Τα ψεύτικα διλήμματα και η κατάρρευση της Ελλάδας

Βρισκόμαστε πλέον στην τελική φάση μιας διαπραγμάτευσης που η κυβέρνηση ΣΥ.ΡΙΖ.Α - ΑΝ.ΕΛ ξεκίνησε χωρίς σχέδιο, χωρίς ξεκάθαρους στόχους και τακτικές, χωρίς εναλλακτικό προγραμματισμό παραλαμβάνοντας μια χώρα που υπέφερε από την εξάρτηση, την ανεργία, την φτώχεια, την ανυποληψία και κυρίως την καταπόνηση της κοινωνίας. Με ένα ασαφές μήνυμα από την λαϊκή εντολή της 25ης Ιανουαρίου, όπου έπρεπε να πάρει χρόνο, χρήμα,μείωση του χρέους, αναγνώριση και πάλι της κυριαρχίας, προσδιορισμό των αναγκών της κοινωνίας από μια Ελληνική κυβέρνηση και αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης, χωρίς να δεχτεί του όρους των δανειστών - εταίρων. Το χαρακτηρίζω ασαφές, γιατί από μόνες τους οι επιδιώξεις στην πολιτική δεν αποτελούν  θέσεις ρεαλιστικές αν δεν συνοδεύονται από την μεθόδευση , τα μέσα και τις δυνάμεις με τις οποίες  θα τις υλοποιήσεις. Έτσι, η ελληνική κοινωνία εκπαιδευμένη από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης - χειραγώγησης πάνω σε αξίες που θεωρούσε ως μη διαπραγματεύσιμες όπως η συμμετοχή στην ευρωζώνη, η διαρκής ανάγκη δανεισμού, η αποδοχή των όρων που θέτουν τα ευρωπαϊκά και παγκόσμια ιερατεία, ζήτησε το αδύνατο. Ζήτησε ούτε λίγο, ούτε πολύ να δοθούν χρήματα χωρίς όρους, χωρίς εγγυήσεις, χωρίς την επιβολή προγράμματος από αυτούς που δανείζουν.

Οι σημερινοί κυβερνώντες γνήσια τέκνα του θλιβερού μεταπολιτευτικού συστήματος, ανέλαβαν να πετύχουν το αδύνατο. Το αποτέλεσμα είναι επίσης δυστυχώς γνωστό. Έχουν εξαντληθεί τα διαθέσιμα και τα όποια αποθεματικά, χωρίς να δοθεί ούτε ένα ευρώ στην προσπάθεια ανάπτυξης αλλά όλα στην προσπάθεια να εξοικονομηθεί χρόνος προς διαβούλευση, προκειμένου να τεθεί στο λαό το δίλημμα Ρήξη ή χρεοκοπία.

Το Εθνικό Μέτωπο επέμεινε με συνέπεια να θέτει από την πρώτη στιγμή της πολιτικής ενεργοποίησης, ως πολιτικός φορέας, την φύση και την προέλευση του οικονομικού προβλήματος που είναι πρωτίστως πολιτικό και αξιακό. Η ουσία βρίσκεται στο πρόβλημα της εγχώριας παραγωγής και στη συνέχεια αποκτά διαστάσεις πιστωτικές, νομισματικές και άλλες. Τα χρόνια της μεταπολίτευσης συνετρίβη εσκεμμένα η ελληνική οικονομία. Καταστράφηκε ο παραγωγικός ιστός. Το 75% των προϊόντων που καταναλώνουμε είναι εισαγόμενα. Στο ίδιο διάστημα στο όνομα μιας στρεβλής αντίληψης ανταγωνιστικότητας δεν αναπτύχθηκαν ούτε οι κλάδοι που θα μπορούσαν να αποκτήσουν εξαγωγική δύναμη με αποτέλεσμα η πατρίδα να βρίσκεται στο θλιβερό σημείο με 1500.000 ανέργους, εκατοντάδες χιλιάδες μικρές επιχειρήσεις κλειστές, την πρωτογενή παραγωγή κατεστραμμένη, τους νέους επιστήμονες να φεύγουν στο εξωτερικό, η ίδια η επιβίωση του λαού να βρίσκεται στο έλος των πολυεθνικών εταιριών και μηχανισμών.

Με πίκρα άκουσα τον καθηγητή κ. Γλεζάκο να αναφέρει ότι η χώρα αντιμετωπίζει πρόβλημα για δεν έχει στοιχειώδεις συνθήκες αυτάρκειας. Πόσο πικρή δικαίωση όταν την ψελλίζουν πλέον οι τεχνοκράτες υπέρμαχοι των υποδειγμάτων ανάπτυξης που οδήγησαν στην καταστροφή. Παρά, την προφανή φύση του προβλήματος και του αναγκαίου συσχετισμού του με την πολιτική που προέβλεπε την αποδοχή όλων των συμφωνιών της διάλυσης (Ευρωπαϊκές οδηγίες και νομοθεσία. συνθήκες ελεύθερων συναλλαγών κ.λ.π.) αλλά και την καταχρηστική διάθεση των πολιτών να στραφούν προς την αγορά των υπηρεσιών και μόνον καθώς και την προτροπή των πολιτικών στην ίδια κατεύθυνση, εμείς εξακολουθούμε να βλέπουμε αλλού.

Η κρίση με αυτή την μορφή υπάρχει δεκαετίες και κορυφώθηκε την τελευταία πενταετία, είναι γνωστή ακόμα και σε έναν ελάχιστα σκεπτόμενο περί την οικονομία. Υπενθυμίζω τις πομπώδεις εξαγγελίες Σαμαρά ότι για την ενίσχυση της ελληνικής κτηνοτροφίας -εισάγουμε 3,5 δις κρέας- θα δώσει ακόμα τον μισθό του...τι έκανε μετά από την θητεία του στο Μαξίμου.

Το πραγματικό πρόβλημα είναι η σχέση εγχώριας παραγωγής και ζήτησης, όταν σε μια χώρα καταναλώνεις σε περίοδο υποκατανάλωσης 75% εισαγόμενα, δεν θέλει σπουδή, ούτε περαιτέρω ανάλυση, πόσο μάλλον όταν μέσω της κατάστασης αυτής κινδυνεύει η ελευθερία σου και η ίδια η επιβίωση του λαού σου.

Η επιμονή της αριστεράς για λύση στα πλαίσια της Ε.Ε χωρίς την αποδοχή των όρων, εμφανίζει τα ακόλουθα στοιχεία κρίνοντας με ψυχραιμία τα γεγονότα.

α. Την πιθανότητα να μην αντιλαμβάνεται τι συμβαίνει.

β. Να παραμένει δέσμια της εντολής που δόθηκε μετά  από την επικράτηση της προπαγάνδας του μνημονίου, τουλάχιστον σε αυτό το σημείο.

γ. Να μην έχει το παραμικρό σχέδιο για την ανάπτυξη της χώρας και να επιθυμεί μια νέα πολιτική διαχείρισης στα πλαίσια που ορίζουν οι Βρυξέλλες και το Βερολίνο.

Μπορεί να ισχύουν και οι τρεις συνθήκες μαζί.

Τα διλήμματα εσωτερικής πολιτικής

Εδώ τα πράγματα είναι πιο ξεκάθαρα. Έχουμε μια αριστερή κυβέρνηση ασυγκράτητη που επιχειρεί να επιβάλλει τις πιο σκοταδιστικές αριστερές αντιλήψεις που υπάρχουν. Επίθεση κατά της αριστείας, πλήρης εναρμόνιση με το ακραίο παρακράτος και τους αντιεξουσιαστές, νέος γύρος καταστροφής για τα σχολεία και τα πανεπιστήμια, προώθηση κάθε λογής αντεθνικών προτάσεων, διείσδυση του ισλαμισμού, απόδοση υπηκοότητας στους παράνομους μετανάστες μάλιστα νόμος που δίνει κατευθείαν το δικαίωμα από την πρώτη δημοτικού εφόσον οι γονείς κατοικούν πέντε χρόνια, ακόμα και επιβολή της ναρκοκουλτούρας.

Εδώ οι εθνικιστές γνωρίζουν το πραγματικό τους χρέος. Η πρωτοπορία τους στην κοινωνία είναι επιβεβλημένη. Τίποτα, δεν πρόκειται να χαριστεί. Σε τίποτα δεν έχουμε δυστυχώς, συμμάχους. Τα κόμματα του ευρωπαϊσμού, Νέα Δημοκρατία, ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι, είναι αυτοί που εξέθρεψαν όλα τα προαναφερόμενα δεινά. Η στάση τους ενίοτε, στα επιμέρους ζητήματα είναι υποκριτική και κάνει περισσότερο κακό παρά καλό. Γιατί περιορίζει την απελευθέρωση των κοινωνικών δυνάμεων να δημιουργήσουν ένα μεγάλο μέτωπο εναντίον της παρακμής .Δεν είναι νίκη μας να πείσουμε να νεοδημοκράτη δημαγωγό να προσχωρήσει στην ανάγκη αντιμετώπισης των ζητημάτων , για΄τι του επιτρέπουμε να αναλάβει και πάλι πρωτοβουλία και τελικά να οδηγηθούμε στο ίδιο και χειρότερο αποτέλεσμα. Η αποδοχή και υιοθέτηση των θέσεων της παγκοσμιοποίησης από τους δήθεν εθνικά σκεπτόμενους της δεξιάς, είναι στην ουσία ο πυρήνας του προβλήματος. Οι συνοικίες της Αθήνας που γέμισαν με τους πληθυσμούς της Ασίας και της Αφρικής, έχουν σε κάθε πεζοδρόμιο την σφραγίδα αυτού του πολιτικού προσωπικού. Ας μην το ξεχνάμε.

Στις δύσκολες μέρες που ζούμε αλλά και σε αυτές που θα έλθουν χρειάζεται πάνω από όλα αγωνιστική διάθεση, πειθαρχία στο σκοπό και περιορισμό κάθε εγωιστικής στάσης. Πρέπει να δείξουμε το πρόσωπο της άλλης Ελλάδας που μόνον εμείς μπορούμε να οικοδομήσουμε.

Εμμανουήλ Ν. Κώνστας

Γενικός Γραμματέας του Εθνικού Μετώπου