Κι ο άλλος, σαν έτοιμος από καιρό, με  βλέμμα απόφασιστικό και στα χείλη ένα τσιγάρο, ορμάει στο θάνατο….

Στην Άσφαλτο ένα παλιό ασβεστωμένο σύνθημα της ΕΟΚΑ φώναζε:

“Εμπρός, Ραγιά!”

Κι απέναντι αχνογραμμένο ακόμα ένα άλλο:

“Την Ελλάδα θέλομεν κι ας τρώγωμεν  πέτρες”…

Γύρω τους ο Πενταδάκτυλος, που βαριανασαίνει κάτω από την τούρκικη σημαία.

Και μανάδες μαυροφορεμένες με τ’ αγόρια τους αγνοημένα από ξένους και δικούς…

Μια λιτανεία στο ψεύδος…,

και μια κραυγή στη σιωπή…

Μια συνομοταξία πολιτικών χαρτογιακάδων, που τυλίγει σε επιστολόχαρτα τη λευτεριά της Πατρίδας. Έτσι, φτηνά, σαν αλυσοδεμένη πόρνη παρατημένη στις αυλές των διεθνών πραματευτάδων…

Δεν τα αντέχει αυτά  η Ελληνική τους ψυχή…

Δεν αντέχουν άλλο!

Ή Τώρα ή Ποτέ!

Θυσιάζονται πιστεύοντας ότι όλοι εμείς θα συνεχίσουμε τον αγώνα τους…

Κι εμείς;

Εμείς, μένουμε θεατές με το τηλεκοντρόλ στο χέρι;

Θεατές ακόμα και στη μνήμη τους…;

Αλήθεια, τι μένει να μας αγγίξει πια;

Κι ακόμα χειρότερα, κάποιοι παίζουν στα ζάρια τα ξεσκισμένα ρούχα της Μάνας…

Το κάστρο της Κερύνειας, μπορεί να περιμένει...

Έχουμε άλλες δουλειές τώρα.

Πάμε μια βόλτα στα κατεχόμενα. Τ’ ανοίξανε τα οδοφράγματα...

Τουρκολάγνοι  και τζογαδόροι στα παζάρια των κατεχόμενων και στα καζίνο του Αττίλα.

Ο ραγιάς τελικά είναι καλόβολος και δεν κακοκαρδίζει τ’ αφεντικά…

Αυτή είναι η εικόνα που βγήκε προς τα έξω.

Από την άλλη, οι  κυβερνώντες δεσμοφύλακες γίνονται μέρα με τη μέρα ακόμα πιό σάπιοι. Αγωνιούν για μια... Δικοινοτική – Διζωνική Ομοσπονδία η οποία θα διαχειριστεί και τον πολυθρύλητο υποθαλάσσιο πλούτο... 

Ε, ρε μεγαλεία…

Αυτό είναι το καλύτερο που μπόρεσαν να σκεφτούν. Ο άσσος στο μανίκι τους. Έτσι νόμισαν... 

Και εμπαίζουν και λοιδορούν και εξευτελίζουν τους Έλληνες κι ως θεατρίνοι, με το γνωστό δακρύβρεκτο ύφος, τρέχουν σε μνημόσυνα και ενταφιασμούς λειψάνων αγνοουμένων, που ναι μεν κάποιοι βρέθηκαν και ταυτοποιήθηκαν, αλλά ετούτοι ακόμα… τους Αγνοούν… 

Το Χρονικό των Θυσιών

1996: Κάπου στις αρχές του έτους η Ομοσπονδία των Μοτοσικλετιστών της Κύπρου (ΚΟΜ) αποφασίζει (και το ανακοινώνει) να οργανώσει για τον Αύγουστο μια αντικατοχική πορεία με τις μηχανές, που θα ξεκινούσε από το Βερολίνο και θα έφτανε στην Κερύνεια. Το σύνθημα ήταν “ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ Η ΜΟΝΗ ΛΥΣΗ”.

2 Αυγούστου, Βερολίνο: οι μηχανές παίρνουν μπρός μπροστά στην πύλη του Βρανδεμβούργου. Η διαδρομή που ακολουθούν διασχίζει πολλές χώρες της Ευρώπης και καταλήγει στην Κύπρο στις 10 Αυγούστου.

Οι συμμετέχοντες ήταν εκτός των Ελλήνων Κυπρίων και μοτοσικλετιστές από διάφορα κράτη και, σε κάθε Ευρωπαϊκό κράτος που διέρχοντο, έδιναν συνεντεύξεις Τύπου, στηλιτεύοντας την πολιτική της Τουρκίας σχετικά με τα ανθρώπινα δικαιώματα.

11 Αυγούστου: Περίπου 7.000 μοτοσικλετιστές είναι έτοιμοι να ξεκινήσουν την πορεία για την Κερύνεια.

Οι Τούρκοι απειλούν ότι θ’ ανοίξουν πυρ και η Κυπριακή Δημοκρατία αρχίζει να… παραμιλά.

Το κατοχικό καθεστώς ήταν έτοιμο να χτυπήσει και να προκαλέσει νέες οδύνες. Το Εθνικό συμβούλιο συσκέπτεται… Επεξεργάζεται την πληροφορία ότι οι Τούρκοι θα πυροβολούν όποιον θελήσει να εισέλθει στα Κατεχόμενα. Το ενδεχόμενο κατάληψης από τους Τούρκους της νεκρής ζώνης σπέρνει σοβαρές ανησυχίες. Ανήμπορη να χειριστεί σοβαρά θέματα η Κυπριακή κυβέρνηση βρίσκει τον εύκολο δρόμο: Να σταματήσει την πορεία.

Για τον σκοπό αυτό θα λάμβανε έκτακτα επιπρόσθετα μέτρα. Προφανώς τέτοια που να αφορούσαν και την πιθανή κατάληψη της νεκρής ζώνης.

Το αποτέλεσμα φυσικά ήταν να γεμίσει ο τόπος με Τούρκους παρακρατικούς και στις 14 του Αυγούστου, που οι εκπρόσωποι του Αττίλα άνοιξαν πυρ κατά των διαδηλωτών και, σκοτώνοντας τον Σολωμό παρά το γεγονός ότι είχαν την ευκαιρία να καταλάβουν τη νεκρή ζώνη, δεν προχώρησαν ούτε πόντο.

Φιάσκο δηλαδή και ραγιαδισμός…

Χωρίς καμία διάθεση για σύγκρουση με την Αστυνομία ή με τα Ηνωμένα Έθνη επειδή ήταν (ειρηνική πορεία), αλλά αποφασισμένοι να φτάσουν μέχρι την Κερύνεια, οι μοτοσικλετιστές δεν μπορούσαν να χωνέψουν στο μυαλό τους την πιθανότητα της ματαίωσης. Ταξίδεψαν από την άκρη του κόσμου και δεν θα πήγαιναν στο τελευταίο κομμάτι?  Μα αυτό ακριβώς ήταν και η απόδειξη των όσων έλεγαν περνώντας σ’ όλη την Ευρώπη.

Η διαδρομή που θα ακολουθούσαν μεταβλήθηκε. Η εκκίνηση θα εδίδετο στην Δερύνεια και η κίνηση θα ήταν παράλληλα με την γραμμή αντιπαράταξης παρακάμπτοντας τις Αγγλικές βάσεις. Στη συνέχεια ένας σχηματισμός που ήταν μέσα και ξένοι θα πήγαινε στην Πύλα κι όλοι μαζί θα κατευθύνονταν στην Αθηένου για να επιδώσουν ψήφισμα στα Ηνωμένα Έθνη. Στη συνέχεια η πορεία θα πήγαινε στη Λευκωσία, απ’ όπου θα επιχειρείτο μετάβαση στην Κερύνεια μέσω Λήδρα Παλλάς, και στην Αμμόχωστο από τον κυκλικό κόμβο του “Μπάτα”  και φυσικά στην Μόρφου από τον κόμβο του Κολοκασίδη.

Ενώ η ώρα έφτασε για να υλοποιηθεί το πρόγραμμα και ενώ στο σημείο συνάντησης στο Λευκόθειο Αθλητικό Κέντρο είναι και 200 Ευρωπαίοι μοτοσικλετιστές, γίνεται το αναπάντεχο…

Συνάντηση του Προέδρου της Δημοκρατίας Γλαύκου Κληρίδη με τον Πρόεδρο και το Συμβούλιο της Ομοσπονδίας των μοτοσικλετιστών  και η πορεία ματαιώνεται…! Ο Γιώργος Χατζηκώστας δήλωσε ότι, βάσει των όσων του είχε πει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, η Κύπρος έμπαινε σε κίνδυνο για προέλαση των Τούρκων.

Μ’ αυτόν τον τρόπο μια εξαιρετικά οργανωμένη πορεία ματαιώνεται φυσικά λόγω της προσφιλούς συνήθειας των πολιτικών μας… Ο ραγιαδισμός, η δοτική σκέψη και η οσφυοκαμψία στο μεγαλείο της…

Το αποτέλεσμα;

Ένας ανεξέλεγκτος όχλος από μοτοσικλετιστές και μη ξεχύνεται και δεν είναι δυνατόν να τον πειθαρχήσει κανείς και τίποτα…

Ο έλεγχος χάνεται παντού. Οι μοτοσικλέτες κινούνται προς όλες τις κατευθύνσεις και τα πρώτα επεισόδια εκδηλώνονται στο ΣΟΠΑΖ στη Λευκωσία. Μπαίνουν στην νεκρή ζώνη. Οι Τούρκοι από την άλλη ανάβουν φωτιές για να τους απομακρύνουν. Αλλά το έργο παίζεται στη Δερύνεια. Η κατάσταση εδώ είναι τρισχειρότερη. Μοτοσικλετιστές και πεζοί είναι πλέον αντιμέτωποι με τους εξοπλισμένους του Αττίλα. 
Ο πετροπόλεμος ξεκινά.

Το έγκλημα πλέον είναι επί θύρας…

Ο Τάσος Ισαάκ, προσπαθώντας να βοηθήσει έναν συμπατριώτη του ο οποίος είχε εγκλωβιστεί και τον χτυπούσαν αλύπητα οι Τούρκοι, δέχεται επίθεση και πέφτει κάτω. Στο χώμα. Οι έξαλλοι λυσσασμένοι Τούρκοι μαζί με αστυνομικούς του ψευδοκράτους κάνουν κλοιό γύρω του και τον χτυπούν όλοι μαζί με διάφορα αντικείμενα. Πέτρες, ξύλα, σιδερολοστούς… Δίπλα ακριβώς οι… ΟΗΕδες παρακολουθούν με αναισθησία… Ξύλο μέχρι θανάτου μπροστά στα μάτια των ειρηνοποιών. Χτυπήματα και κλωτσιές στο κεφάλι, εωσότου ο Ήρωας Τάσος Ισαάκ ξεψυχάει… 
Η  τελευταία του πνοή λίγο πιο πέρα από την αδυναμία του: Την Αμμόχωστο…

Ο ηθικός αυτουργός αυτού του εγκλήματος λέγεται Μεχμέτ Αρσλάν και είναι ο καθοδηγητής των Γκρίζων Λύκων στα Κατεχόμενα. Εκείνων που έφερε κουβαλητούς ο Ντενκτάς. Η σωρός του Ισαάκ μεταφέρεται στο νοσοκομείο Παραλιμνίου και τρεις μέρες αργότερα γίνεται η κηδεία του. Πίσω του ο 24χρονος Τάσος αφήνει γυναίκα, γονείς και τις αδελφές του. Έγκυος η γυναίκα του στις 17 Σεπτεμβρίου του ’96 φέρνει στον κόσμο ένα κοριτσάκι που παίρνει το όνομα του ήρωα. Ένα παιδί που δεν γνωρίζει ποτέ τον ήρωα πατέρα του…

14 Αυγούστου: Ημέρα κατάληψης της Αμμοχώστου και ημέρα της κηδείας του Τάσου Ισαάκ. Τώρα ξεκινάει ν’ ανέβει στο πάνθεο των Ηρώων άλλος ένας όμοιος…

Ορκίστηκε εκδίκηση…

Τίποτε δεν τον σταματά…

Μόλις τελειώνει η κηδεία του Τάσου, μια ομάδα διαδηλωτών κατευθύνεται στο οδόφραγμα της Δερύνειας για να αφήσουν ένα στεφάνι στο σημείο που άφησε την τελευταία του πνοή ο Τάσος Ισαάκ. 
Εμφανίζονται οι Γκρίζοι Λύκοι του Ντενκτάς κι ανάβει ο Πόλεμος. Πεδίο μάχης…

Μέσα από το πλήθος βγαίνει μπροστά απ’ όλους ένα Αποφασισμένος… 
Είναι ο Σολωμός Σολωμού. Ξεφεύγει από τα χέρια των ΟΗΕδων κι ανεβαίνει στον ιστό για να κατεβάσει την Τούρκικη σημαία. Το σύμβολο του εισβολέα στην Πατρίδα.

Οι άλλοι διαδηλωτές του φώναζαν: "Ρε, μην πας εκεί! Έλα έξω, ρε μαλάκα. Θα σε παίξουν (σκοτώσουν)!!!"

Ήταν όμως αποφασισμένος!

Τώρα ή ποτέ!

Κι αρχίζει να σκαρφαλώνει με το τσιγάρο στο στόμα…

Αυτή του η εικόνα που λέει τα πάντα…

Οι Τούρκοι τον πυροβολούν και μια σφαίρα τον βρίσκει στο λαιμό.

Συνεχίζουν να πυροβολούν και προς τους διαδηλωτές.

Οι ΟΗΕδες παίρνουν θέσεις μάχης.

Η σορός του Σολωμού απομακρύνεται από την περιοχή.

Αρκετοί τραυματίζονται από τα Τουρκικά πυρά.

Ένας εκ των δολοφόνων του Σολωμού Σολωμού είναι ο Κενάν Ακίν. 
'Εποικος, πρώην αξιωματικός του Τουρκικού στρατού και πράκτορας των Τουρκικών Μυστικών Υπηρεσιών (ΜΥΤ).

26 χρονών ο ήρωάς μας Σολωμός Σολωμού, από το Παραλίμνι.

Δύο μήνες αργότερα, μετά τις δολοφονίες, η Αστυνομία εκδίδει εντάλματα σύλληψης των εγκληματιών του Σολωμού και του Ισαάκ ζητώντας και τη συνδρομή της Ιντερπόλ. Κανείς όμως δεν συλλαμβάνεται…

Κάτι που για μας ήταν προφανές. Διότι η διαρκής αναζήτηση του αυτονόητου, αποθεώνει την βλακεία.

Οι ίδιοι οι πολιτικοί παρακάθονται σε γεύματα και συνομιλίες με τους δολοφόνους και συζητούν για μια “Βιώσιμη Ομοσπονδιακή Λύση”…

Ξεχνούν τους πάντες και τα πάντα…

Μπροστά στις βρώμικες εθνομηδενιστικές τους επιδιώξεις, την ίδια τους τη μάνα σε παζάρια ξεπουλάνε…

Μάνα Πατρίδα, τα παιδιά σου 

ο Ισαάκ κι ο Σολωμός

δε θυμήθηκαν να σε ξεχάσουν…

Και σ'  όλους εμάς, μια φράση μονάχα τη σκέψη γεμίζει: 

ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ !   

Γεώργιος Α. Βεργιάννης
Μέλος του Πολιτικού Γραφείου του Εθνικού Μετώπου