Μετανάστες ή Έποικοι;

Του Δημήτρη Δρούκα

Στη - μέχρι σήμερα - ζωή μου έχω υπάρξει μετανάστης και περιπλανώμενος τρείς φορές.

Σ’ αυτές τις τρείς περιόδους της ζωής μου, όπου κι αν βρέθηκα, κατάφερα να κερδίσω τον σεβασμό και την αγάπη των ντόπιων. Ποτέ δεν διανοήθηκα να επιβάλλω τον τρόπο ζωής μου ή να πλησιάσω προσηλυτίζοντας κάποιον στην Ελληνική ιδέα λ.χ. ή τον Χριστιανισμό, ούτε απαίτησα από κανέναν να σεβαστεί κάτι πέρα από την προσωπικότητά μου και μόνο.

Έχοντας μεγαλώσει με  τους κανόνες της φιλοξενίας στο οικογενειακό μου περιβάλλον, φερόμουν σε όλους με τον δέοντα σεβασμό και εκτίμηση για αυτά που μου προσέφεραν και ουδέποτε έκανα κατάχρησή της καλοσύνης τους με οποιονδήποτε τρόπο.

Μου άνοιξαν τα σπίτια τους και την ζωή τους – εμένα, του Έλληνα Ξένου – από τον βόρειο Καναδά μέχρι την νότια Αργεντινή και από την Ιαπωνία μέχρι την γειτονική μας Αίγυπτο… Έτσι λοιπόν κατάλαβα για τους ανθρώπους το εξής: Όλοι οι άνθρωποι σε όλες τις χώρες  προσπαθούν να καλύψουν  μία πρωταρχική τους ανάγκη: Το ζωτικό χώρο, την Εστία τους, την σπηλιά τους… Το τελευταίο οχυρό και καταφύγιό τους! Είναι πολύ πέρα από το βασικό ένστικτο του ανθρώπου για  ασφάλεια  (που του δίνει ένα ζεστό καταφύγιο) η αποδοχή ενός ξένου στην εστία του... Και την υπέρβαση αυτή πρώτοι εμείς οι Έλληνες  κάναμε πράξη – θεόπνευστη:  την Φιλοξενία!

Αυτόν περίπου τον τύπο του «ξένου» (σαν τον γράφοντα ένα πράμα) είχαν υπόψη τους οι πρόγονοί μας,  όταν θέσπιζαν τους κανόνες της Φιλοξενίας και  τον χαρακτήριζαν ιερό πρόσωπο!  Και αυτός ακριβώς ο τύπος «ξένου» είναι ακόμη και σήμερα ο κοινωνός των κανόνων της φιλοξενίας.

Η φιλοξενία όμως και οι κανόνες της ΔΕΝ έχουν καμία ισχύ επάνω σε μεγάλους αριθμούς ατόμων… Δεν μπορείς να πεις ως ΚΡΑΤΟΣ «φιλοξενώ  μια ορδή νομάδων», διότι απλά είναι πρακτικώς αδύνατον να το πράξεις!

Λες: ΠΑΡΑΧΩΡΩ (προσωρινά ή μόνιμα) τμήμα της επικράτειάς μου… Η ΑΡΝΕΙΣΑΙ ΤΗΝ ΕΓΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΝΟΜΑΔΩΝ και τους αποτρέπεις ειρηνικά, εκτρέποντάς τους προς άλλες κατευθύνσεις… (γι’ αυτό υπάρχουν οι ένοπλες δυνάμεις άλλωστε)

Τους εγκαθιστάς εξαρχής σε αυστηρά φυλασσόμενα  στρατόπεδα  «αξιολόγησης» και επαναπροώθησης,  αξιοποιώντας τα κεφάλαια που σου δίνονται (Ε.Ε., UNICEF κτλ) για διατροφή, ένδυση, εκπαίδευση…  Υγειονομικές, σωματομετρικές,  ψυχολογικές εξετάσεις και τεστ εργασιακών ικανοτήτων… (Ειδοποιείς δε και την Ε.Ε., ότι «αυτοί» θα παραμείνουν ισόβια κλεισμένοι στα στρατόπεδα, αν δε μεριμνήσει κάποιος για το μέλλον τους και, εντέλει, κρατάς τους ικανότερους…)

 Ή… καρπώνεσαι τα κεφάλαια που σου παραχωρήθηκαν γι αυτόν τον σκοπό και τους αφήνεις στο έλεος του κάθε αλήτη εργατομεσίτη τσιφλικομαλάκα και μαφιόζου…

Τους παραχωρείς  λοιπόν – έτσι απλά – ΤΗΝ ΙΘΑΓΕΝΕΙΑ (για όνομα του Θεού) και τους δίνεις  δικαίωμα ψήφου…  Τους αφήνεις να περιφέρονται ασύδοτοι, να καταστρέφουν το εμπόριο, να κουβαλούν  την μιζέρια τους, τις λοιμώδεις νόσους τους, τις δοξασίες και συνήθειές τους, προσπαθώντας να επιβάλλουν διά της βίας την θρησκευτική και πολιτιστική (;) τους άποψη στους ντόπιους… Και όλα αυτά στο όνομα ενός χρηματοδοτούμενου «ανθρωπισμού» και ενός πληρωμένου «αγώνα» κατά των φυλετικών διακρίσεων ή της φτώχειας στον πλανήτη (sic)…. Α  ναι, και της δημοκρατίας… επ’ αγαθώ της κοινωνίας… Βεβαίως-Βεβαίως!!!

Άφησες λοιπόν ΕΣΥ με την ψήφο ή την απραξία σου μία κρατικοδίαιτη και ύποπτη πολιτική οντότητα, ένα  μόρφωμα πολιτικών ασθενειών και πολιτιστικών αγκυλώσεων, μια συμμορία ερμηνευτών της «θέλησης» του «κυρίαρχου λαού» (!) που έχει το θράσος να αυτοαποκαλείται νομοθετικό σώμα, βουλή των Ελλήνων (;) κτλ, να αποφασίσει με ποιους θα συνυπάρξεις και με ποιούς θα μοιραστείς την εθνική σου οντότητα και, το σημαντικότερο, τον ΖΩΤΙΚΟ σου ΧΩΡΟ! Αυτό το «μέσα»  τελευταίο οχυρό που σε διαχωρίζει από τους νομάδες και τους απάτριδες!

Άφησες να βάλουν τον εχθρό μέσα στην πόλη χωρίς ούτε μία μάχη, ούτε μια διαμαρτυρία… Στο όνομα ενός επιδοτούμενου αντιρατσισμού, που σε θέλει μουσαφίρη στο σπίτι σου και μετανάστη στην πατρίδα σου… Επ’ αγαθώ των επαγγελματιών ξενολάγνων πρακτόρων των κάθε λογής ανθελληνικών πρακτορείων, που περιφέρονται - με το αζημίωτο - νωχελικά στις παρυφές του λούμπεν μικροαστικού αριστερίστικου μικρόκοσμου…

Και φυσικά – ήταν ζήτημα αριθμών – ήρθε και η αύξηση της εγκληματικότητας. Και άρχισες να ΦΟΒΑΣΑΙ στην ίδια σου την χώρα… Στο ίδιο σου το σπίτι, στο καταφύγιό σου, στον ΖΩΤΙΚΟ ΣΟΥ ΧΩΡΟ! Αλλά τα ένστικτά σου είχαν αμβλυνθεί από τα τριάντα και χρόνια σοσιαλισμού και δημοκρατορίας… Το ένστικτο της διατήρησης του «δικού» σου χώρου σαν προϋπόθεση για αξιοπρεπή αυτοσυντήρηση είχε χαθεί από τις χιλιάδες ώρες  αδερφίστικης θολοκουλτούρας που μας θέλει  όλους «ίσους» και «αδερφωμένους». Εμάς , Αυτούς, και τα Μυστήρια… Της πολυπολιτισμικής συνύπαρξης  έτσι αυτόματα, τηλεοπτικά, χωρίς βάσεις, χωρίς σχέδιο, χωρίς σκοπό! Έτσι απλά, να ζούμε όλοι μαζί στο χωνευτήρι της Ελλάδας και την χαβούζα της Αθήνας, λέγοντας καλαμπούρια και χασκογελώντας με τους μελαμψούς εισβολείς, την  ώρα που αυτοί πιθανόν να βιάζουν την γυναίκα μας ή να σκοτώνουν την γιαγιά μας…  Αλλά όπως λέει και η Αλ Σάλεχ: Πρώτον προκαλούν και δεύτερον το απολαμβάνουν κι ας κάνουν πως δεν τους άρεσε (ο βιασμός και ο φόνος από μουσουλμάνο)!

Όταν όμως σκότωσαν τον πρώτο συμπατριώτη μας, δεν σε είδα να σηκώνεσαι από τον καναπέ… Όταν βίασαν την γειτόνισσα, πάλι κιότεψες και «είπες να μη σε χαρακτηρίσουν και φασίστα τώρα…» Κι όταν σκότωσαν την Μάνα σου και τον Πατέρα σου ορκίστηκες εκδίκηση… Αλλά σε πήρε  παράμερα ο διοικητής κι ο αντιδήμαρχος και σού είπαν: Μη κάνεις καμιά «τρέλα» τώρα… έχεις και μικρά παιδιά.  Άσε τον ΝΟΜΟ να κάνει την δουλειά του. Κι εσύ το άφησες να περάσει έτσι απλά!

2.500.000 εποίκους μας έφεραν μέχρι σήμερα οι προδότες της βουλής…

Και μόνο όταν οι πολιτευτές άρχισαν να λένε, πως θέλουν να βάλουν τους «μετανάστες» - έποικους  σε στρατόπεδα, υποψιάστηκες τα σχέδιά τους. Και αντιδράς με συγκεντρώσεις που οργανώνει ο… Δήμαρχος!  Μα τώρα είναι αργά, αδερφέ μου, τώρα είναι αργά για ειρηνικές πορείες και διαμαρτυρίες εκτονωτικές…

Εδώ που έφτασαν τα πράγματα, φίλε Συνέλληνα, ή θα τους δώσουμε όλη την γη και όλο το ύδωρ ή  θα σταθούμε δίπλα-δίπλα και θα πολεμήσουμε για τον ΔΙΚΟ ΜΑΣ ζωτικό χώρο, πετώντας στην θάλασσα και τους εισβολείς και τους ντόπιους αγαπητικούς τους!

Υ.Γ. Υπάρχει-βέβαια- και η άλλη λύση: Να φύγεις από την χώρα - αφήνοντας την Εστία σου να σβήσει και τα μνήματα των προγόνων σου να χορταριάσουν - και να πας μετανάστης… Θα σου θυμίσω  γι αυτό τους στοίχους του Ποιητή: «Δεν έχει δρόμο για ‘σε, δεν έχει οδό…. Έτσι που την ζωή σου χάλασες εδώ, σ’ αυτήν την κόγχη την μικρή… σ’ όλη την γη την χάλασες!»

Το αφιερώνω σε όλους όσους υποφέρουν από τον βίαιο εποικισμό της χώρας μας!

Με τους θερμότερους  χαιρετισμούς  προς  όλους τους συναγωνιστές του Εθνικού Μετώπου.

Δημήτριος Δρούκας

5/4/2012

Έρημος της Γεδρωσίας.