10 μικροί ....... Σόϊμπλε

Το άρθρο μου αναφέρεται στους κατ΄αντιστοιχία με τους λαζοπούλειας εμπνεύσεως  10 μικρούς μήτσους, το έμβλημα της μικροαστικής διαπαιδαγωγήσεως του  ελληνικού λαού με όλα τα σχετικά φοβικά και αυτοσαρκαστικά (στην καλύτερη των περιπτώσεων) σύνδρομα.

Το ερώτημα που τίθεται αγωνιωδώς είναι: τι απέγιναν οι 10 μικροί μήτσοι; Τους χάσαμε.... Πού πήγαν; (με την εξαίρεση της επανάληψης της σειράς για λόγους υπενθύμισης).

Η πιο ξεκάθαρη απάντηση μέχρι σήμερα είναι ότι αντικαταστάθηκαν. Ναι. Αντικαταστάθηκαν. Τη θέση τους πήραν οι δέκα μικροί  ..... σοϊμπλε. Το έτερον υπόδειγμα χρησιμότητος από την αντίθετη  όχθη του ποταμιού (όχι απαραίτητα του κόμματος, αν και βρίθει από τέτοιους). Σηματοδοτούν (και ελπίζω να διακωμωδούνται επαρκώς ως οι νέοι μικροί μήτσοι) το νέο μαζικό πρότυπο προς επιβολή. Για να μην σας κουράζω ως πρότυπο είναι ήδη αποτυχημένο. Κι αυτό θα έπρεπε να ήταν ήδη ξεκάθαρο. Αλλά δεν είναι (τουλάχιστον όχι ακόμη). Όχι στην χώρα της τηλεοπτικής δημοκρατίας και των ΜΜΕ. Αυτά μπορούν ακόμη να επιμένουν στη χρήση τους όσο βολεύει κι όσο μπορούν ακόμη.

Κατ’ αρχήν οι δέκα μικροί σόϊμπλε  βρίσκονται παντού, οι δέκα μικροί σοϊμπλε πολλαπλασιάστηκαν απότομα. Με όλο και μεγαλύτερη συχνότητα τους απαντάμε καθημερινά στα ΜΜΕ ενώ δείγματά τους έχουν κάνει την εμφάνισή τους και στο χώρο των κομμάτων με διαφορετική ένταση. Ένταση βεβαίως που είναι ευθέως ανάλογη με την (αντιπολιτευτική) έλλειψη επιχειρημάτων και ισχυρισμών αλλά και το απρόσμενο και μη αναμενόμενο να βρεθούν στη θέση αυτή (της αντιπολίτευσης) Πρέπει να τους αναγνωρίσουμε την... απειρία τους ως ελαφρυντικό και να τους δώσουμε χρόνο να βελτιωθούν. Αμαρτία είναι (προτεσταντική)... τα παιδιά.

Εξαίρετο δείγμα (και από τους πρώτους διδάξαντες) το νέο πρότυπο ο Άρης από το βρεττανοθρεμμένο κανάλι του Φαλήρου. Δεν ενοχλείται από τίποτα. Βράχος ακλόνητος. Δεν πτοείται με τίποτα.  Ο ελληνικός λαός τον ακούει και τον βλέπει τα τελευταία χρόνια ως πρωτοπόρο-ειδήμονα που απτόητος -αδιάσπαστος από τι συμβαίνει γύρω του στην ελληνική κοινωνία- διαρρηγνύει τα ιμάτιά του και ανησυχεί πότε θα (ξανα)πληρώσουμε τα ανύπαρκτα χρέη μας και πως θα παραμείνει η αποικία, αποικία (χρέους- παλιά αριστοκρατική βρεττανική παράδοση η αποικιοκρατία- ρωτήστε και τους Κυπρίους- θα σας πούν). Τι βρεττανοθρεμμένο κανάλι θα ήταν άλλωστε αν δεν υποστήριζε τις παλαιές αναγνωρισμένες βρεττανικές αξίες (κάτι σαν τα ελγίνεια μάρμαρα δηλαδή). Ο κόσμος βοά για τη νομιμότητα του μνημονίου. Τη νομιμότητα της υπαγωγής υπό βρεττανικό (αγγλο-σαξονικό) δίκαιο, το ψευδώς(?) διογκωμένο έλλειμμα (σκάνδαλο ΕΛΣΤΑΤ) που οδήγησε στην υπογραφή του από το παιντί (GAP – never mind the) και τη νομιμότητα αυτής υπό το πρίσμα του Ελληνικού Συντάγματος. Όλα αυτά ΔΕΝ τον πτοούν. Ούτε το αίμα από τις χιλιάδες που αυτοκτόνησαν και αυτοκτονούν (ασήμαντες λεπτομέρειες). Τίποτα. Βράχος ο Άρης. Πιστός στις  αρχές του εκπομπή την εκπομπή, εκφράζει την ανησυχία του πότε θα πληρώσουμε αυτά που “χρωστάμε”. Το πιό ωραίο είναι ότι ο κάθε φυσιολογικός άνθρωπος που πίνει ένα καφέ ή τρώει σε ένα εστιατόριο ρωτά το σερβιτόρο “παρακαλώ τι σας χρωστάω;” και μετά πληρώνει. Η Ελλάδα (μετά από πέντε χρόνια μνημονίου) είναι πρωτοπόρος. Πρωτοτύπησε και πάλι Τώρα και αφού έχει προ-πληρώσει (χωρίς να ρωτήσει) τα μαλλιοκέφαλά της (χάριν των γερμανικών και γαλλικών τραπεζών) και έχει εξαφανίσει το 25% της οιονομίας της, έφτιαξε (καλώς) μια λογιστική επιτροπή ελέγχου του χρέους. Νέο στύλ: “pay first – ask questions later” κατά το “shoot first – ask questions later”. Πολύ αργά για δάκρυα; 'Ισως. Παλιό ρητό το “από της απομακρύνσεως εκ του ταμείου ουδέν λάθος ανγνωρίζεται”. Το ξέρουμε όλοι. Κι αυτοί  που πλήρωσαν και αυτοί που βεβαιώνουν ότι το φερόμενο χρέος της Ελλάδας είναι κατά 70% τόκοι και ότι έχουμε πληρώσει 6,5 – 7 φορές το ίδιο χρέος. Δηλ.

Το ορισμό του επαχθούς και επονείδιστου χρέους.

Ο αρχηγός των εν Ελλάδι σόϊμπλε είναι/ήταν ο συμφοιτητής- συγκάτοικος του παιντιού  (GAP – never mind the), πιτσαδόρος μας (προκομένο παιδί). Για όσους δεν ξέρουν το ελληνικό αντίστοιχο της αμερικανικής πιτσαρίας είναι το παλιό καλό σουβλατζίδικο, με  την πρόσθετη υποχρέωση να τα έχεις καλά με τα παιδιά που παραδίνουν το dow (ζυμάρι). Συνοδεύεται από τις δύο συλφίδες (“μαζί τα φάγαμε” και “το μνημόνιο είναι ευλογία για τον τόπο” έλεγε η μία, ασχολείτο με το σωτήριο PSI – που “έσωσε” τα Ταμεία μας  και τα υποβρύχια που έγερναν η άλλη). Η τριάδα πλαισιωνόταν από τα “άκρο-δεξιά” στοιχεία προερχόμενα από το ΛΑΟΣ που κι εκείνα διακρίθηκαν ιδιαιτέρως να μας πείσουν ότι “χρωστάμε”. Ειδικά για την εκ του ΛΑΟΣ προερχόμενη τριανδρία Βορίδη Γεωργιάδη, Πλεύρη, που ως βασιλικότεροι του βασιλέως προσπαθούν ακόμη και σήμερα να μας πείσουν να πληρώσουμε επειδή “χρωστάμε” σκληρή ακούγεται η φωνή και οι πράξεις του αείμνηστου Ιωάννη Μεταξά, η κυβέρνηση του οποίου είχε κερδίσει στην αντιπαράθεσή της ενώπιων του Διεθνούς Δικαστηρίου της Κοινωνίας των Εθνών για  τη βελγική τράπεζα “Societe Commerciale de Belgique” Ειδικότερα σημειωνόταν… Ενίοτε μπορεί να υπάρξει μια έκτακτη κατάσταση, η οποία κάνει αδύνατο για τις Κυβερνήσεις να εκπληρώσουν τις υποχρεώσεις τους προς τους δανειστές και προς τον Λαό τους. Οι πόροι της χώρας είναι ανεπαρκείς για να εκπληρώσουν και τις δύο υποχρεώσεις ταυτόχρονα. Είναι αδύνατον να πληρώσει μια Κυβέρνηση το  χρέος, και την ίδια στιγμή να παρασχεθεί στον λαό η κατάλληλη διοίκηση και οι εγγυημένες συνθήκες για την ηθική, κοινωνική και οικονομική ανάπτυξη. Πρέπει να επιλέξει ανάμεσα στα δύο. Και φυσικά, το καθήκον του Κράτους να εξασφαλίσει την εύρυθμη λειτουργία των βασικών δημοσίων υπηρεσιών, ΥΠΕΡΤΕΡΕΙ έναντι της πληρωμής των χρεών της. Από κανένα κράτος δεν απαιτείται να εκπληρώσει, μερικά ή ολικά, τις χρηματικές του υποχρεώσεις, αν αυτό ΘΕΤΕΙ ΣΕ ΚΙΝΔΥΝΟ τη λειτουργία των δημοσίων υπηρεσιών του, κι έχει σαν αποτέλεσμα την αποδιοργάνωση της διοίκησης της χώρας (σας θυμίζει κάτι;…).

Στην περίπτωση που η αποπληρωμή των χρεών θέτει σε κίνδυνο την οικονομική ζωή και τη διοίκηση, η Κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη να διακόψει ή και να μειώσει την εξυπηρέτηση του χρέους…». Με αυτά τα επιχειρήματα λοιπόν, το Διεθνές δικαστήριο δικαίωσε την Ελλάδα, δημιουργώντας νομικό προηγούμενο, στο οποίο μάλιστα το 2003 στηρίχθηκε η Αργεντινή και ο αείμνηστος πρόεδρος της, Νέστωρ Κίχνερ, ο οποίος επέλεξε να διαγράψει μονομερώς το μεγαλύτερο μέρος του δημοσίου χρέους της χώρα του, αντί να την υποδουλώσει στο ΔΝΤ! Οι λέξεις Ισημερινός, Ισλανδία και ακόμη και Αργεντινή δεν υφίστανται στο λεξιλόγιο των 10 μικρών σόϊμπλε.

Η δε αποτελεσματικότητα ή μη της παρούσας κυβερνήσεως θα κριθεί από την αντιμετώπιση του θέματος του (ανύπαρκτου) χρέους. Τα υπόλοιπα είναι μόνο για το ακροατήριο των  10 μικρών μήτσων του Λαζόπουλου.....

Γιάννης Σίμος

Δικηγόρος, μέλος του Εθνικού Συμβουλίου του Εθνικού Μετώπου