Όλοι οι αγανακτισμένοι, όλοι εκείνοι που εδώ και 15 μέρες έγιναν πρώτο θέμα, όλοι εκείνοι που βλέπουν μέσα από τις λαοπληθείς συναθροίσεις να προκύπτει τελικά μια Ελληνική σύμπνοια περί των καυτών θεμάτων που μαστίζουν τη χώρα, αναρωτιούνται για το επόμενο βήμα.
Γιώργος Βεργιάννης
Η ζύμωση προχωράει και οι μέρες περνούν και μάλλον όλα οδηγούν στην επόμενη φάση…
Αλλά ποια θα είναι η επόμενη φάση; Το επόμενο στάδιο; Μήπως ο κατ’ οίκος περιορισμός των «εθνοπατέρων»; Η σκέψη πάντως αυτή προκαλεί τρόμο σε πρώην και σε νυν υπουργούς και των δύο παρατάξεων, οι οποίοι πραγματικά προσπαθούν να οχυρωθούν περιμένοντας τα χειρότερα. Ένα απλό παράδειγμα αποτελεί η φρούρηση από τα ΜΑΤ της Υπουργού… βλακείας και διά βίου πάθησης, Άννας Διαμαντοπούλου. Μόλις έγινε γνωστή μια κινητοποίηση κάποιων Αγανακτισμένων, γέμισαν τα στενά γύρω από το σπίτι της Αννούλας από Αστακούς της Αστυνομίας προκειμένου να μη δοθεί η ευκαιρία σε κανέναν να χαλάσει τη ζαχαρένια της υπουργού…
Το ερώτημα που θέτω και πάλι είναι το εξής:
Αν υποτεθεί ότι παρόμοιες κινητοποιήσεις γενικεύονται και στρέφονται προς πάσα πιθανή κατεύθυνση, υλοποιώντας αυτό που οι καθώς πρέπει βολεμένοι απεύχονται, δηλαδή στους κατ’ οίκον περιορισμούς, μήπως τελικά λάβουν στα σοβαρά την κοινωνική κατακραυγή; Την αηδία του κόσμου; Τη στάση όλων αυτών που ακόμα και πρωτογενώς αγαπούν την πατρίδα τους; Μήπως ξεσκαλώσουν απ’ αυτό το νεοταξικό κόλλημα; Γιατί σε διαφορετική περίπτωση –όπως γίνεται αντιληπτό- όλες αυτές οι ειρηνικές εκδηλώσεις και οι δηλώσεις συμπαράστασης στους ειρηνικούς διαδηλωτές πάνε περίπατο.
Η οργή ξεχειλίζει κάθε μέρα και περισσότερο. Κανείς πλέον δεν είναι διατεθειμένος να παραμένει εγκλωβισμένος στην ασφυκτική μέγγενη. Κανείς δεν παραμυθιάζεται από τις ηλίθιες στατιστικές των Βρυξελλών που δείχνουν σημεία προόδου της ελληνικής εξαθλίωσης. Την ίδια στιγμή βέβαια κόβουν βόλτες πάνω απ’ τα κεφάλια μας σαν κοράκια πάνω από το ζώο που ετοιμάζεται να ξεψυχήσει. Για τέτοια αγάπη μιλάμε…
Περιμένουν πώς και πώς τις υποθήκες και τα ξεπουλήματά μας. Και μέχρι τότε πηγαινοέρχονται κομίζοντας εντολές άνωθεν. Ναι, δεν επιθυμούν την ανεξέλεγκτη κατάρρευσή μας γιατί την ίδια ώρα θα χάσουν τα λεφτά τους, το κύρος του νομίσματος τους και της ψευτοεικόνας μιας κάποιας ενωμένης Ευρώπης.
Θέλω να παραθέσω εδώ ένα ανέκδοτο που έπεσε στην αντίληψή μου, το οποίο κατά την γνώμη μου αποτυπώνει το δράμα μας:
Είναι ένα κουρασμένο, ταλαιπωρημένο γαϊδούρι το οποίο περπατά σχεδόν υπό κατάρρευση στη μέση του πουθενά. Κάποια στιγμή τελικά πέφτει στο έδαφος χωρίς ιδιαίτερες δυνάμεις. Αμέσως πάνω του κάθονται δύο γύπες οι οποίοι αρχίζουν να το ξεσκίζουν. Να το κατασπαράζουν. Εκείνο, ανασηκώνει το κεφάλι του και τους λέει: “Ρε σεις ΕΙΜΑΙ ΑΚΟΜΑ ΖΩΝΤΑΝΟΣ!” Και του απαντούν: “Σκάσε ρε ηλίθιε, τι θέλεις να βγάλουμε μερίδα και σε σένα;”
Υποθέτω πως όλοι καταλαβαίνουμε πόσο πολύ μας ταιριάζει…
Το νέο μνημόνιο, που ψηφίζεται στις 15 Ιουνίου, θα τύχει «θερμότατης» υποδοχής. Να είστε σίγουροι και να μην εκπλαγείτε αν κάποιοι αρχίσουν να ξεσπούν από απόγνωση υπερβαίνοντας τα… εσκαμμένα. Αν κάποιοι δεν είναι διατεθειμένοι να παίξουν τον ρόλο του ατυχούς πρωταγωνιστή της γελοιογραφίας που ανέφερα πριν…
Γιώργος Βεργιάννης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου