ΚΕΝΗ ΟΔΟΣ
Μαθητής ακόμα της Γ΄Λυκείου, όταν μου ζητούν να κάνω ένα σχόλιο για τους τυφλούς και το δράμα τους.
Φέρνω λοιπόν στο μυαλό μου το γνωστό « ελεήστε τον αόμματο » ειπωμένο απ’ το στόμα μεγάλου Μίμη Φωτόπουλου που επαιτούσε εξ αιτίας της εικονικής του αναπηρίας και φυσικά, των αναγκών της ταινίας.
Μεταφέροντας αυτή την εικόνα στην πραγματικότητα, έκανα σχεδόν μηχανικά μια σειρά συνειρμών.
Αφ ενός μεν, η έλλειψη ενός τόσο σημαντικού – ίσως του κεντρικότερου όπως λέγεται – αγαθού, αυτού της οράσεως, πραγματικά φέρνει τον πάσχοντα σε ένα είδος…απομόνωσης κλπ, κλπ.
Αφ εταίρου δε, είναι πράγματι αυτό, το κεντρικότερο των αγαθών?
Χωράνε πολλά σ’ αυτή την κουβέντα κι ίσως δεν είναι της παρούσης…
Κι επειδή ίσως η εξέλιξη της σκέψης σε μονόλογο να μοιάζει σαν μοναχικός στίβος σε θιασώτες ομαδικών αθλημάτων, θα καταλήξω γρήγορα σε ταπεινή μου διαπίστωση.
Η απόλυτη απομόνωση και η μέγιστη αναπηρία κατά την γνώμη μου, είναι η απώλεια των ονείρων και των οραμάτων…
Η απώλεια της δύναμης να ονειρευτείς.
Η στέρηση των εικόνων του εγγύς μέλλοντος.
Η δυνατότητα να ζωγραφίσεις στο μυαλό σου το επιθυμητό…
Η δυνατότητα να ερωτευτείς μέσα από την οραματική σου διάθεση.
Έτσι. Αγνά, απλοϊκά, πρωτόγονα…
Σαν ν’ αγγίζει την ψυχή σου ο μέγας Παν.
Να ονειρευτείς σαν να ‘σαι αλλού την ώρα που το θέλεις κι όπως το θέλεις.
Κι αν αυτό δεν το μπορείς τελικά…., είναι από την αιχμαλωσία αυτής της αναπηρίας.
Την ολική αναπηρία !
Και το αντίστοιχα ολοκληρωτικό άκουσμα θα λέει : « Ελεήστε τον αόνειρο»…
Το άκουσμα της δυστυχίας…
Τι χειρότερο μπορείς ν’ ακούσεις ?
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου