Είμαι και το χαίρομαι!!!

Της Αθηνάς Παπαδοπούλου


Είμαι Ελληνίδα!

Πολλές φορές, όταν το δηλώνω ανοιχτά, είτε στην Ελλάδα είτε στο εξωτερικό, εισπράττω ποικίλες αντιδράσεις. Κάποιοι με αντιμετωπίζουν με συμπάθεια. Άλλοι όμως με κοιτούν με λύπηση, άλλοι με περιφρόνηση, άλλοι με οργή…  Ώρες-ώρες αναρωτιέμαι πότε έφτασε να θεωρείται βρισιά. Πότε έγινε χαρακτηρισμός ντροπής το περήφανο όνομα του Έλληνα;

Ο νους μου για τους ανθρώπους του εξωτερικού πάει πως ασυναίσθητα συνδέουν την Ελλάδα με την κυβέρνησή της, με το κράτος των προδοτών και των διεφθαρμένων.  Δεν τους αδικώ. Μήπως κι εμείς το ίδιο δεν κάνουμε; Κάθε χώρα χαρακτηρίζεται απ’ την εικόνα που δίνει προς τα έξω ως κράτος, όταν οι λαοί δεν έχουν οικεία επαφή ο ένας με τον άλλον.

Η απορία μου, όμως, συνίσταται κυρίως στην αντίδραση των ίδιων των Ελλήνων. Τόσο πολύ έφτασαν να μισούν τους εαυτούς τους; Τόσο βαθιά έφτασε το ανθελληνικό σκουλήκι; Ναι, είναι αλήθεια πως πολλοί το λένε πια, ότι ντρέπονται που είναι Έλληνες. Ντρέπονται να το πουν ανοιχτά και προτιμούν να δηλώνουν ότι είναι «από την Ελλάδα» απλώς. Δεν το καταλαβαίνω…  Γιατί φτάσαμε ως εδώ; Γιατί ξεχάσαμε; Γιατί επιτρέψαμε; Γιατί αλλάξαμε; Γιατί… γιατί… γιατί…;

Τόσο πολύ ντρέπονται για το σήμερα, αλλά παρ’ όλα αυτά δεν κάνουν κάτι για να το αλλάξουν. Και ξεχνούν, φυσικά, πως κι οι ίδιοι συνέβαλαν για να φτάσουμε τη σημερινή μας κατάντια. Θυμούνται με νοσταλγία το χθες και μόνο γι’ αυτό έχουν να καυχιούνται. Μα… πως; Αφού δε μπόρεσαν να σταθούν αντάξιοί του. Αφού καθημερινά ρίχνουν με κάθε τρόπο στη λήθη το ένδοξο παρελθόν του Έθνους μας. Αφού καθημερινά απομακρύνονται όλο και περισσότερο από το ελληνικό ιδεώδες και το αλλοτινό μας κλέος. Κι όμως, επιμένουν να καυχιούνται για το χθες, να καπηλεύονται δόξες και τιμές που τους κληροδοτήθηκαν χωρίς να τους αξίζουν. Και το χθες ντρέπεται γι’ αυτούς… Και γενικώς η ντροπή έχει την τιμητική της στην Ελλάδα…

Αντί να ντρέπεστε που είστε Έλληνες, ντροπιάζοντας έτσι το όνομα του Έλληνα, το όνομά σας, σκεφτείτε καλύτερα να σηκώσετε το κεφάλι. Με κλάψες, ηττοπάθειες, μοιρολατρείες, άρνηση ανάληψης ευθυνών και πατριωτισμό εκ του ασφαλούς ποτέ δεν επετεύχθηκε τίποτα. Η σωτηρία της Πατρίδος είναι στο χέρι ενός εκάστου από ‘μας κι ο κάθε ένας ξεχωριστά είναι απαραίτητος στον Αγώνα και μπορεί να κάνει τη διαφορά.

Για τους υπόλοιπους, που απλώς μισούν την Ελλάδα και τρίβουν με χαρά τα χέρια τους, όσο φαίνεται να πλησιάζει ο χαμός της, δεν έχουμε να πούμε τίποτα άλλο παρά «γελά καλύτερα όποιος γελάει τελευταίος». Χαρείτε, λοιπόν, τώρα που μπορείτε. Δε θα κρατήσει πολύ ακόμα. Ποντάρατε σε λάθος άλογο. Ο Έλληνας είναι απρόβλεπτη ράτσα και θα καταφέρει πάλι να σας εκπλήξει με ένα δυναμικό come back.

Για ‘σας όλους που το διαβάζετε αυτό δεν ξέρω, αλλά εγώ θα κλείσω όπως το ξεκίνησα και θα το φωνάζω περήφανα μέχρι την τελευταία μου ανάσα: Είμαι Ελληνίδα!