Ξένη στον Τόπο μου...

Της Αθηνάς Παπαδοπούλου


Πέρασα χθες μια βόλτα από τον ΟΑΕΔ για μια «δουλίτσα» που είχα. Καλά που υπάρχει κι αυτό το επίδομα ανεργίας δηλαδή… Από το τίποτα είναι καλύτερο.

Μπαίνοντας μέσα κατευθύνθηκα προς το γκισέ της υπεύθυνης υπαλλήλου, όπου υπήρχε μια ουρά ανθρώπων. Με έκπληξη συνειδητοποίησα, πως ήμουν η μοναδική Ελληνίδα που στεκόταν σ’ εκείνη την ουρά. Έριξα μια ματιά και στον υπόλοιπο χώρο τριγύρω. Βρήκα ακόμη μία Ελληνίδα. Δύο ήμασταν όλο κι όλο μέσα σε ένα πλήθος 20-25 ατόμων. Γύρω μας όλοι Αλβανοί, Γεωργιανοί και Βούλγαροι…

Και όλοι αυτοί στέκονταν εκεί και περίμεναν την πρόνοια του ελληνικού κράτους. Του ίδιου κράτους, του οποίου τους νόμους δε σεβάστηκαν και πέρασαν παράνομα τα σύνορά του. Του ίδιου αυτού κράτους που, αντί να τους στείλει πίσω από ‘κει που ήρθαν, τους χαϊδεύει και τους καλοπιάνει με επιδόματα και διευκολύνσεις, που οι νόμιμοι πολίτες του δε θα δουν ποτέ.

Σ’ ένα διπλανό γραφείο ένας Αλβανός είχε αγριέψει στον υπάλληλο. «Δε μ’ ενδιαφέρει, εγώ τώρα θέλω!» «Μα, κύριέ μου, δε γίνεται» να του εξηγεί ο υπάλληλος, αλλά ο Αλβανός είχε κοκκινίσει σαν μπαρμπουνόψαρο και χτυπούσε το χέρι του στο γραφείο. Απαιτούσε! 

Συνειρμικά μου ήρθε στο μυαλό ένα περιστατικό πριν μερικές μέρες στην Πλατεία Αριστοτέλους στη Θεσ/νίκη, όπου είχαμε καθίσει για καφέ με κάποιους φίλους. Οι μαύροι περνούσαν κατά ορδές πουλώντας ρολόγια, λουλούδια, ένα σωρό μπιχλιμπίδια, ολόκληρα σούπερ-μάρκετ κουβαλούσαν πάνω τους. Κάπου στον διακοσιοστό, ένας από την παρέα δεν άντεξε και του είπε – πολύ ευγενικά – «Καλή Πατρίδα να ‘χεις!» Ο μαύρος τότε γύρισε και τον έβρισε χυδαία, ρωτώντας τον με θράσος «εσύ από πού είσαι;» Οι παρευρισκόμενοι δεν πιστεύαμε στ’ αυτιά μας. Στην ίδια μας τη χώρα να μας ζητάνε το λόγο από πού είμαστε οι αλλοδαποί; Λες και οφείλουμε να δώσουμε εξηγήσεις ή να δείξουμε ταυτότητα σε ΛΑΘΡΟμετανάστες!

Βλέποντας τον Αλβανό να συνεχίζει να τρομοκρατεί τον υπαλληλίσκο, σκέφτηκα τη συζήτηση που είχα με έναν Έλληνα φίλο μου, ο οποίος διαμένει στην Αυστρία, για τη στάση του αυστριακού κράτους απέναντι στους μετανάστες. Εκεί αυτά δεν περνάνε. Ξένος δεν τολμά να πουλήσει νταηλίκια, γιατί η χώρα έχει συγκρότηση, νόμους και ΚΡΑΤΟΣ! Η αυστριακή υπηκοότητα δίνεται με το σταγονόμετρο και μόνο εφ’ όσον πληρεί κανείς τις προϋποθέσεις, ενώ ο ξένος που δε θα συμμορφωθεί με τις επιταγές της πολιτείας σε ό,τι αφορά το νόμο, την εργασία κτλ, είτε διώκεται ποινικά είτε απελαύνεται.

Ξαναγύρισα το βλέμμα μου στις ορδές αλλοδαπών που είχαν κατακλύσει την υπηρεσία… Ο Αλβανός ακόμη φώναζε και απαιτούσε να γίνει αυτό που ήθελε. Κάποιος άλλος, Γεωργιανός μάλλον, με έσπρωξε επιδεικτικά για να περάσει. Είδα την άλλη Ελληνίδα να με κοιτά με απόγνωση, ρωτώντας με τα μάτια της «Πού είναι οι Έλληνες;» Ανασήκωσα ελαφρά τους ώμους μου. Αλήθεια, πού ήταν; Εκδιώχθηκαν. Γιατί πρόνοια γι’ αυτούς δεν υπάρχει. Αν είσαι Έλληνας στην Ελλάδα, δεν έχεις δικαιώματα. Μόνο υποχρεώσεις. Αλλά για ‘σένα δε θα αγωνιστεί κανένας «αντιρατσιστής».