Άρον – Άρον στον Έβρο

Με ταχείς ρυθμούς συνεχίζεται η άνευ όρων παράδοση 

στις διαθέσεις του Τελ Αβίβ, 

με το γελοίο και επιφανειακό πρόσχημα: 

Ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου. 

του Γιώργου Βεργιάννη

Σαν έτοιμο από καιρό (και πως αλλιώς άλλωστε…) το λαίμαργο Ισραήλ, μέσω κονσόρτσιουμ εταιριών που ελέγχει, συνεχίζει τη διείσδυσή του σε ευαίσθητα σημεία της οικονομικής ζωής της Ελλάδος.
Αυτή τη φορά στοχοποίησε το λιμάνι της Αλεξανδρουπόλεως όπου επικεφαλής ομίλου, Εβραϊκή εταιρία «επενδύοντας», ετοιμάζεται να ρίξει άγκυρα…

Είναι προφανής ο σκοπός των Ισραηλινών να αναπτύξουν και Στρατιωτική δράση στον Έβρο, επειδή αυτό το σενάριο προσφέρεται για να γειτονέψει και χερσαία με τους Τούρκους, αποκτώντας επιχειρησιακά σύνορα.
Παρά το γεγονός ότι οι Ισραηλινές λυκοφιλίες (γνωστές για το ποιόν τους), αποτελούν το αυτονόητο, οι εδώ υποτελείς κυβερνώντες υπάλληλοι, τρίβουν τα χέρια τους συνεχίζοντας τον θλιβερό κατήφορο.
Αφού ο σιδηροδρομικός άξονας Αλεξανδρούπολης – Ορμενίου ο οποίος είναι μήκους 178 km έχει πρόσφατα ανακαινισθεί, ο αντίστοιχος οδικός έχει αναβαθμιστεί, η προβλήτα του λιμανιού είναι μόλις 10 ετών και η εκβάθυνσή του στα 10m παρέχει τη δυνατότητα ελλιμενισμού σε πλοία μεγάλου εκτοπίσματος, ενώ η σύνδεσή του με τον σιδηρόδρομο απαιτεί λιγότερα από 500.000 ευρώ, ξαφνικά διαγράφεται ως προοπτική οποιοδήποτε Ελληνικών συμφερόντων επένδυση και… εκποιείται Άρον - Άρον σε αλλότρια συμφέροντα…
Διαταράσσουν την Ελληνική ουδετερότητα, αφού σε κάθε κεφάλαιο της Ισραηλινής διπλωματίας εμφανιζόμαστε στυλοβάτες των επιλογών τους, με όλες τις πιθανές συνέπιες που εκτείνονται και μέχρι τα στενά του Ορμούζ…

Επί του προκειμένου, η διείσδυση των Ισραηλινών και στον Έβρο, μόνο κινδύνους μπορεί να εγκυμονεί.

Σήμερα προκύπτει μια διαφοροποίηση των Ισραηλοτουρκικών συμφερόντων και μια διάσταση στην εξωτερική τους πολιτική.
Όμως στην διεθνή διπλωματία, αυτοί οι παράγοντες είναι απολύτως ευμετάβλητοι και κυρίως όταν σ’ αυτούς εντάσσονται Εβραϊκά συμφέροντα.
Ποιος μπορεί να εγγυηθεί την εξέλιξη των μεταξύ τους σχέσεων; Προφανώς κανείς.
Αν υποτεθεί λοιπόν ότι σε προσεχές στάδιο αποκαθίστανται, η Ελλάδα σε τι θα μπορούσε να ωφεληθεί; Απολύτως σε τίποτα είναι η απάντηση.
Και όχι μόνο…

Οι ύπουλοι και δοτοί συνασπισθέντες κυβερνητικοί ευρωλιγούρηδες, με τις άστοχες έως ύποπτες επιλογές τους, θέτουν τη χώρα μπροστά σ’ έναν νέο τεράστιο κίνδυνο.
Αντιμέτωπη με δύο εν δυνάμει εχθρούς.
Αφού πρώτα όχι μόνο θα έχουν παραδώσει στον έναν το οικονομικό φιλέτο και θα τον έχουν εγκατεστημένο και στρατιωτικά σε ζωτικής σημασίας σημεία, θα κλιθούν να αντιμετωπίσουν τον άλλον, τον προαιώνιο εχθρό, που θα απαιτεί και αυτή την ίδια την ύπαρξή μας.
Δραματικά αναπάντητο παραμένει και για τους πλέον ευφάνταστους το ερώτημα που προκύπτει:
Γιατί να εγγυηθούν οι Εβραίοι την ασφάλειά μας; Ούτως ή άλλως παίρνουν ότι θέλουν σε όλες τις συνθήκες. Γιατί να τους κοστίσει σε αίμα αυτό που ήδη έχουν;
Άλλωστε και ιστορικά, καμία ανάλογη συμπεριφορά δεν προκύπτει. Το αντίθετο μάλιστα…

Η σχέση με το Ισραήλ αποκτά καθημερινά νέες διαστάσεις με απρόβλεπτα δυσμενείς εξελίξεις.

Δεν αποτελεί καμία σύγχρονη διπλωματική οπτική η άνευ όρων παράδοση σ’ έναν συμπτωματικό «σύμμαχο» και μάλιστα ενδεχομένως με βραχεία διάρκεια συμμαχίας.

Η αυστηρή ουδετερότητα της χώρας μας κλονίζεται σε μια ιδιαίτερα κρίσιμη περίοδο για τις διεθνείς εξελίξεις στην νοτιοανατολική Μεσόγειο.
Η συμπεριφορά του Ισραήλ θυμίζει τον «ληστή με τις γλαδιόλες»…

Τώρα όσο ποτέ άλλοτε χρειάζεται επαγρύπνηση, γιατί κάθε κίνηση των δοσίλογων είναι έμφορτη νέων προδοσιών.
Ο Ελληνικός λαός πρέπει να αντιδράσει και να εμποδίσει τα σχέδια των διεθνών Σιωνιστών και των εδώ ακόλουθών του.