Τίποτα δεν ξεχνιέται… !

"Σε ποια πέτρα σε ποιο χώμα να ριζώσεις τώρα πια κι απ’ το θάνατο ακόμα πιο πικρή είσαι προσφυγιά"

42 χρόνια από την εισβολή του ισλαμικού κτήνους στην Κύπρο.42 χρόνια από την Τουρκική εισβολή ...

Αιώνες τώρα ο Ελληνισμός μετράει χαμένες πατρίδες μετράει αλύτρωτες πατρίδες… αιώνες μετράει νεκρούς... Ανείπωτος ο πόνος, ο ξεριζωμός, η προσφυγιά, οι νεκροί.

20 Ιουλίου 1974. Είναι η μέρα που ο χρόνος για την Κύπρο σταματά. Είναι η μέρα που αλλάζει τον ρου της ιστορίας για «το ριγμένο στο πέλαγος χρυσοπράσινο φύλλο».

42 χρόνια μετά, ο εφιάλτης του πικρού εκείνου καλοκαιριού ζωντανεύει ξανά, τα βήματα της μπότας του Τούρκου κατακτητή ηχούν και πάλι.

Ώρα 05:30 το πρωί. Οι σειρήνες πολέμου ηχούν σε ολόκληρο το νησί. Ο ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ουρανός της ΚΥΠΡΟΥ, γέμισε με αεροπλάνα που έριχναν αλεξιπτωτιστές.

Η απόβαση δε θα αργούσε να ολοκληρωθεί. Χιλιάδες άνθρωποι σκοτώθηκαν, έχασαν τους δικούς τους, ξεριζώθηκαν από τα σπίτια και τις περιουσίες τους.

42 χρόνια μετά, αυτό που έμεινε είναι η κατοχή και ένας φάκελος που δεν άνοιξε ποτέ....

Έμειναν βέβαια και μερικές ασπρόμαυρες φωτογραφίες στα χέρια των μανάδων να ζητούν τους αγνοούμενους δικούς τους για να τους θάψουν.

Πως όμως να θάψεις μιαν ολάκερη πατρίδα, έστω τη μισή;

Ποια γη και ποιο χώμα να δεχτεί τα σκοτωμένα παλληκαριά από προδότη χέρι; 

Ο πόνος άσβεστος κρατάει το μίσος άθαφτο.

Ούτε η μνήμη ούτε το αίμα που χύθηκε για την ΠΑΤΡΙΔΑ μπορεί να θαφτεί...

Μπορεί να αγνοείται ακόμα...

Και θα αγνοείται, μέχρι να ξαναβγεί στης ιστορίας τις γραφές,

για να ζητήσει ΔΙΚΑΙΩΣΗ.

Αερικό του Νότου