Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΤΗΣ ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΙΑΣ

Η τραγωδία της ελληνικής οικονομίας 

και πολιτικής.

Του Εμμ. Ν. Κώνστα

Γ.Γ. του Εθνικού Μετώπου

Η προηγούμενη εβδομάδα είχε στην κορυφή της δημοσιότητας την υπόθεση της Χαλυβουργίας. Κατά την εκτίμησή μας, εκεί απεικονίστηκε όλο το δράμα της ελληνικής πολιτικής και οικονομίας. Εξελίχτηκε σε μια περίπτωση εμβληματική καθώς συγκεντρώνει όλα τα χαρακτηριστικά του μεταπολιτευτικού βίου.

Εργοστάσιο που περιορίστηκαν οι παραγγελίες του και οι εισπράξεις του από τον περιορισμό των δημοσίων δαπανών και τα προγράμματα περικοπών. Μονάδα ιδιαίτερα σημαντική για την εθνική οικονομία, που δεν πρέπει να χαθεί. Η αντιπαράθεση με τους εργαζομένους, σε περίοδο που όλοι γνωρίζουμε την πτώση των εργασιακών δικαιωμάτων και των αμοιβών, πήρε διάσταση μάλλον έντονη και πάντως πιο έντονη από την λογική με την διόγκωση από τα σωματεία. Παράνομη πράξη σύμφωνα με το νόμο δεν έγινε.

Το ποσοστό απολύσεων ήταν εντός των πλαισίων και θα μπορούσε να αποφευχθεί εάν είχε γίνει δεκτή η μείωση των ωρών εργασίας, χωρίς ανά ώρα μείωση.

Ποιος ήταν ο λόγος της σκληρής αντιπαράθεσης; Τι περισσότερο από αυτό που είχε ήδη συμβεί σε τόσες βιομηχανικές μονάδες;

Το εργοστάσιο παρέμενε κλειστό εννέα μήνες.

Η δικαστική απόφαση δεν εκτελούνταν.

Μια μερίδα εργαζομένων και μεγάλος αριθμός επαγγελματιών αριστερών εμπόδιζε τους εργαζομένους που ήθελαν να εργαστούν. Σε αυτή την περιγραφή συναντάμε την κρίση στην εθνική οικονομία εξαιτίας πολιτικών αποφάσεων.

Συναντάμε επίσης την ίδια νοοτροπία που οδήγησε στην αποβιομηχάνιση του τόπου. Δεν πρόκειται εδώ για την υπεράσπιση των αμοιβών, αφού αυτός ο αγώνας δεν είναι ειδικός, άλλωστε δεν επιχειρήθηκε μείωση αμοιβών.

Η καταστροφική επιτυχία των κομμουνιστών συνίσταται στην πειστική πλην στρεβλή εικόνα της κατοχύρωσης των δικαιωμάτων και έναντι αυτής ας κλείσει η χαλυβουργία. Με αυτό τον τρόπο σύρεται ένα τμήμα της κοινωνίας στην λογική του «δήθεν αντικαπιταλισμού».

Είναι άλλο να συζητήσουμε ποιες θα πρέπει να είναι οι αμοιβές και οι συνθήκες των εργαζομένων, πως πρέπει να φορολογείται η οικονομική μονάδα, τι προοπτικές έχει και άλλο να ενδίδουμε στην απίστευτη αντιπαράθεση χωρίς λογική και πλαίσιο που επιβάλλει το Κ.Κ.Ε, ο ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ και η ΑΝΤΑΡΣΙΑ. Ένα εργοστάσιο ακόμα λιγότερο, που μέχρι σήμερα πληρώνει στην ώρα του, είναι ένα ακόμα πλήγμα για την πατρίδα και την κοινωνία. Μια ακόμα εύκολη επένδυση για τη Βουλγαρία.

Ο σημερινός αντεθνικός ρόλος της αριστεράς, έχει δύο χαρακτηριστικά, την διάδοση και την επικράτηση των ιδεών του διεθνισμού και την συρρίκνωση της πραγματικής οικονομίας. Κάθε ταύτιση με αυτήν την πολιτική είναι συνεργία. Επίσης αναδεικνύει ένα κεντρικό πολιτικό πρόβλημα: την αδυναμία άρθρωσης πολιτικού λόγου και άρα την αποδοχή της κενής περιεχομένου αριστερής κατεύθυνσης.

Η σημασία της διατήρησης των μέσων παραγωγής, της τεχνογνωσίας, της εμπορικής δικτύωσης και της απασχόλησης είναι στην παρούσα φάση ζωτικής σημασίας. Η κρίση πιθανότατα θα οδηγήσει σε λύσεις όπου η δυνατότητα παραγωγής θα έχει σημασία επιβίωσης. Καμία μηδενιστική λογική δεν μπορεί και δεν πρέπει να επικρατήσει πλέον.

Η εργασία ως συντελεστής παραγωγής σε συνδυασμό με τα μέσα και τον πλούτο που διαθέτει η χώρα, είναι η μοναδική ελπίδα για διέξοδο από το δρόμο της χρεοκοπίας.

Όσο η ιδεολογία δεν γίνεται προγραμματικός λόγος, όσο η απόσταση από την θεωρία στην πράξη υποκύπτει στους κανόνες εντυπώσεων, θα ακολουθούμε μια πολιτική που οι κυρίαρχοι, στην προκειμένη περίπτωση αυτοί που απεργάζονται το τέλος της πατρίδας, θα έχουν τον πρώτο λόγο.

Ναι χωρίς καμία επιφύλαξη στην αποκατάσταση των μισθών, όχι στον εγκληματικό λαϊκισμό των αριστερών σωματείων.

Το πλαίσιο αποκατάστασης μπορεί να είναι η Εθνική Οικονομία, αρκεί να υπάρχει.

Πηγή: http://www.ethnikometopo.gr