ΘΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ

Του Εμμανουήλ Ν. Κώνστα

Γενικού Γραμματέα του Εθνικού Μετώπου

Η πολιτική μου ενασχόληση ξεκίνησε από τα μαθητικά χρόνια. Στην ταραχώδη πρώτη μεταπολιτευτική περίοδο όπου η επίθεση των ιδεών του αριστερισμού και η επάνοδος των παλαιοκομματικών σάρωνε την κοινωνία, υπονόμευε το έθνος και οικοδομούσε τις προϋποθέσεις του σημερινού χρεοκοπημένου κράτους. Αυτή η ανάμνηση ήρθε ζωντανή στην πρόσφατη συνάντηση εθνικιστών στη Λαμία, όπου συναντούσες ολόκληρη τη ζώσα ιστορία του ελληνικού εθνικισμού κατά την μεταπολιτευτική περίοδο. Μια συνάντηση ιδεών, γενεών, προσώπων, κινημάτων, απόψεων.

Η συγκεκριμένη συνάντηση που καθόρισε και το τέλος μιας περιόδου διαλόγου, με πρόσωπα, ομάδες και συλλογικότητες για το Εθνικό Μέτωπο, έγινε γέφυρα με ένα άλλο εξίσου σημαντικό διάλογο, που ήταν σε εξέλιξη. Με αυτό τον τρόπο οδηγηθήκαμε σε κοινή νέα αφετηρία αγώνων, όπου η ιδεολογική ομοιογένεια θα πάρει πολιτική έκφραση.

Στο σημερινό άρθρο από τη φιλόξενη και τόσο αναγκαία για τον αγώνα στήλη του «Ελεύθερου Κόσμου», θέλω να αναφερθώ σε κρίσιμες διαπιστώσεις για την πορεία του αγώνα΄

Α. Η αγωνιστική στάση δεν είναι μια επιλογή για τους εθνικιστές, είναι και πρέπει να είναι η μόνη επιλογή. Δεν υπάρχει ούτε λεπτό για ανάπαυση, όταν κινδυνεύει η πατρίδα, όταν η ιδιαιτερότητα των ιστορικών συνθηκών είναι αμείλικτη.

Β. Η ιδεολογία είναι καθημερινή υπόθεση και αφορά στην υπόστασή μας και τη ζωή μας ολόκληρη. Ασφαλώς και πρέπει να εμβαθύνουμε, να αναλύουμε και να δίνουμε έμφαση στην θεωρητική διάσταση της, αλλά δεν πρέπει να χρησιμοποιούμε την ιδεολογία ως καταφυγή όσων αρνούνται να δώσουν πολιτικές μάχες.

Γ. Είναι προφανώς, ανεδαφικό και αντίθετο με τις αρχές μας, να κρίνουμε ότι η συμμετοχή σε δύσκολες αντιπαραθέσεις έχουν λίγη τύχη. Πρώτον γιατί οι εθνικιστές είναι για τα δύσκολα και δεύτερον γιατί όλες οι μάχες έχουν θετικά αποτελέσματα. Ο Ελληνισμός ήταν εξίσου μεγάλος στις Θερμοπύλες όσο και στο Μαραθώνα.

Δ. Η πολιτική είναι διαρκής υπόθεση και η αποτύπωση των στιγμών δεν πρέπει να λειτουργεί αποτρεπτικά. Η νίκη θα έρθει μέσα από την επίμονη, αποφασιστική και ανυποχώρητη διαδρομή όχι από περιστασιακές δράσεις.

Ε. Το εθνικιστικό κίνημα είναι ιστορική αναγκαιότητα και πρέπει να παρίσταται στις εξελίξεις, ακριβώς γιατί δεν πρέπει ποτέ στο μέλλον ξανά να γίνουμε αχθοφόροι του συστήματος.

Στ. Αν η ιδεολογία και οι επιμέρους δράσεις διαχέονται στην κοινωνία χωρίς την ύπαρξη πολιτικού βραχίονα ικανού να εκφράσει τον ελληνικό εθνικισμό όπως το εννοούμε, τότε το πολιτικό αποτέλεσμα προσφέρεται σε συγκροτήσεις που λειτουργούν εκτός ορίων και ασφαλώς πιθανόν τραυματικά για το μέλλον.

Με αυτά τα συμπεράσματα και πάνω απ’ όλα με τη διαπίστωση ότι κανείς εθνικιστής δεν μπορεί να είναι αμέτοχος, οφείλει να αγωνιστεί σε κάποιο σχήμα, αντιλαμβανόμενος ότι για να διοικήσεις πρώτα πρέπει να διοικηθείς, η ατομική στάση θα φέρει ως άθροισμα την τελική συγκρότηση.

Μια ακόμα αναφορά που κρίνω σκόπιμο να κάνω, είναι η επιβεβαίωση της ιδεολογίας στη πράξη μέσα από τη στάση των συναγωνιστών. 

Η δήλωση του Π. Δάκογλου, έδειξε ότι η συνέχεια του κινήματος δεν είναι κενό γράμμα. Όσα κατά καιρούς πιστεύαμε, ελπίζαμε, διαδίδαμε, γίνονται πράξη.

Η διατύπωση κοινών πορισμάτων στην παθογένεια του συστήματος επίσης έδειξε ότι η ιδεολογία μας είναι δικαιωμένη.

Η σημαία του αγώνα είναι μπροστά, κυματίζει περήφανα, συναγωνιστές ενωμένοι 

θα νικήσουμε!