Τα πετρέλαια της Ελλάδας μεταξύ μπουρδολογίας και αποικιακών συμβάσεων

γράφει ο Δ. Ζαφειρόπουλος

Τις τελευταίες δεκαετίες η συζήτηση για τα πετρέλαια της χώρας και τον γενικότερο ορυκτό της πλούτο είχε γίνει μία συζήτηση ταμπού. Όλοι είχαν ακούσει ή διαβάσε κάτι αλλά κανείς δεν μπορούσε να πεί κάτι πιο συγκεκριμένο από υποθέσεις εργασίας. Για κάποιους αυτά αποτελούσαν μία ελπίδα για εθνική ανεξαρτησία, για άλλους έναν κίνδυνο που θα έβαζε την χώρα σε περιπέτειες, ενώ τέλος ορισμένοι, βλέποντας μπροστά, άνοιγαν τις ορέξεις τους για τεράστια κέρδη.

Όλα αυτά όμως άλλαξαν τα τελευταία δύο χρόνια, τα χρόνια της οικονομικής κρίσης, του μνημονίου, του μεσοπρόθεσμου. Με την έναρξη της κρίσης στην Ελλάδα συστηματοποιήθηκαν οι έρευνες στην Κύπρο και ως εκ τούτου η παρουσία κοιτασμάτων στην Κρήτη και στο Ν.Α. Αιγαίο απετέλεσε επιστημονικό επόμενο.

Όμως όχι, ο ΓΑΠ επέμενε ότι δεν υπάρχουν σοβαρές ενδείξεις σοβαρές στο Αιγαίο παρά μονάχα στο Ιόνιο. Αλλά η αρχή είχε γίνει και τον ρόλο του εξορυκτή ανέλαβαν οι δημοσιογράφοι, οι τηλεπερσόνες και οι αυτόκλητοι σωτήρες της πατρίδας. Άνοιξε έτσι ο Ασκός του Αιόλου για μία ακατάσχετη μπουρδολογία αλλά και ένα επικί8νδυνο πολιτικό και γεωπολιτικό σπεκουλάρισμα. Το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο, τα οποία σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις υπάρχουν παρουσιάστηκαν ως η λύση του κάθε προβλήματος της Ελλάδας. Αν τα βγάλουμε, ακούσαμε, θα ξεφύγουμε από την κρίση, θα γίνουμε όλοι ζάμπλουτοι ενώ η χώρα θα καταστεί υπερδύναμη. Όμως για να γίνουν αυτά χρειάζονται πρώτα ορισμένες προϋποθέσεις: να εκποιήσει και να υποθηκεύσει η Ελλάδα τις πλουτοπαραγωγικές της πηγές μέσω του μεσοπρόθεσμού αλλά και να δεθεί περισότερο στο αμερικανοεβραϊκό πολιτικό άρμα. Μόνο οι φίλοι μας οι αμερικάνοι μπορούν να εγγυηθούν την εξόρυξη αυτών και μόνο αμερικανοεβραϊκές εταιρείες τύπου Noble είναι σε θέση να στήσουν πλατφόρμες. Η Ευρώπη των Βρυξελλών δεν είχε θέμα εδώ μίας και μέσω του χρέους είχε εξασφαλίσει τα όποια κέρδη θα αποκόμιζε η Ελλάδα.

Παρόλα αυτά όμως, αποτελεί θέσφατο και πατριωτικό καθήκον να βρούμε τα πετρέλαια, ακόμη και με αυτούς τους όρους. Δεν μπορεί κανείς να διαφωνήσει ότι η ενεργειακή επάρκεια είναι ένα κλειδί για την εθνική ανεξαρτησία αλλά και την οικονομική ευμάρεια ενός τόπου. Όμως κάτι που σου ανήκει, μπορεί να σου αποφέρει κέρδη μονάχα όταν το εκμεταλλεύεσαι εσύ. Όχι όταν το εκχωρείς σε άλλους. Και εμείς θέλουμε να εκχωρήσουμε τα πάντα που αφορούν τις; πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας. Από την έρευνα και την εξόρυξη, μέχρι και το όποιο μελλοντικό κέρδος. Αφού έδεσαν την χώρα οι κερδοσκόποι με το χρέος, έρχονται τώρα και τα συνεταιράκια τους να πάρουν τα υπόλοιπα.

Κανείς δεν μιλά για το περιεχόμενο των συμβάσεων, την ιδιοκτησία των κοιτασμάτων, την διάρκεια αυτών και την κατάληξη του κέρδους. Την στιγμή που το σπεκουλάρισμα της τιμής του πετρελαίου γιγαντώνεται, την ώρα που με τις Αραβικές ανοίξεις αλλάζουν τα ιδιοκτησιακά αλλά και τα γεωπολιτικά δεδομένα στηνγ ειτονιά μας, ήλθε και η ώρα των ελληνικών κοιτασμάτων. Δηλαδή ήλθε η ώρα να τα εκμεταλλευτούν διάφορες αμερικανοεβραϊκές εταιρείες με αποικιακού τύπου συμβάσεις, να κονομήσουν κάποιοι ημεδαποί μεσάζοντες και στην καλύτερη περίπτωση να βρουν δουλειά λίγοι Έλληνες, δουλεύοντας για ξένους με μισθούς πείνας, γιατί αν δεν τους αρέσει υπάρχουν και οι μετανάστες.

Παρόλα αυτά όμως παραμένουν εκείνοι που ονειρεύονται την Ελλάδα ως πετρελαϊκή υπερδύναμη που θα επαναδιαπραγματευτεί το χρέος της με όπλο το υπεδαφός της. Εδώ θα μου πείτε υπάρχουν και αυτοί που βλέπουν την Κων/πολη να μας την χαρίζουν οι νεόκοποι φίλοι μας οι ισραηλινοί. Τα όνειρα βέβαια είναι ωραία αλλά καταντούν προδοσία όταν παρουσιάζονται ως πολιτικά και εθνικά προγράμματα. Έχουμε και εμείς το όνειρο μίας ανεξάρτητης πατρίδας και η ενεργειακή αυτάρκεια μπορεί να το πραγματώσει αυτό. Όχι όμως η αποικιοποίηση της χώρας σε πολυεθνικές. Εδώ ξύπνησαν και στον τρίτο κόσμο και εθνικοποιούν τον πλούτο της χώρας τους, βλέπε τον Τσάβεζ, εμείς προφανώς είμαστε ακόμη στο στάδιο της μπανανίας.

Όπως όλα τα οικονομικά ζητήματα, έτσι και αυτό είναι πρωτίστως πολιτικό. Αν δεν μπορέσει η Ελλάδα να έχει μία πολιτική εθνικής ανεξαρτησίας, η συζήτηση για τα πετρέλαια είναι απλά ένας ακόμη τρόπος ξεπουλήματος. Αν η Ελλάδα δεν μπορέσει να χαράξει την δική της εξωτερική πολιτική και να επιλέξει τις συμμαχίες με βάση το εθνικό της συμφέρον και όχι αυτό των διαφόρων λόμπυ, τότε απλά θα μείνουμε προτεκτοράτο. Και δυστυχώς κινδυνεύει και ο πατριωτικός χώρος με τις ονειρώξεις τους και τις “φιλίες” του, να καταστεί παράγοντας αυτής της εξάρτησης. 

Η συζήτηση λοιπόν για τα πετρέλαια, το φυσικό αέριο, τον χρυσό, το όσμιο και ο,τιδήποτε άλλο ενδεχομένως έχει η πατρίδα μας, δεν μπορεί να προηγείται αλλά μονάχα να έπεται του ζητήματος της εθνικής πολιτικής ανεξαρτησίας.

Πηγή: http://www.elkosmos.gr