ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΜΑΣ, Η ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΜΑΣ, Ο ΑΓΩΝΑΣ ΜΑΣ

Του Εμμανουήλ Κώνστα

Γενικού Γραμματέα του Εθνικού Μετώπου

Θα τοποθετηθώ σήμερα σε δύο θέματα. Στην αντίληψη περί της δημοσιότητας της παράταξης μας και στη στάση του κυρίαρχου κυβερνητικού στρατοπέδου απέναντι στο εθνικό ζήτημα.

Η πολιτική έχει μετρήσιμα αποτελέσματα. Έχει συνέπειες και μάλιστα ιστορικές. Αυτό πρέπει να το γνωρίζει κάθε πολιτικός, ιδιαίτερα κάθε εθνικιστής. 

Η διαχείριση της δημοσιότητας προς όφελος της συγκομιδής ψήφων, δεν πρέπει να γίνεται ποτέ με τρόπο άκριτο και περιστασιακό. Αν το αποτέλεσμα είναι θετικό προς στιγμή, με την κεφαλαιοποίηση της οργής, αλλά το μεσοπρόθεσμο ζητούμενο υπονομεύεται, τότε θέλει π προσοχή.

Παρακολουθώντας τα δεδομένα της εποχής, έχουμε και εμείς μια αναγκαστική διαρκή σχέση με τη δημοσιότητα. Πολλές φορές την αναζητούμε επίμονα, γιατί αυξάνει την αναγνώριση της ύπαρξής μας και βελτιώνει λόγω της γενικότερης συζήτησης, το τελικό αποτέλεσμα.

Έτσι, βρισκόμαστε όπου και τα κανάλια, τσακωνόμαστε για κάθε λόγο, με κάθε πρόθυμο, κερδίζουμε ώρες θέασης και συχνά παίζουμε με κινήσεις, σύμβολα, γεγονότα και πρόσωπα. Ακόμα και με τα ιερά. Αυτή η αποχαλίνωση του τηλεοπτικού «θεού» που ο Καρατζαφέρης, πρώτος με κάθε τίμημα εγκαινίασε, δυστυχώς συνεχίζεται….

Όχι δεν πρέπει να επιδιώκεται κάθε μορφή δημοσιότητας, ακόμα δεν πρέπει να επιδιώκεται κάθε μορφή αποδοχής, ούτε κάθε ρόλος..

Ο εθνικισμός, που θέλει το Εθνικό Μέτωπο είναι κίνημα ιδεών που φιλοδοξεί να αγκαλιάσει ολόκληρη την κοινωνία. Υπερασπίζει ανυποχώρητα αξίες όπως το έθνος, η ελευθερία, ο πολιτισμός, η αξιοπρέπεια. Δεν μπορεί και δε θέλει να ταυτίζεται με τα συμπλέγματα, όσων αναζητούν «κρυφές εκδικήσεις» , απωθημένες συμπεριφορές και εκβιασμούς στην πολιτεία που αρνείται να πράξει όσα έχει υποχρέωση.

Ο Θόδωρος Πάγκαλος, ισχυρίστηκε ότι ο πολιτικός εκφράζει την τάση των ψηφοφόρων του και άρα η ευθύνη του είναι περιορισμένη αφού κάνει περίπου , αυτό που επιθυμούν.

Αυτή η αντίληψη, η κυρίαρχη αντίληψη του σαθρού συστήματος, που θέλει να μεταβιβάσει το σύνολο της ευθύνης στην κοινωνία για όσα συνέβησαν, εξακολουθεί να επικρατεί.

Ο πολιτικός έχει θεμελιώδη και πρωταρχική ευθύνη. Έχει στην πολιτεία που οραματιζόμαστε αλλά και στην καθημερινή πράξη, μέχρι να την επιβάλλουμε, καθοδηγητικό χαρακτήρα. Είναι ο ρόλος του υπεύθυνος και παιδαγωγικός. Ακόμα και τα πρότυπα των απολογητών αυτής της Δημοκρατίας, μακράν απέχουν από αυτή την αντίληψη.

Αν κάνουμε πολιτική για να ταυτιστούμε με τις κακές έξεις προκειμένου να γίνουμε δημοφιλείς, τότε δεν είμαστε εθνικιστές. Ασφαλώς και οφείλουν οι πολίτες να είναι σοβαροί και υπεύθυνοι, αλλά η ενδεχόμενη εσφαλμένη στάση τους δεν έχει την ίδια σημασία με αυτή των πολιτικών.

Κατά τις συζητήσεις που αυτές τις μέρες γίνονται συνεχώς στην τηλεόραση, ακούστηκε και η άποψη που θέλω να την ξεχωρίσω και να αναφερθώ σε αυτήν. Η πολιτική σήμερα είναι εκούσια προσέλευση σε τραγωδία. Έτσι είναι. Αν για κάποιους είναι ακόμα πανηγύρι και πεδίον ψηφοθηρίας, μέσω εντυπώσεων, τότε αυτοί δεν είναι εθνικιστές. Δεν είναι καν πολίτες με στοιχειώδη αίσθηση πατριωτισμού, κοινωνικής συνείδησης.

Στην Ελλάδα του 2012, οι μάχες που έχουμε κληθεί να δώσουμε είναι ολοκληρωτικές. Βρισκόμαστε σε καθεστώς διαφθοράς, ελεγχόμενης αντιπροσώπευσης, συστηματικής παραπληροφόρησης, τυραννικών μηχανισμών επιβεβλημένων από ξένα κέντρα, με πλήρη απώλεια της 

εθνικής κυριαρχίας. Παράλληλα, δίνουμε μάχη περί του αυτονοήτου.

Η ζωή ή ίδια της Ελληνίδας και του Έλληνα, βρίσκεται στο έλεος των απρόσωπων μηχανισμών της Ευρωπαϊκής γραφειοκρατίας , 

της παγκόσμιας Τράπεζας και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου

που εξυπηρετούν τα συμφέροντα όλων των άλλων με τρόπο κυνικό.

Η εξαιρετικά δυσμενής θέση της χώρας επιδεινώθηκε με την υποταγή.

Αν αποτελούσε διέξοδο, θα είχαμε έστω σημάδια βελτίωσης ή μια εικόνα της Ελλάδας που σε αυτό το διεθνές περιβάλλον έχει αφήγηση.

Μην ξεγελιέστε δεν έχουν τίποτα να προσφέρουν ως διέξοδο, παρά μόνο την πλήρη εκποίηση. Αυτό που θέλουν να φέρουν μια ώρα πιο νωρίς είναι την διαδικασία κατάργησης της εθνικής κοινωνίας και του εθνικού κράτους. Είναι σύννομο, θεσμικό και επιδιωκόμενο για την Ευρωπαϊκή Ένωση, τουλάχιστον όπως είναι σήμερα, να βρει κανένας το δρόμο του εκτός Ελλάδας. Η μεγαλύτερη «πατρίδα» που κάποτε ο κ. Σαμαράς, δήλωνε ως πατρίδα του «Ευρώπη» σας προσφέρει τη νέα μετανάστευση.

Μείνουμε ή όχι στο ευρώ, ακολουθήσουμε τους θεσμούς που ανοικτά πλέον ακολουθούν την πορεία των παράκεντρων της Ευρώπης ή όχι, ένα σκοπό πρέπει να έχουμε πρώτο και κύριο: την κυρίαρχη Ελλάδα. Αυτό και μόνο αυτό πρέπει να είναι το ζητούμενο και το όριο των επιδιώξεων μας.