Τελικά τα παιδιά καταφέρνουν πάντα να σε εκπλήσσουν με κάποιο νέο κατόρθωμά τους. Ενίοτε αυτό μπορεί να μην έχει καμία λογική και, αντί για τη συνήθη χαρά, να σε γεμίζει θλίψη και σκέψεις.
Ήμουν στο σπίτι μιας μαθήτριάς μου προχθές πάλι, της οποίας η μητέρα είναι φίλη μου. Και με το που κάθομαι στο τραπέζι της κουζίνας για καφέ, μου φέρνει η μάνα της έναν δίσκο γεμάτο… με κάτι ακαθόριστο. Μάζες τυλιγμένες σε αλουμινόχαρτο, μουχλιασμένες, παρατημένες από μέρες.
«Τι είναι αυτό;» ρώτησα γουρλώνοντας τα μάτια. «Αυτά που της έδινα για δεκατιανό στο σχολείο», μου είπε η μητέρα της.
Εν ολίγοις: η μικρή δεν έτρωγε το φαγητό της στο σχολείο, αλλά το επέστρεφε σπίτι και το παράχωνε στο τελευταίο συρτάρι του γραφείου της. Σάντουιτς, κέικ, κομμάτια τυρόπιτα, τοστ… Όλα εκεί, μπροστά στα μάτια μου, χαλασμένα, για πέταμα…
«Γιατί, ρε Ελένη, πετάς φαγητό;» την ρώτησα. «Δεν το πέταξα, κυρία, το έφερα σπίτι» μου απάντησε. Έχασα τα λόγια μου για λίγα δευτερόλεπτα, δεν ήξερα πώς ν’ αντιδράσω, και της είπα: «Τώρα δουλευόμαστε; Ας το άφηνες πάνω στο τραπέζι να το φάνε τ’ αδέρφια σου ή οι γονείς σου. Το ξέρεις, ότι στις πόλεις λιποθυμάνε παιδιά στα σχολεία από ασιτία; Το ξέρεις, ότι ένα από αυτά τα παιδιά θα μπορούσε να τρέφεται μ’ αυτά που εσύ πέταξες για έναν ολόκληρο μήνα;» Η μικρή δε μιλούσε. Είχε σκύψει το κεφάλι και άκουγε μόνο.
Δεν καταλαβαίνω ποια λογική μπορεί βρίσκεται πίσω απ’ όλο αυτό. Εκείνο που καταλαβαίνω, όμως, είναι πως τα παιδιά σήμερα θα υποφέρουν περισσότερο απ’ όλους μας. Γιατί δεν έχουν μάθει να εκτιμούν το καθημερινό, το μικρό, το απλό. Θεωρούν πολλά πράγματα δεδομένα και, τώρα που δε θα τα ‘χουν πια, η απώλεια γι’ αυτά θα είναι μεγαλύτερη απ’ ό,τι για τους παλιότερους, που είχαν μάθει να ζουν και χωρίς αυτά.
Μεγάλωσαν στα πούπουλα. Τα είχαν όλα: ηλεκτρονικά παιχνίδια, παιδότοπους, fast food, φροντιστήρια, ακριβά ρούχα. Κι αναρωτιέμαι πόσο φταίνε οι γονείς και πόσο εξωτερικοί παράγοντες. Γιατί την οικογένεια της μικρής την ξέρω καλά. Δεν είναι οι γονείς που δε θα πουν ποτέ «όχι» στα παιδιά τους. Δεν είναι οι γονείς, που θα σταθούν αδιάφοροι στην πνευματική και ψυχική εξέλιξη των παιδιών τους. Αντιθέτως, είναι εκείνοι οι γονείς, που δίνουν πρώτα βάση στη διάπλαση του χαρακτήρα των παιδιών τους, που τους έχουν καλλιεργήσει αξίες, που τους έχουν εμφυσήσει το σεβασμό. Είναι η εξαίρεση ανάμεσα στους τόσους που συναντώ και με κάνουν να σκέφτομαι «γιατί, Θεέ μου, να έχουν κάνει αυτοί παιδιά;»
Κι έτσι, κοιτώντας τη φίλη μου, που ήταν έτοιμη να βάλει τα κλάματα από την πίκρα της, κατέληξα πως οι εξωγενείς παράγοντες επηρεάζουν τα παιδιά μας πολύ περισσότερο απ’ ό,τι φανταζόμαστε… Η τηλεόραση, η διαφήμιση, τα παιχνίδια, η α-παιδεία της πολιτείας, η προπαγάνδα σε κάθε της μορφή. Όλα αυτά έχουν καταφέρει να κάνουν καλά τη δουλειά τους, μετατρέποντας τα παιδιά σε άδεια όντα, που υπάρχουν μόνο για να στηρίζουν το καπιταλιστικό, πλουτοκρατικό σύστημα. Δυστυχώς, όσο και να προσπαθούμε να το αποτρέψουμε αυτό, είναι αδύνατον. Τα παιδιά παρακολουθούν τηλεόραση, συναναστρέφονται μεταξύ τους και επηρεάζονται το ένα από το άλλο, μιμούνται τα πρότυπα, τα οποία η Νέα Τάξη με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο τους προβάλλει. Και δεν ξέρω τελικά αν υπάρχει διέξοδος απ’ αυτό το μαντρί, αν υπάρχει ελπίδα για το μέλλον…
Το μόνο που έχω να προτείνω, είναι αυτό που έχω πει κι άλλες φορές: Κλείστε τις τηλεοράσεις, πετάξτε τις απ’ το σπίτι και ασχοληθείτε επιτέλους με τα παιδιά σας, εξηγώντας τους τα πάντα, τι κρύβεται πίσω από κάθε παράσταση και τους λόγους που αυτή λαμβάνει χώρα! Μη νομίζετε, πως επειδή είναι μικρά δε θα καταλάβουν. Τα παιδιά αντιλαμβάνονται πολύ περισσότερα απ’ ό,τι πιστεύετε. Ξεχάστε το «να μεγαλώσει ακόμα λίγο». ΤΩΡΑ πρέπει! Όσο μικρότερα, τόσο καλύτερα, πριν τα μολύνει ο νεοταξίτικος ιός! Επιτέλους βοηθήστε όλοι να δώσουμε ένα τέλος στο χάος!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου