Η κάθαρση θα διώξει τον ζόφο…

                                Γράφει ο Οδυσσέας Ελύτης στο "Άσμα ηρωικό και πένθημο":

"... Πέστε λοιπόν στον ήλιο νά ’βρει έναν καινούριο δρόμο

Τώρα που πια η πατρίδα του σκοτείνιασε στη γη

Αν θέλει να μη χάσει από την περηφάνια του..."

του Πολύδωρου Ιππ. Δάκογλου

Όχι, δεν αναφερόταν στην Ελλάδα του χθες. Ούτε στην Ελλάδα του σήμερα. Αναφερόταν στην Ελλάδα του αύριο. Στην Ελλάδα που θα ζήσουν τα παιδιά μας και τα παιδιά των παιδιών μας. Στην Ελλάδα που το μέλλον της καθόρισαν οι γόνοι των οικογενειών Παπανδρέου και Καραμανλή. Οι οπαδοί της πολιτικής σχολής Μητσοτάκη και Σημίτη. Οι πολιτικοί που κυβέρνησαν ή στήριξαν αυτούς που κυβερνούν. 

Οι πνευματικοί και οικονομικοί ταγοί που ανέδειξε το μαρξιστοτραφές και δυτικογεννημένο κατεστημένο. Και βέβαια, οι "πολίτες" που συνήθιζαν να ψηφίζουν τους συγγενείς, 

τους ρουσφετοπατέρες ή τα κόμματα "στα οποία ανήκαν".

Τώρα, που γύρω μας γκρεμίζεται η κοινωνία, που νοιώθουμε το σκοτάδι να απλώνεται και την ελπίδα να αργεί να βγει από το κουτί της Πανδώρας, ξεκίνησε ο γύρος της αναζήτησης των ενόχων.

 Θα ακολουθήσει ο κύκλος της άκριτης οργής και τελικά θα έρθει η ισοπεδωτική απόρριψη.

Η ταπείνωση των νεόπτωχων και η περιθωριοποίηση των ανέργων έγιναν ήδη "στοιχεία ζωής" στις μισές ελληνικές οικογένειες.

Οι υπόλοιποι, αυτοί που ακόμη μπορούν, "μαζεύονται στο καβούκι τους" αρνούμενοι να καταλάβουν πως έτσι συμβάλλουν στην επιτάχυνση των αρνητικών εξελίξεων.  Και αν θέλουμε να είμαστε ρεαλιστές, όσοι συμβάλλαμε και όσοι ανεχθήκαμε αυτά που -βήμα βήμα- επιβληθήκαν στην πατρίδα, υπό την πολιτική ηγεσία των ανθρώπων της γενιάς του Πολυτεχνείου, 

ΚΑΛΑ ΝΑ ΠΑΘΟΥΜΕ.

Όμως, προκύπτει ένα ζήτημα. Πως και ποιός πρέπει να πάρει την ευθύνη να μας δείξει τον δρόμο για το μέλλον;

Είναι δυνατόν, οι δημιουργοί του σκότους, να είναι και οι άνθρωποι που θα μπορούσαν να δουν και να χαράξουν τον δρόμο για την έξοδο από αυτό; Είναι δυνατόν, οι οπαδοί της παγκοσμιοποίησης, οι δουλόφρονες πολιτικοί, οι υπερόπτες βουλευτές, οι γόνοι των καταστροφέων και τα τσιράκια των κομματικών, να συγκρουσθούν με τους δεσμώτες τους, να διεκδικήσουν και να κερδίσουν την αναγνώριση της καθοδηγητικής πορείας των Ελλήνων προς το φως; Σίγουρα όχι! Και τότε, υπάρχει λύση; Σίγουρα Ναί!

Αυτοί που δεν ευθύνονται για την κατάρρευση, είναι αυτοί που πρέπει να αναλάβουν την ευθύνη για την ανοικοδόμηση.

Υπάρχουν άφθαρτοι πολιτικοί, υπάρχουν νέοι άνθρωποι, υπάρχουν ελεύθεροι πολίτες, ανεξάρτητοι από δεσμούς, που πρέπει και μπορούν "να βγουν μπροστά". Να τους βγάλουμε μπροστά.

Και αν ακόμα, εμείς, όλοι οι παλιοί δεν έχουμε το κουράγιο να στρέψουμε τα νώτα μας στο κόμμα που ψηφίζαμε ως τώρα, τουλάχιστον ας στρέψουμε την πλάτη σε όσους -κυβερνητικά- ήσαν παρόντες σ' αυτήν ή στην προηγούμενη Βουλή. Ας δώσουμε το μήνυμα της τιμωρίας και της κάθαρσης, στα "άβουλα όργανα" της συμφοράς. Και αν εμείς, οι "συμβιβασμένοι", δεν το τολμούμε, ας το κάνουν οι νέοι. Ας διεκδικήσουν ρόλους καθοδηγητικούς. 

Ας λειτουργήσουν ανατρεπτικά. Ας καταλάβουν ότι "δεν έχουν να χάσουν παρά μόνον τις αλυσίδες τους". Ας καταλάβουν, όμως, πως έχουν 

να κερδίσουν το δικαίωμα στο μέλλον και την διαφορετικότητα του ελεύθερου ανθρώπου. Είναι οι μόνοι που μπορούν να επαναστατήσουν και να χαράξουν έναν άλλο δρόμο, τον δικό τους δρόμο προς το αύριο.  Έναν δρόμο, που όλο και περισσότεροι κατανοούν ότι, θα έχει σαν υπόστρωμα τις άφθαρτες αξίες της Εθνικής ανεξαρτησίας και της κοινωνικής αλληλεγγύης.

Αυτοί, με την δική μας βοήθεια, μπορούν και πάλι "να σηκώσουν τον ήλιο πάνω απ' την Ελλάδα", όπως καλεί ο

Άγγελος Σικελιανός.

*το άρθρο δημοσιεύτηκε στην Ενημέρωση Πελοποννήσου