Ένα βραδύκαυστο φυτίλι

      

Αυτό το άνευρο και σιγανό ποτάμι που ξεχύθηκε στους δρόμους, αυτός ο κόσμος που κατά χιλιάδες συρρέει, πολλοί θέλουν να πουν πως σηματοδοτεί νέες εξελίξεις στην πολιτική ζωή. Ακατέργαστη και, κατά πάσα πιθανότητα, ακαθοδήγητη μάζα, με απίστευτα πολλές ατομικές διαφορές σ’ επίπεδο πολιτικής και ιδεολογίας, με ένα, όμως, μεγάλο κοινό στοιχείο: την κοινή ανησυχία.

Αυτή η σύναξη όμως, ακόμα κι αν με κάποιον τρόπο κατευθύνεται υπογείως, σε βαθμό που να μην ενοχλεί ωστόσο την κυβέρνηση, δεν παύει να αποτελεί μια πρώτης τάξεως ευκαιρία μαζικής αντίδρασης σε όσα συμβαίνουν. Ο λόγος που πιθανόν να την θέλουν ελεγχόμενη, είναι γιατί σε αντίθετη περίπτωση θα επικεντρωνόταν στα καυτά καθημερινά προβλήματα, ενώ τώρα εκτονώνεται μέσα από τις επαναλαμβανόμενες κινητοποιήσεις του χαβαλέ.

Δεν υπάρχει αμφιβολία, πως όσοι κινητοποιούνται και βρίσκονται στις πλατείες αποτελούν ένα συνονθύλευμα, που κραυγάζει μεν σήμερα γι αυτά που βιώνει, αλλά δεν μπορεί να στοιχειοθετήσει πολιτικό λόγο και σαφώς πολιτική πρόταση.

Η εικόνα, βέβαια, φαντάζει ήρεμη, ειρηνική και σχετικά υποτονική. Οι ματατζήδες έχουν ξεροσταλιάσει στην ορθοστασία και, άπραγοι όπως στέκονται, χασμουριούνται χαζεύοντας αυτήν τη φαινομενική ειρήνη… Πιθανόν κάτω από τα πόδια τους να σιγοκαίει ένα βραδύκαυστο φυτίλι, που μπορεί να οδηγήσει σε απρόσμενες, απανωτές εκρήξεις, όταν οι επίδοξοι καθοδηγητές χάσουν τη μπάλα…

 

Σήμερα το καταρρακωμένο σύστημα ρίχνει προσποιητά βλέμματα συμπάθειας και κατανόησης πάνω στο συγκεντρωμένο λαό. Από την άλλη, φοβούμενο κάποια μαζική παρεκτροπή, προσπαθεί με κάθε τρόπο να προσδώσει ταυτότητα. Γι’ αυτό το σκοπό στέλνει διάφορα αριστεροθρεμμένα δεκανίκια του, τους τζάμπα μάγκες, δήθεν να εκφραστούν κι αυτά μαζί με τον κόσμο και να κερδίσουν συμπάθειες, απορροφώντας τους κραδασμούς της έντασης σαν ανάρτηση 4Χ4.

Είναι γνωστή η μέθοδος…

Γιατί ένας κόσμος με συγκεκριμένη ταμπέλα είναι κόσμος εύκολος προς διαχείριση. Είναι κόσμος ελέγξιμος. Είναι κόσμος ευάλωτος. Κι αν δε συμβεί αυτό, τότε λογικά καταλαμβάνει ο τρόμος τους 300.

Με το πρώτο κράξιμο εκ του συστάδειν, μόλις αποκλείστηκε η κεντρική είσοδος της Βουλής, οι βουλευτές φυγαδεύονταν άρον-άρον από τα καλντερίμια του Βασιλικού Κήπου κι η επόμενη ενέργειά τους ήταν να τρέξουν αμέσως για δηλώσεις στα κανάλια. Γέμισαν τα παράθυρα με τρομαγμένους προστάτες του κίβδηλου «δημοκρατικού» συστήματος. Οι ιππότες της μεταπολίτευσης σε κρίση πανικού.

Φάση έχει, ε;

Και που είσαι ακόμα…

Στην πραγματικότητα τι φοβούνται;

Θα σας πω:

Αυτό το κύμα των ήπιων εξεγέρσεων δείχνει ότι διαρκεί. Έστω στο χαβαλέ, με το φραππεδάκι στο χέρι, χορεύοντας και τραγουδώντας, με μωρά στα καροτσάκια, με νύφες, με παπάδες και κουμπάρους κι ό,τι άλλο βάλει ο νους… Όσο αυτό ελέγχεται κατευθυνόμενα ή μη, όλα καλά…

Όμως χθες ήρθαν μούρη με μούρη με τους ασύδοτους βουλευτάδες της ασυλίας, των διαπλοκών και του αθέμιτου πλουτισμού. Και, αν έγινε μια μικρή πρόβα αποκλεισμού συνοδευόμενη από φάσκελα και κορνέδες, τι σας λέει ότι αύριο δεν θα πέσουν και οι πρώτες σφαλιάρες στους κοινοβουλευτικούς βουτυρομπεμπέδες; Τι σας λέει ότι δεν θ’ αρχίσουν μαζικοί αποκλεισμοί και κατ’ οίκον περιορισμοί; Τι σας λέει ότι η κατάσταση δε θα ξεφύγει από κάθε έλεγχο; Ποιος βάζει το χέρι του στη φωτιά; Εδώ είναι και το άγνωστο σημείο για ‘κείνους, που πιθανόν τηρούν υπό την καθοδήγησή τους τις «Αγανακτήσεις». Εάν, φυσικά, αυτοί υπάρχουν. Γιατί μπορεί και να είναι όλα αυθόρμητα. Αλλά, όπως κι αν είναι, η τελική έκβαση ίσως δεν αλλάζει.

Οι παλαιότεροι από δαύτους έχουν εικόνες και θυμούνται τα γεγονότα πριν την 21^η Απριλίου…

Και τις φοβούνται πολύ αυτές τις μνήμες.

Θυμούνται το λαό και τις εφημερίδες, που ζητούσαν εναγωνίως «έναν… λοχία».

Ένας Λοχίας ρε παιδιά δεν υπάρχει;

Έτσι φώναζαν και τότε, όταν γινόταν το έλα να δεις από αυτούς τους σεβάσμιους ιππότες του επίσημου παρακράτους. Γιατί τελικά περί παρακράτους πρόκειται.

Κι αν πολλοί απ’ αυτούς σήμερα γκαρίζουν «Ναι συμφωνούμε με τα παιδιά που διαδηλώνουν. Και με τους άλλους συμφωνούμε, τους μεγαλύτερους. Ναι, εκφράζουν την αγωνία τους. Ναι, ναι , ναι… ΑΛΛΑ δεν πρέπει να προπηλακίζουν τους βουλευτές ούτε να μπλοκάρουν τη βουλή, γιατί η βουλή είναι ο πυλώνας της δημοκρατίας κι οι βουλευτές στυλοβάτες. Προς θεού όλα αυτά φέρνουν τους φασίστες πιο κοντά. Θυμάστε το ’67…;», με τέτοιες γελοιότητες αποκαλύπτουν το πραγματικό τους πρόσωπο. Το πρόσωπο των σκοταδιστών του 21^ου αιώνα. 

Γιατί, «κύριοι» θερίζετε τους καρπούς του συστήματός σας.

Αυτό το δέντρο τέτοια φρούτα βγάζει.

Είναι η παθογένεια του δικού σας συστήματος.

Μη ζητάτε άλλοθι σε ξένες στράτες! Μην εξοστρακίζετε τις ευθύνες στους παγκόσμιους κυβερνήτες! Παιδιά τους και υπάλληλοί τους είστε. Γέννημα της δικής σας οικογένειας είναι όλο αυτό το σκηνικό κι αυτό - το πιο άσχημο - που έρχεται και ακόμα δεν το έχουμε ζήσει…

Αλλά θα σας παλέψουμε! Θα σας παλέψουμε με όποιον τρόπο μπορούμε υπερβαίνοντας  εαυτούς. Να είστε βέβαιοι!

Όλο αυτό το ανόμοιο πλήθος, που απλώς νομίζετε ότι είναι άχρωμο κι ακίνδυνο, επειδή δεν έχει κομματικές ταμπέλες, έχει κάτι κοινό: Έχει κοινή αγωνία και χωράει κάπου… Χωράει στη μεγάλη αγκαλιά της μάνας Πατρίδας! Και σ’ αυτή την αγκαλιά νιώθουν όλοι παιδιά της. Όλοι από το ίδιο κύτταρο: τον έμφυτο πατριωτισμό τους!

Είναι Εθνικιστές από κούνια, απλώς η σκόνη και η βρωμιά που δημιουργήσατε τους θόλωσαν το τοπίο κι έχασαν τον προσανατολισμό τους.

Το νιώθουν, όμως, και θα τους νιώσετε κι εσείς.

 Θα νιώσετε τελικά τους Έλληνες στο πετσί σας όπως ποτέ άλλοτε!