Γιατί οι κυβερνήσεις παίρνουν συνεχώς νέα μέτρα;

Γραφει ο Δ. Παπαγεωργιου

Ο προϋπολογισμός του 2012 που εγκρίθηκε από το υπουργικό συμβούλιο της πορτογαλικής κυβέρνησης, περιλαμβάνει την κατάργηση του 13ου και 14ου μισθού στο δημόσιο, δηλαδή των επιδομάτων αδείας και εορτών. Ο Πορτογάλος πολιτικός αιτιολόγησε την απόφαση της κυβέρνησής τους, υποστηρίζοντας ότι πρόκειται για μέτρα που πρέπει να ληφθούν, προκειμένου η χώρα να βγει από την κατάσταση εκτάκτου ανάγκης.
Αυτό που αντιλαμβάνονται όλοι πλέον, είναι ότι για την Ε.Ε. μόλις ξεκινά μία μακρά περίοδος σκληρού καπιταλιστικού μεσαίωνα που οι λαοί της δεν θα έχουν ξαναζήσει. Η εκ περιτροπής εργασία που θα επιβληθεί όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά σε όλη την Ευρώπη, θα γίνει σταδιακά εκβιαστική - καταναγκαστική εργασία χωρίς αμοιβή, όπως επί της αλήστου μνήμης Σοβιετικής Ένωσης. Ο Γερμανός υπουργός οικονομικών Φίλιπ Ρέσλερ, στην Αθήνα μας έριξε προ ημερών την πρώτη απειλή: "Όταν μία επιχείρηση κινδυνεύει, ο επιχειρηματίας πρέπει να πηγαίνει νωρίτερα για δουλειά το πρωί και να φεύγει αργότερα."Αυτό μεταφράζεται σε μεσαιωνική σκλαβιά για τους λαούς των κρατών - αποικιών, κατάργηση κάθε συνταγματικού δικαιώματος και διασφάλιση κερδών για τους ισχυρούς τραπεζικούς κολοσσούς της Ευρώπης με κάθε τρόπο.
Το ερώτημα όμως είναι το γιατί, από την Γερμανία έρχονται αυτές ακριβώς οι εντολές; Κάποιοι θα βιαστούν να πούν ότι αυτή η στάση οφείλεται στην προσπάθεια κάποιων να φτωχοποιήσουν τον λαό μας. Για να εκμεταλλευτούν τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας μας. Αν και αυτό είναι εν μέρη αλήθεια, η απλή λογική λέει ότι θα μπορούσαν να τις εκμεταλλευτούν, όπως τις εκμεταλλεόνται τόσα χρόνια, μέσω διεφθαρμένων πολιτικών, μιζών και ούτω καθ' εξής, χωρίς να ρισκάρουν να ρίξουν στο χάος την ελληνική κοινωνία, κάτι που δυνητικά θα έχει αρνητικά αποτελέσματα γι' αυτούς.
Ο καιρό που η εργασία, η παραγωγή και το κεφάλαιο ήταν αμοιβαία εξαρτώμενα το ένα από το άλλο, η δυνατότητα της εργατικής τάξης να καταναλώνει αγαθά, που παράγονταν από τον καπιταλιστή ήταν ο κρίσιμος παράγοντας στο να εμποδίζεται ο φαύλος κύκλος της φτωχοποίησης. Πλέον όμως με την πρόοδο της τεχνολογίας, η παραγωγή και το κεφάλαιο, έχουν καταφέρει να τεθούν εκτός των ορίων του κράτος. Και είναι αυτό το οποίο αποκαλούμε "διεθνείς αγορές". Ο παραδοσιακός καπιταλισμός ποτέ δεν θα άφηνε να πεινάσουν οι σκλάβοι του, γιατί αυτοί ήταν που αγόραζαν τα προϊόντα του. Τώρα όμως ο καπιταλισμός έχει κόψει τον ομφάλιο λώρο του, που τον συνέδεε με την "ανεπτυγμένη Δύση".
Προκειμένου να διατηρηθεί η κοινωνική ειρήνη, τα έθνη - κράτη προσπαθούν να διατηρήσουν το επίπεδο ζωής των φτωχοποιημένων μαζών, με την βοήθεια προγραμμάτων κοινωνικής ασφάλειας. Κάτι όμως το οποίο για να γίνει, απαιτεί όλο και μεγαλύτερη φορολογία αυτών που ήδη εργάζονται, προκειμένου τα έθνη κράτη να διασφαλίσουν έσοδα. Και αυτό όπως είναι φυσικό, κάνει ακόμη πιο δύσκολη την κατάσταση.
Τα ελλείματα τα οποία αποτελούν τον εφιάλτη της Ευρώπης αυτές τις ημέρες, δεν είναι τίποτε άλλο, παρά η απόδειξη αυτού ακριβώς του γεγονότας. Τα ελλείματα προέρχονται από τις ανάγκες των κρατών - εθνών να δανειστούν, προκειμένου να διατηρήσουν το βιοτικό επίπεδο των πολιτών τους. Κάποια στιγμή όμως αυτό θα έφτανε σε ένα αδιέξοδο. Όπως έγινε σήμερα. Τα κράτη αναγκάζονται επί της ουσίας αυτή την στιγμή να "δωροδοκήσουν" τους έχοντες το κεφάλαιο και τα μέσα παραγωγής, προκειμένου αυτοί να παραμείνουν στην Ευρώπη. Και τους δωροδοκούν όχι μόνο με καθαρά οικονομικά κίνητρα, αλλά και εξισώνοντας τις εργασιακές συνθήκες - στο μέτρο του δυνατού - με αυτές που επικρατούν στις αναπτυσσόμενες χώρες όπου έχει μεταφερθεί η παραγωγή. Το δε κεφάλαιο είναι πλέον αόρατο, ανάμεσα στους διαδικτυωμένους υπολογιστές της παγκοσμιοποίησης.
Και είναι ακριβώς αυτές οι συνθήκες οι οποίες επιβάλλουν τέτοιου είδους μέτρα που γονατίζουν προς το παρόν την ελληνική κοινωνία, αλλά τα οποία σύντομα θα γονατίσουν και τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές κοινωνίες. Η ασυδοσία επί αρκετές δεκαετίες των αγορών, μετατρέπει την κάποτε ελεύθερη Δύση, σε ένα σοβιετικού τύπου κράτος, το οποίο θα μαστιγώνει τους πολίτες του, προκειμένου να διατηρήσει κάποιου είδους κοινωνική σταθερότητα. Και ίσως ακόμη πιο παλιά σε μια μεσαιωνική κατάσταση.

Πηγή: http://www.elkosmos.gr