Η διεθνής προπαγάνδα εισβάλλει στα παιδιά
μέσα από "παιχνίδια"
 |
| Κάντε κλικ στις εικόνες για μεγέθυνση |
Της Ελένης Παπαδοπούλου
Σερφάροντας μια μέρα στο google και ψάχνοντας για διαδραστικό υλικό για το μάθημά μου, έπεσα τυχαία στη σελίδα του Virtual School (εικονικό σχολείο), στον τομέα της Διαπολιτισμικής Εκπαίδευσης. Εκεί υπήρχε κάπου ένας σύνδεσμος, που με παρέπεμψε σε ένα διαδραστικό παιχνίδι… Το «Ταξίδι της Φυγής». Κοιτάζοντάς το καλά, με τρόμο συνειδητοποίησα τι ήταν: ένα παιχνίδι για μαθητές, στο οποίο ο χαρακτήρας του παίκτη είναι ένας… πρόσφυγας/μετανάστης!
Μάλιστα, καλά διαβάσατε! Στην περιγραφή του παιχνιδιού στο Virtual School γράφει χαρακτηριστικά: «Ένας πολύ πολύ πρωτότυπος και βιωματικός τρόπος προσέγγισης της μετανάστευσης. Τα παιδιά έχουν τη δυνατότητα μέσα από το διαδραστικό περιβάλλον του παιχνιδιού να βιώσουν συναισθηματικές καταστάσεις, να καταστρώσουν σχέδια δράσης και να εμπλακούν ενεργά στο φαινόμενο της Μετανάστευσης ενώ μπορούν και να αποθηκεύουν το παιχνίδι και να συνεχίσουν την άλλη φορά.»
Φυσικά μπήκα στον πειρασμό να παίξω το «παιχνίδι», για να δω ακριβώς με ποιον τρόπο περνάει το μήνυμά του. Σκοπός του παιχνιδιού είναι να περάσεις το χαρακτήρα σου από τα σύνορα της χώρας του, διαφεύγοντας όλων των κινδύνων, και να τον φέρεις τελικά σε μια άλλη χώρα, όπου δυσκολεύεται να προσαρμοστεί, να μάθει τη γλώσσα, να βρει δουλειά, και αντιμετωπίζει το ρατσισμό από τους… κακούς νόμιμους πολίτες.
Το παιχνίδι παίζεται σε επίπεδα. Για να προχωρήσεις στο επόμενο επίπεδο, πρέπει πρώτον να μείνεις ζωντανός (κάπου εκεί συναντώνται και οι συνήθεις σκηνές βίας - κι ας απευθύνεται σε μικρά παιδιά) και δεύτερον να αποφύγεις τη σύλληψη. Παρουσιάζει καταστάσεις και γεγονότα διαστρεβλωμένα, από την καθαρά «ανθρωπιστική» σκοπιά, παραβλέποντας βεβαίως όλους τους υπόλοιπους παράγοντες της μετανάστευσης. Η πλύση εγκεφάλου που επιχειρείται στα παιδιά αγγίζει το βαθμό κακουργήματος! Γιατί, βεβαίως, δείχνει την εξαθλίωση και το φόβο των προσφύγων, αλλά πουθενά δε διευκρινίζεται, πως οι περισσότεροι μετανάστες δεν είναι πρόσφυγες! Αντιθέτως, σε ένα από τα επίπεδα, όπου πρέπει να διαχωρίσεις ποιος είναι μετανάστης και ποιος πρόσφυγας, παρουσιάζει τους περισσότερους ως πρόσφυγες με τρόπο αηδιαστικό, καθώς επιχειρεί τεχνηέντως επίκληση στο παιδικό συναίσθημα, παρουσιάζοντας ιστορίες που αντιστοιχούν στο 5% της πραγματικότητας.
Αλλά, βέβαια, το 'χουμε μάθει πια το κολπάκι τους... Πρέπει με κάθε τρόπο να χωνέψουμε τον πολυπολιτισμό, να συμπονέσουμε τους "μετανάστες", να νιώσουμε ντροπή, που είμαστε τόσο σκληροί ώστε να θέλουμε την Πατρίδα μας πίσω...
Θεωρώ πως δε χρήζει περεταίρω ανάλυσης, καθώς σας παραθέτω τη διεύθυνση, όπου μπορείτε να το δείτε και να βγάλετε μόνοι σας τα συμπεράσματά σας: http://www.taxidifygis.org.cy/
Συμβουλή: εφοδιαστείτε με κανένα lexotanil προτού κάνετε το κλικ στο σύνδεσμο. Καλά κουράγια!
Αν θέλουμε να μάθουμε τι είναι να είσαι πρόσφυγας μπορούμε να διαβάσουμε για τη Μικρασιατική καταστροφή!
ΑπάντησηΔιαγραφή(Για το άνωθεν σχόλιο) Πολύ καλά θα κάνατε να διαβάσετε για τη Μικρασιατική καταστροφή, μην παραλείψετε δε να διαβάσετε και για την αντιμετώπισή των Μικρασιατών Ελλήνων από τους Ελλαδίτες... κι έπειτα μπορείτε να σχολιάσετε ελεύθερα. Σε περίπτωση που δεν καταλαβαίνετε τί εννοώ, σας παραπέμπω στον Κούρκουλο, ίσως αυτό να το θυμάστε καλύτερα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεσποινίς,
Κι εγώ αναγκάστηκα να μεταναστεύσω, να αφήσω πίσω την Ελλάδα και να ζήσω μόνιμα στο εξωτερικό. Όχι τόσο για την αλλοίωση των κοινωνικοπολιτικών αξιών και θεσμών, αλλά για να ξεφύγω από τους παιδονόμους του είδους σας, γιατί περί παιδονομίας πρόκειται.
Λυπαμαι πραγματικά
Τα γνωρίζουμε, αγαπητέ/ή, τα της Μικρασιατικής Καταστροφής, καθώς και την αντιμετώπιση που είχαμε εδώ οι Μικρασιάτες (γιατί Μικρασιάτισσα είμαι κι εγώ). Μόνο που α) εμείς ήμασταν πραγματικά πρόσφυγες και β) δεν πήγαμε σε καμία άλλη χώρα, αλλά στη δική μας. Ατυχής ο παραλληλισμός σας, λοιπόν. Όσο για τον Κούρκουλο, ίσως να σας λυπήσω, αλλά μάλλον εσείς τον γνωρίζετε, ως φαίνεται, καλύτερα από 'μένα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤέλος, λυπάμαι που αναγκαστήκατε (ή απλώς είχατε γραμμένη την Ελλάδα) να μεταναστεύσετε. Και είμαι βέβαιη πως δεν το κάνατε για να αλλοιώσετε θεσμούς. Ωστόσο δε νομίζω να μπήκατε λαθραία σε κάποια χώρα, ούτε βέβαια εκεί που πήγατε να φέρεστε ως κατακτητής επικαλούμενος ρατσισμό όποτε δεν εκπληρώνεται κάποιο αίτημά σας. Και σίγουρα δεν πήγατε ως μέρος ορδών, αλλά μεμονωμένα για εργασιακούς/οικονομικούς λόγους, σεβόμενος/η τη χώρα που σας δίνει ένα κομμάτι ψωμί.
Είστε θλιβεροί όλοι εσείς οι "ανθρωπιστές" με τα ανύπαρκτα επιχειρήματά σας. Και πρώτα εσάς κατηγορώ, γιατί όλη αυτή η νοσηρή κατάσταση οφείλεται πρωτίστως σε 'σας.
Τον αγαπητό ανώνυμο φίλο [Έλληνα (;)], τον παραπέμπω στην παρακάτω συνέντευξη του μέχρι πρότινος ομοϊδεάτη του σκηνοθέτη Κούνδουρου: http://www.inews.gr/116/n-koundouros-tessera-ktini-4-varvaroi-pou-ourliazan-kai-vromousan-me-ekanan-na-do-tin-pragmatikotita.htm
ΑπάντησηΔιαγραφήΜεταξύ άλλων ο Κούνδουρος λέει:
«…Κατά βάθος χαίρομαι για το συμβάν ( εννοεί την ληστεία πριν 7 μήνες ). Το γεγονός με έκανε να δω την πραγματικότητα. Είχα μια ανόητη ευαισθησία και γενναιοδωρία με την είσοδο ή μάλλον την εισβολή των ξένων στην Ελλάδα. Έλεγα ότι της..... ίδιας γης παιδιά είμαστε, να μπει ο κόσμος στην Ελλάδα, να ευφρανθεί, να νιώσει ασφάλεια, να φάει, να πιει ελληνικό νερό. Ε, από την ώρα του περιστατικού τέρμα όλες αυτές οι εφηβικές μαλα-κίες. Τέσσερα κτήνη, 4 βάρβαροι που ούρλιαζαν και βρωμούσαν και φορούσαν μάσκες με έκαναν να δω την πραγματικότητα. Εκείνο το “μην τον κρατάς, πνίξ’ τον τον πούστη” που φώναζε ο μόνος που άκουσα να μιλάει τσάτρα- πάτρα ελληνικά,…τι το θέλανε; Από εκεί κινήθηκε ένας μηχανισμός από σκέψεις μου, που πέταξε έξω από την Ελλάδα όλους τους μετανάστες. Δεν είναι σωστό όμως και ως κοινωνική συμπεριφορά η Ελλάδα να ανοίγει τις πόρτες της, σαν την πουτ… που ανοίγει τα πόδια της: 1.400.000 ξένοι μέσα στη χώρα; Το 15% της χώρας μετανάστες; Πόσοι Έλληνες μπορούν να απορροφήσουν αυτό το νούμερο; Και όμως έγινε. … Δεν ήθελαν μόνο να κλέψουν. Ήθελαν να σκοτώσουν. Έναν άλλο γεί-τονα τον έπνιξαν με μαξιλάρι. Εγώ μόλις γλίτωσα. …. Είδα μια εκδικητικότητα φυλετική, ταξική, κοινωνική, εθνική…Ήταν μίσος….
Μετά το επεισόδιο βρέθηκα στο αυτοκίνητο φίλου. Ήρθε ένας Πακιστανός να καθαρίσει τα τζάμια. Του λέει ο φίλος “όχι.”. Εγώ, που είχα περάσει την περιπέτεια, του λέω “δώ-στου κάτι του νεαρού, δεν πειράζει”. Του έδωσε ένα κέρμα. Το παίρνει ο Πακιστανός, το κοιτάζει και μας το πετά στα μούτρα. Πήδηξα έξω , τον έπιασα από τον σβέρκο και τον έσουρα με κακία, με ένα μίσος, στο αυτοκίνητο και του ‘πα “βρες το”. Από πίσω ο κόσμος έβλεπε την εικόνα ενός λευκού που έσερνε έναν φουκαρά Πακιστανό σαν να ήταν σκύλος. Η εντύπωση πού έδωσα ήταν ότι η λευκή ράτσα ταλαιπωρούσε έναν φουκαρά πακιστανό σκύλο. Και όμως συνέβαινε το ανάποδο. Η παρεξήγηση είναι μέσα στη ζωή μας. - Θα μπορούσα να χαρακτηρίσω το περιστατικό που έζησα κακιά στιγμή, αλλά έτσι θα το εξευ-τέλιζα. Δεν ήταν σαν το τραμ που με πάτησε στον δρόμο εξαιτίας μια αδεξιότητάς μου. Ήταν το γέννημα ενός στάτους πολύ ευρύτερου που κυριαρχεί σε όλη την Ελλάδα. Η τα-πείνωση ενός έθνους σε σημείο να μην μπορεί να κυκλοφορήσει κανείς στο δρόμο χωρίς το καρδιοχτύπι μη τυχόν του τύχει το απρόσμενο κακό. Όπως μου είπε ο αστυνομικός δι-ευθυντής που με βρήκε τότε, “η Αθήνα είναι μια ανοχύρωτη πόλη όπου κυριαρχούν ο φό-βος, η ανησυχία και το απρόσμενο”…. ΣΧΟΛΙΟ Ο Ν. Κούνδουρος είδε φως όταν κάηκε το δικό του σπίτι. Μέχρι τότε το φως που έκαιγε τα σπίτια των άλλων ίσως να το έλεγε ρα-τσισμό. * Στα 17 του χρόνια ήταν μαχητής της ομάδας Μπάυρον του ΕΑΜ. ΔΙΔΑΓΜΑ : Μην περιμένουμε να ΜΑΣ φωτίσει το φως που θα καίει το δικό μας σπίτι. Η πυρκαγιά στο σπίτι του γείτονα φτάνει να αφυπνίσει και μας.-…».
Τέλος του αφιερώνω ένα μου ποίημά μου…
ΤΡΑΓΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ
Πρόσφυγας είμαι μες την ίδια μου τη γη, ναι μες τη γη·
ψάχνω ορίζοντες να βρω, τα βράδια να κοιμάμαι,
μα ηχεί βαριά μες στο μυαλό, του σκότους η αχολογή
που μ’ έδιωξε απ’ το σπίτι μου· τα βράδια πώς φοβάμαι!
Να στρώσω για να κοιμηθώ, ετόλμησα σε μια ατραπό·
μα ορθώθηκαν αμείλικτα, καταντικρύ μου ως κύμα
των νεηλύδων τα παιδιά, αυτά που τόσο αγαπώ,
δε μού ’δωσαν ν’ αποκριθώ, ούτε μιας λέξης βήμα!
Με σάρωσαν με έσβησαν, ελάβωσάν μου το σκαρί·
μα πριν ακόμα απ’ το σκαρί, ω! τραγική αλήθεια,
ετρύπησάν μου την ψυχή, του κόσμου τ’ άδολο φαρί,
οπού είχε ανοίξει μια αγκαλιά να τους δεχτεί στα στήθια!
Ιωάννης Παναγάκος – Άνχης (ΠΖ) ε.α.
Μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών