Από την έξοδο κινδύνου στο 2012

Με την προσδοκία το 2012 να αποτελέσει 

την αφετηρία αφύπνισης των συνειδήσεων  

Του Γιώργου Βεργιάννη

Κάθε πέρσι και καλύτερα λέει συχνά ο λαός.

Το κυρίαρχο  συναίσθημα είναι ένα κράμα ανασφάλειας, αλλά κι ελπίδας για τη χρονιά που έρχεται.

Καμία ελπίδα όμως δεν μπορεί να ευοδωθεί αμαχητί. Την ώρα μάλιστα που μαζεύτηκαν τόσα πολλά δεινά επί τόσα πολλά χρόνια.

Η Πατρίδα προγραμματισμένα βρέθηκε σε δεινή θέση τα τελευταία χρόνια, φτάνοντας το 2011 να ζει σαν παρακρουόμενος  επαίτης υπό κηδεμονία.

Όλες ανεξαιρέτως οι μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις έκαναν το καθήκον τους σ’ αυτή την κατεύθυνση, μεταβάλλοντας την Ελλάδα μας σε ρακοσυλλέκτη στις αυλές των ευρωπαίων νεοαποίκων.

Δεν περίσσεψε ίχνος ευαισθησίας για τις γενιές που έρχονται ούτε για κείνες που απέρχονται απαξιωμένες και που πλέον συνταξιοδοτούνται ολίγον προ της εξοδίου ακολουθίας.

Η Σκύλα και η Χάρυβδη

Από τη μία η αστική δεξιά με τις διάφορες παρατρεχάμενες πολιτικές σουσουράδες, αλλά και με τα αντιαισθητικά της πολιτικά αναχώματα, εμπορεύεται ψευδεπίγραφους πατριωτισμούς μέσα από τεχνητά διλλήματα, εγκλωβίζει αδαείς Πατριώτες στο νερόμυλο του συστήματος και μέσα στη νέα κατοχή, ανοίγει δρόμους για την άλλη… την αριστερά. 

Μια αριστερά που σήμερα στολίζεται την αντιμνημονιακή της φορεσιά, που δούλεψε σκληρά και μεθοδικά πάνω στις παρτιτούρες της καταστροφής και σήμερα προσπαθεί να παραχαράξει την πολιτική γεωγραφία ισχυριζόμενη ότι ο αγώνας είναι μεταξύ μνημονιακών και αντιμνημονιακών, παρακάμπτοντας όλες τις άλλες θεμελιώδεις διαφορές, οι οποίες εν τέλει οδηγούν σε ποικίλα… Μνημόνια και Κατοχές.

Κι ενώ στην ουσία συνέπλευσε φιλελεύθερα, άλωσε την εργατική τάξη, δημιούργησε τον κομματικό συντεχνιασμό, έφτασε στο σημείο να περιφρουρεί και τη βουλή, μήπως προκύψουν έκτροπα… εκτός ημερησίας διατάξεως…

Κάτι σαν τσοπανόσκυλο του συστήματος.

Σήμερα προσελκύει ευκολόπιστους απεγνωσμένους και εισπράττει αναγνώριση. Δείχνει «δημοσκοπικά» να κεφαλαιοποιεί τα όσα με ψεύδη και υποκρισίες αποκομίζει, παίζοντας ουσιαστικά χωρίς αντίπαλο, αφού ο Πατριωτικός λήθαργος καλά κρατεί…

Φαντάζει δε περισσότερο επικίνδυνη κι απ’ τον Δεκέμβρη του ’44.

Ναι. Μη σας κάνει εντύπωση.

Απλώς θυμηθείτε τις πρακτικές της τον Δεκέμβριο του 2008, όταν ποντάροντας στο χάος, διέλυσε κυριολεκτικά την αγορά, έπληξε  ανεπανόρθωτα τη μικρομεσαία επιχείρηση και οικειοποιήθηκε τη λαϊκή αντίδραση.

Αγαπημένη της διαχρονική πρακτική…

Κάντε μόνοι σας τους συνειρμούς.

Ο Πατριωτικός χώρος και η δυναμική του.

Παρά το γεγονός, ότι οι Πατριωτικές ιδέες είναι εκείνες που κυριαρχούν στις μέρες μας, διότι αποτελούν το ισχυρότερο φυσικό αντανακλαστικό στην κρίση, και παρά το γεγονός, ότι η ιδεολογία μας είναι το απόλυτο οπλοστάσιο στις προκλήσεις των καιρών, οι Έλληνες Πατριώτες, εξατομικευμένοι, χωρίς πνεύμα μονάδος και απρόθυμοι, μακριά από την έννοια του συνόλου περιορίζονται σε πρόχειρες και ευκαιριακές παρεμβάσεις αναπαράγοντας το τίποτα του σήμερα σε τίποτα του αύριο…

Κάποιοι επίσης, πιθανόν ευρισκόμενοι ακόμα σε πολιτική ύπνωση, περιμένουν σιωπηλοί σωτηρία… «άνωθεν». 

Κατάλοιπα αστικών νοοτροπιών που απέχουν από τη σύγχρονη πολιτική σκέψη, λειτουργούν ηθελημένα ή αθέλητα σαν αβανταδόροι του συστήματος  και εμποδίζουν την ανατροπή και τις ριζικές μεταβολές.

Και κάπως έτσι χάνεται πολύτιμος χρόνος…

Από την έξοδο κινδύνου στο 2012

Βγαίνουμε πληγωμένοι από το 2011 στην έξοδο κινδύνου.

Μπροστά μας χαράζει η πρώτη μέρα του 2012 με την προσδοκία να αποτελέσει την αφετηρία αφύπνισης των συνειδήσεων.

Όλοι μαζί, μέσα στο Πατριωτικό Κίνημα που ενσαρκώνει τις αγωνίες του Ελληνικού λαού και εκφράζει την Εθνική Αντιπολίτευση, συγκροτούμε ένα αρραγές Εθνικό Μέτωπο ενάντια στο διεφθαρμένο κράτος και την κυβέρνηση της νέας κατοχής.

Ένα Εθνικό Μέτωπο, που αποτελεί την ελπίδα ολόκληρου του Ελληνικού λαού.