Διαλέγοντας αντικομμουνισμό

Το τέλος του Αυγούστου σηματοδοτεί για τους περισσότερους το πέρας της θερινής περιόδου, των διακοπών, της ξεκούρασης και της ανεμελιάς. Για τους παροικούντες όμως την Ιερουσαλήμ του εθνικού χώρου, οι τελευταίες ημέρες αυτού του μήνα, εκτός από όλα τα παραπάνω, έχουν συνδυαστεί και με την επέτειο των μαχών στο Γράμμο και στο Βίτσι.
Εκεί που το 1949, ο εθνικός στρατός συνέτριψε τις τελευταίες μονάδες της κομμουνιστικής ανταρσίας πετυχαίνοντας μία αιματοβαμμένη αλλά ένδοξη νίκη. Γιαυτό και το σημερινό κατεστημένο προσπαθεί με κάθε τρόπο να «σβήσει» αυτή την επέτειο μιλώντας ενίοτε για «εμφυλίους» και άλλοτε για «γιορτές μίσους». Γιαυτό και εμείς οφείλουμε να κρατήσουμε ζωντανή την μνήμη αυτών των αγώνων, των θυσιών αλλά και κυρίως του νοήματός τους.
Στα πλαίσια των προσπαθειών αυτών γίνονται, εκτός από τις εκδηλώσεις που έχουν μνημοσυνιακό χαρακτήρα, και κάποιες εκδόσεις βιβλίων τα οποία αναφέρονται στην εποχή, στους ανθρώπους της και στα γεγονότα. Ένα από αυτά, μας έπεσε πρόσφατα στα χέρια: πρόκειται για το «Διλοχία Κυνηγών» του Γεωργίου Βακαλόπουλου, που επανεκδόθηκε αυτό το καλοκαίρι από τις εκδόσεις «Λόγχη».
Οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι η πρώτη σκέψη μας βλέποντάς το, ήταν ότι πρόκειται για ένα ακόμα βιβλίο για τον συμμοριτοπόλεμο, γραμμένο από κάποιον απόστρατο που θα περιλαμβάνει τα γνωστά αντικομουνιστικά κλισέ. Ανοίγοντάς το όμως και διαβάζοντας τις πρώτες σελίδες, η προηγούμενη εντύπωση εξαφανίστηκε και ο αρχικός ξαφνιασμός έγινε ενθουσιασμός στο τέλος του βιβλίου. Και αυτό γιατί πρόκειται για ένα έργο ιστορικό μεν αλλά γραμμένο με τόσο ζωντανό ύφος που σε καθηλώνει. Ο συγγραφέας εξιστορεί την πορεία μίας μονάδας επίλεκτων εθελοντών που με ανορθόδοξες μεθόδους προσπαθούν να αντιμετωπίσουν τις ανταρτικές μονάδες του καπετάν Γιώτη-Φλωράκη στη Ρούμελη. Στις σελίδες του βιβλίου ξετυλίγονται οι μάχες, οι τακτικές και η τελική εκατόμβη αυτής της μονάδας, παράλληλα όμως βλέπουμε και τις προσωπικές ιστορίες των ανθρώπων που την αποτελούσαν. Οι οποίοι δεν είναι «γύψινοι» ήρωες, αλλά άνθρωποι με πάθη, λάθη, πόθους, ελπίδες. Κυρίως όμως είναι παλληκάρια που κάνουν το καθήκον τους στην πατρίδα ενστικτωδώς καθώς κανένας δεν τους έχει καθοδηγήσει, κανένας δεν τους έχει εξηγήσει γιατί πρέπει να πολεμήσουν τον κομμουνισμό.
Αυτή την παράλειψη την επισημαίνει πολλές φορές ο συγγραφέας, μέλος αυτής της μονάδας, και θεωρούμε πως αυτό είναι και το σπουδαιότερο νόημα του έργου του. Πέρα από την πραγματική λογοτεχνική του αξία, ο Γ. Βακαλόπουλος από την δεκαετία του 70΄ που έγραφε, μιλούσε και αγωνιούσε για την καταγραφή της πραγματικής ιστορίας του 46-49 αλλά και την ανάγκη να δοθεί η ιδεολογική μάχη προς την αριστερά που από εκείνα, τα πρώτα μεταπολιτευτικά χρόνια, είχε αρχίσει να δείχνει τα νύχια της.
Γιαυτό μας άρεσε η «Διλοχία Κυνηγών». Γιατί δεν καταγράφει απλά και ξερά την ιστορία, δεν απολογείται, δεν τελεί ένα απλό μνημόσυνο στους πεσόντες. Μιλά για την ανάγκη ενός ζωντανού, ακομπλεξάριστου αντικομμουνισμού, ώστε να δώσει την μάχη με τον αντίπαλο στα ίσια, χρησιμοποιώντας ακόμα και τις ίδιες τις μεθόδους του. Ανορθόδοξα, μαχητικά και θαρραλέα όπως και οι κυνηγοί του βιβλίου. Αυτόν που δεν μυρίζει ναφθαλίνη και λιβάνι αλλά οξυγόνο και περιλούζεται από διάθεση για ζωή. Ας μας θέλουν εχθροί και φίλοι περιορισμένους σε μνήμες και μάχες οπισθοφυλακών, στο χέρι μας είναι να μεταφέρουμε τον αγώνα μας για την Ελλάδα στο επίπεδο που του αξίζει.

Δημήτρης Ζαφειρόπουλος

Πηγή: http://www.elkosmos.gr