Γιατί, μπαμπά;

Πατέρα, σε τι κόσμο με έφερες; Έναν κόσμο, όπου κυριαρχεί το χρήμα και το συμφέρον κι η ανθρωπιά έχει εκλείψει. Έναν κόσμο, όπου πρόοδος θεωρείται η επιστροφή στον σκοταδισμό της ψυχής, η καταστολή κάθε ήθους κι ελεύθερης σκέψης. Έναν κόσμο σιχαμερό, όπου μόνο πτωματοφάγα όρνια μπορούν να επιβιώσουν…



Πατέρα, σε τι χώρα με μεγαλώνεις; Μια χώρα άδικη, όπου οι ξένοι έχουν περισσότερα δικαιώματα από τα παιδιά της. Μια χώρα, όπου ευημερεί το έγκλημα και τιμωρείται η αυτοάμυνα. Μια χώρα, όπου ματώνουν οι πολλοί, για να ξεδιψάσουν με το αίμα τους οι λίγοι. Μια χώρα, που έχει καταλύσει κάθε θεσμό και κρατικό μηχανισμό. Ένα χάος ασυδοσίας και ελευθεριάζουσας παρανομίας.


Πατέρα, σε τι κοινωνία με στέλνεις να σταθώ ως άνθρωπος; Μια κοινωνία, όπου κανείς δεν είναι κοινωνός της. Μια κοινωνία, όπου ο αδελφός προσπαθεί να πατήσει πάνω στον αδελφό για ένα κομμάτι ψωμί. Μια κοινωνία, που ξερνάει το δίκαιο ως ξένο σώμα. Μια κοινωνία, όπου ο ωχαδερφισμός και ο φόβος έχουν γίνει η φύση των ανθρώπων.


Πατέρα, τι πατρίδα μου παραδίδεις; Μια πατρίδα ξεπουλημένη, που δεν έχει καν τα στοιχεία εκείνα που συνθέτουν την έννοια της πατρίδας: ήθη κι έθιμα, παραδόσεις, κοινή γλώσσα στους κατοίκους της, εθνική ομοιογένεια… Χάθηκαν όλα στην άβυσσο της «προόδου» και της παγκοσμιοποίησης. Δεν είναι πατρίδα αυτή, γιατί δεν έχει τίποτα το πάτριο. Δεν έχει τίποτα από ‘σένα…


Αυτός είναι ο κόσμος, στον οποίο έβαλες κι εσύ το λιθαράκι σου για να χτιστεί, πατέρα. Αυτός είναι ο κόσμος που έφτιαξες για ‘μένα. Με τη συμμετοχή σου ή με την αδιαφορία σου. Με τη σιωπή σου, που ήταν συνενοχή στο έγκλημα. Με το να κοιτάζεις το δικό σου «τώρα» αντί για το δικό μου «αύριο». Ξέρω ότι είχες κάθε καλή πρόθεση, όμως δε σκέφτηκες σαν Έλληνας, πατέρα. Σκέφτηκες επιπόλαια και σήμερα την επιπόλαια κρίση σου την πληρώνω εγώ. Είσαι υπεύθυνος για την ανυπαρξία μου.


Αν δε θέλετε να τα ακούσετε αυτά μια μέρα από τα παιδιά σας, αντιδράστε ΤΩΡΑ! Μη με ρωτάτε τον τρόπο, απλώς κάντε το !


Ατρυτώνη Αθηνά