Η Δημοσιονομική πειθαρχία και τι σημαίνει.

Γράφει ο Εμ. Κώνστας

Η νέα αρχιτεκτονική της Ευρώπης που οικοδομείται με την απουσία της Ελλάδας, αφού δεν της αναγνωρίζεται κανένα δικαίωμα λόγου με το πρόσχημα των ελλειμμάτων, αλλά και την ουσιαστική απουσία των ευρωπαϊκών λαών, είναι στην πραγματικότητα το κράτος – τέρας που καθορίζει τις τύχες μας με μοναδικό κριτήριο την απρόσκοπτη κερδοφορία των αγορών.

Εύλογα τίθεται το ερώτημα: δεν έχει ανάγκη η Ελλάδα από πειθαρχία στα δημοσιονομικά της;

Ασφαλώς και έχει.

Οφείλει να βάλει τάξη για την επιβίωσή της.

Δεν πρόκειται όμως περί αυτού. Εδώ πρόκειται για την αποποίηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων όπως είναι η κατάρτιση του προϋπολογισμού που έρχεται μετά από όσα έχουν συμβεί. Αφού ενταχτήκαμε στο σκληρό υπερεθνικό νόμισμα, αφού δανειστήκαμε υπέρμετρα χωρίς μέχρι το 2009 κανείς να ενοχληθεί, αφού πειθαρχήσαμε στην Κοινή Αγροτική Πολιτική, ακολουθήσαμε όλες τις συμφωνίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και την πορεία των πραγμάτων, όπως οι Βρυξέλλες υπαγόρευαν ( Παγκόσμιο Εμπόριο), τώρα, μετά από την περιβόητη συστημική κρίση, οφείλουμε και πάλι να πειθαρχήσουμε παραιτούμενοι κάθε κυριαρχικού δικαιώματος.

Η Ελληνική κοινωνία δεν συζήτησε ποτέ τι πραγματικά θέλει να κάνει. Δεν έμαθε ποτέ ποιο είναι το σχέδιο του Γαλλογερμανικού άξονα, ποιες είναι οι διαστάσεις, οι συνέπειες, αρνητικές και θετικές της παγκοσμιοποίησης, ακολουθούσε τους πολιτικούς με ελάχιστες και ασαφείς πληροφορίες και συνήθως με δηλώσεις όπως «το μέλλον μας είναι στην ευρωζώνη». Η δογματική της πολιτικής τάξης ήταν σχεδόν θρησκευτική όχι γιατί είχε προηγηθεί σκέψη και ανάλυση αλλά γιατί βόλευε περιστασιακά. Πολλές φορές η εξάρτηση είναι ο εύκολος δρόμος.

Τι επιδιώκεται

Αυτό που κυρίως επιδιώκεται είναι η καταστολή κάθε ελευθερίας από την πλευρά των εθνών και η στοίχιση σε ένα κοινό μόρφωμα που θα εξυπηρετεί τον απρόσωπο χαρακτήρα μιας ενιαίας αγοράς. Αγοράς για το πολυεθνικό κεφάλαιο, αγοράς για το χρηματιστηριακό κεφάλαιο, αγοράς για την εκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών πόρων.

Η περιορισμένη παρουσία της εθνικής φωνής συνεπάγεται περιορισμό των εργασιακών δικαιωμάτων, των προτεραιοτήτων, των αναγκών του λαού, του ίδιου του μέλλοντος. Τα πρόσωπα γίνονται αριθμοί, οι κοινωνίες αγορές, οι προσδοκίες εντάσσονται σε κοινά οράματα, ένα εκ των μεγαλυτέρων είναι η συνεπής καταβολή των ληξιπροθέσμων οφειλών στους μεγάλους οίκους χρήματος….

Ο δανεισμός έχει ως απότοκο την εξάρτηση, αυτό το γνώριζαν τόσο οι δανειστές προς το κράτος, όσο και ο τράπεζες προς τους δανειολήπτες που αγωνιούσαν για καλύτερη ζωή.

Αυτό το πρότυπο της νέας Ευρώπης που θέλει την Ελλάδα μας προτεκτοράτο, έρμαιο των διαθέσεων των άπληστων γκάγκστερ του διεθνούς καπιταλισμού, δεν είναι η Ελλάδα που θέλουμε και δεν θα επιτρέψουμε να συμβεί.

Αποδέσμευση

Καμία νομιμοποίηση δεν έχει καμία κυβέρνηση, να αποφασίσει το τέλος της Ελληνικής ανεξαρτησίας. Αυτό είναι απαράγραπτο δικαίωμα ιστορικών διαστάσεων. Δεν ανήκει και δεν αφορά σε μια γενιά. Δεν μπορεί κανείς από τους αποτυχημένους πολιτικούς της μεταπολίτευσης, ανίκανος και ξενοκίνητος, να υποτάξει την χώρα.

Όλες αυτές τις συμφωνίες που θυμίζουν νέα αποικιοκρατία, ούτε τις αναγνωρίζουμε ως νόμιμες, ούτε πρόκειται να τις σεβαστούμε.