Μόνη μας ελπίδα η… λεπίδα.

Ελλάς… Η χώρα που εδώ και αιώνες χτυπιέται ανελέητα από εχθρούς, μα που ακόμα δεν έχει λυγίσει. Αν συνεχίσουμε, όμως, να βαδίζουμε στο δρόμο που έχουμε επιλέξει τις τελευταίες δεκαετίες, οδηγούμαστε με μαθηματική ακρίβεια σε γκρεμό. Τόσο το κράτος, όσο και το Έθνος μας υφίστανται σήμερα τα πιο οδυνηρά και θανατηφόρα πλήγματα από ποτέ. Κι αυτό γιατί, χτυπώντας τη γλώσσα, την ιστορία, τον πολιτισμό του Έλληνα, το ίδιο το θυμικό του, κατάφεραν να τον κάνουν ραγιά κι εκούσιο δούλο…


Ο Έλληνας λησμόνησε την κληρονομιά του και ξέχασε ποιος είναι. Ωστόσο τις τελευταίες εβδομάδες παρατηρείται μια έντονη αντίδραση. Η αντίσταση, για την οποία κάποιοι εδώ και καιρό φωνάζαμε, τώρα έχει δρομολογηθεί. Το αίμα του Έλληνα ξυπνάει και ουρλιάζει πως θέλει πίσω τη ζωή και την πατρίδα του.
 Δε μιλώ μόνο για τα κινήματα των «αγανακτισμένων», αλλά για μια γενικότερη ανησυχία, η οποία σιγά - σιγά μετατρέπεται σε ξέσπασμα. Ο κόσμος έχει αρχίσει να αντιδρά με κάθε τρόπο, να διαμαρτύρεται φωναχτά. Οι ψίθυροι έγιναν κραυγή, που δε μπορεί πια να σωπάσει. Ακούω γείτονες, συναδέλφους, γνωστούς και φίλους, ανθρώπους τόσο διαφορετικούς μεταξύ τους, να εκφράζουν μια κοινή ευχή: μια επανάσταση…


Ωραία, ναι, να γίνει επανάσταση, να διεκδικήσουμε το δικαίωμα της ανθρώπινης υπόστασής μας, το δικαίωμα να υπάρχουμε δηλαδή ως άνθρωποι. ΚΥΡΙΩΣ όμως πρέπει να διεκδικήσουμε το δικαίωμά μας να υπάρχουμε ως ΕΛΛΗΝΕΣ! Γιατί ο λόγος της σημερινής εξαθλίωσης που ζούμε έγκειται στο γεγονός, πως πάψαμε να είμαστε Έλληνες. Επαναπαυθήκαμε σ’ έναν τρόπο ζωής ανώφελο και στείρο, αποποιηθέντες της δημιουργικής και συνεχώς εξελισσόμενης μέσω του αγώνα φύσης μας. Αυτό πρέπει να κατανοήσουμε και να συνειδητοποιήσουμε πως, αν θέλουμε ουσιαστική αλλαγή, θα πρέπει να την απαιτήσουμε ως Έλληνες και πάνω σε ελληνική βάση να χτίσουμε από την αρχή τη χώρα. Όλοι οι άλλοι δρόμοι οδηγούν στο διεθνισμό και την παγκοσμιοποίηση, που είναι η αρχή κάθε οικονομικής, πνευματικής και κοινωνικής υποδούλωσης.


Μια επανάσταση, λοιπόν, εθνική. Το πρώτο βήμα έγινε με το κίνημα των «αγανακτισμένων». Ερωτηματικά κι ενστάσεις υπάρχουν πολλά σχετικά με το πώς και γιατί ξεκίνησε το κίνημα, δεν παύει όμως να είναι ένα βήμα, ακόμα κι αν είναι – προς το παρόν τουλάχιστον – οργανωμένο, κατευθυνόμενο και ελεγχόμενο από τους γνωστούς-άγνωστους μισέλληνες πουθενάδες. Το ελληνικό γονίδιο ξυπνά από το λήθαργο και διεκδικεί τα κεκτημένα του και σύντομα θα φύγει από τον έλεγχο των καθοδηγητών – αν δεν έχει ήδη φύγει.
Ο Έλληνας, βλέπετε, είναι περίεργη και απρόβλεπτη φάρα. Έχει πάντα τον τρόπο του να κάνει την έκπληξη με δυναμικά come back. Στην πλειοψηφία τους οι Έλληνες, αν και βολεψάκηδες, είναι πατριώτες εκ γενετής. Κοιμισμένα αγρίμια, που αν ξυπνήσουν, αλλοίμονο σε όποιον σταθεί απέναντί τους. Κανένα κλουβί δε μπορεί να τα κρατήσει! Η λευτεριά, όμως, αποκτιέται με αίμα, αγώνα και θυσίες! «Ελευθερία ή θάνατος» είναι γραμμένο στο γενετικό μας κώδικα κι αυτό είναι που μας τροφοδοτεί με τη ζωογόνα ελπίδα της ανάστασης.


Ελπίδα… Με έναν μικρό αναγραμματισμό, πόσο εύκολα γίνεται λεπίδα… 
Λεπίδα, που είτε θα μας οδηγήσει στην ελευθερία είτε στο θάνατο! Λεπίδα, που είτε θα στραφεί εναντίον όσων τόσα χρόνια μας ξεπουλούσαν είτε εναντίον μας. Γιατί ο θάνατος είναι καλύτερος από τη σκλαβιά!


Καλώ, λοιπόν, τους αγανακτισμένους να σκεφτούν: κάνατε το πρώτο βήμα. Παρακάτω τι σκοπεύετε να κάνετε; Έχετε σκοπό να διαχωριστείτε από τα αντεθνικά στοιχεία, που προσπαθούν να παρεισφρήσουν; Έχετε σκοπό να διατυπώσετε σαφείς πολιτικές θέσεις και προτάσεις 
ΥΠΕΡ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ή θ’ αφήσετε τον κάθε άπλυτο άπατρι να καπελώνει τον αγώνα με διεθνιστικές φαμφάρες, παίζοντας το παιχνίδι της Νέας Τάξης και της Παγκοσμιοποίησης;
Με κατσαρόλια και χαβαλέδες ο εχθρός δε φοβάται… Κατεβαίνει ο ένας, ανεβαίνει ο άλλος. Εναλλαγές μεταξύ ομοίων. Μήπως ήρθε η ώρα για κάτι πιο δραστικό; Όσες φορές αναστήθηκε το Έθνος, το κατάφερε με θυσίες, με δάκρυ και αίμα! Αίμα άφθονο, που πότισε την ιερή μας γη, ώστε να πιάσουν καλά οι ρίζες μας και να φυτρώσουμε εμείς και οι μετά από ‘μας αειθαλείς!


Μόνη μας ελπίδα λοιπόν η λεπίδα.


Φτάστε τη λεπίδα στο κόκαλο!


Ελευθερία ή Θάνατος!


Ατρυτώνη Αθηνά