Πάει και η Κυριακή;

του Κώστα Καρδαρά

χειρουργού

Περιφερειακού Διοικητή Θεσσαλίας 

του Εθνικού Μετώπου

«Δεν έχω πια το σάλιο να σας φτύσω».

Νικόλας Άσιμος

Τελικά μάλλον δεν είναι δύσκολη η διακυβέρνηση της Ελλάδος της μνημονιακής εποχής, αν κρίνουμε από το mondus operandi των κυβερνώντων. Η συνταγή σε γενικές γραμμές είναι απλή:

• Τα ακούραστα παπαγαλάκια των μεγάλων ΜΜΕ, βάζουν το θέμα και προετοιμάζουν την κοινή γνώμη, όπως το μπαράζ πυροβολικού «μαλακώνει», κατά την στρατιωτική ορολογία, τον αντίπαλο, πριν την επίθεση.
• Οι κυβερνώντες δεν κουράζονται ούτε χρονοτριβούν με διλήμματα. Στα μεν εθνικά θέματα, εκτελούν απλώς πιστά τις οδηγίες, επεμβαίνοντας μόνο στο χρονοδιάγραμμα και την μεθοδολογία. Στα κοινωνικά θέματα, εκτός από τις οδηγίες, έχουν και αδιάψευστο μπούσουλα την μόνιμη επιδίωξη της εξυπηρετήσεως των μεγάλων επιχειρηματικών συμφερόντων.
• Χαλαρά και εκτονωτικά, οι όποιες αντιδράσεις αφήνονται να εκδηλωθούν και να κλιμακωθούν. Άμεση και αδίστακτη επέμβαση καταστολής, επιφυλάσσεται μόλις η κατάσταση κινδυνεύσει να εκτραπεί.
• Οι κοινωνικοί φορείς και οι εμπλεκόμενες ομάδες, οι θέσεις και οι απόψεις τους, αγνοούνται τις περισσότερες φορές απροσχημάτιστα. Συνήθως νομοθετείται, με μικρές προσαρμογές, το αρχικό σχέδιο.
• Τα υπόλοιπα απόκεινται στην καλλιεργούμενη χαύνωση των μιντιακών καναπέδων και το θέατρο των δήθεν αντιπολιτευτικών εναλλακτικών δυνατοτήτων.

Αυτή η ερήμην και παρά την θέληση συνήθως του κοινωνικού σώματος, συνεχής λήψη μέτρων, οδηγεί σε γιγάντωση του χάσματος εξουσιαστών-εξουσιαζομένων και σε εκρηκτικό αδιέξοδο του πολιτικού συστήματος. Όταν μάλιστα με επίσημη πλέον ομολογία και παραδοχή τα μέτρα αυτά έχουν αποτύχει παταγωδώς, αφού η μέχρι τώρα δημοσιονομική πολιτική οδήγησε την χώρα σε βαθιά ύφεση.

Μετά την άγρια επίθεση σε μισθούς, συντάξεις και εφ άπαξ, μετά την άγρια φορολόγηση οτιδήποτε κινητού και ακίνητου και την καταιγιστική φτωχοποίηση δημοσίων και ιδιωτικών υπαλλήλων, μικρομεσαίων συνταξιούχων και αγροτών, τα πυρά στρέφονται τώρα στην Κυριακή μας. Την παραδοσιακή τακτική εβδομαδιαία αργία της χώρας μας, την ημέρα εκκλησιασμού για όσους Ορθοδόξους (που είναι το 99% των Ελλήνων) νοιώθουν αυτή την ανάγκη, την ημέρα της οικογενειακής συνευρέσεως και της ενδοκοινοτικής κοινωνικής επικοινωνίας και τέλος, την ημέρα της αναγκαίας αναπαύσεως.

Η κατάργηση της αργίας της Κυριακής με την λειτουργία των εμπορικών καταστημάτων και τις Κυριακές, όπως και τα περισσότερα από τα μέτρα των φωστήρων που ερήμην της πραγματικότητας νομοθετούν, δεν θα προσφέρει τίποτα στην ανάπτυξη της χώρας για μια σειρά από λόγους, προφανείς σε όλους, εκτός από τους γιάπηδες εξουσιαστές μας:

• Σε μία κοινωνία νεοπτώχων ανέργων καμία εργάσιμη Κυριακή δεν θα γεμίσει τις τσέπες χρήματα για πέραν των καθημερινών αναγκών κατανάλωση.
• Μεγάλες κοινωνικές ομάδες, όπως οι αγρότες, δεν επηρεάζονται από τις αργίες.
• Αντίθετα, άλλες ομάδες στερούνται επιπλέον χρόνο ακόμα και αν είχαν χρήματα για καταναλωτική δραστηριότητα και συναλλαγές.

Το μέτρο αυτό, τυφλή συμμόρφωση σε ξένα ισοπεδωτικά και εθνομηδενιστικά πρότυπα, ανατρέπει ένα αναγκαίο κοινωνικό δεδομένο, χωρίς να προσφέρει το παραμικρό σε οποιαδήποτε ανάπτυξη θα μπορούσε να επιχειρηθεί. Από την άλλη πλευρά, είναι σαφής και ολοφάνερη εύνοια και πριμοδότηση των μεγάλων, συνήθως πολυεθνικών, επιχειρήσεων, συμβάλλοντας έτσι σοβαρά στην συρρίκνωση της μεσαίας και μικρομεσαίας αστικής τάξεως και στην αποσάθρωση του κοινωνικού ιστού.

«Πάει κι αυτή η Κυριακή και η ζωή μας πάει», έλεγε ένα παλιό ωραίο τραγούδι. Η απάνθρωπη και αδυσώπητη χρηματοκεντρική λογική των αγορών και ο ανάλγητος συμμορφωτισμός των εγχωρίων εντολοδόχων τους, αποδομούν ένα-ένα τα στηρίγματα του κοινωνικού βίου και του πολιτιστικού γίγνεσθαι του λαού μας σε μία θανατηφόρα προσπάθεια ισοπεδώσεως της εθνικής μας υποστάσεως. Θα το δεχτούμε;