Ανάμεσα σε Ανατολή και Δύση

Πατρίδα είναι το αίμα μας

του Δημήτρη Ζαφειρόπουλου

Ανατολή ή Δύση; Το ερώτημα αυτό απασχολεί τον Ελληνισμό εδώ και αιώνες, τουλάχιστον από τότε που έχασε αυτός την δυνατότητα να οριοθετεί τις πολιτικές και πολιτισμικές έννοιες που καθορίζουν το τι είναι Δύση και Ανατολή. Από την εμφάνιση όμως του νέου Ελληνισμού και την πτώση της Βασιλεύουσας, η οποία σηματοδότησε και το τέλος της αυτοκρατορικής νοοτροπίας, οι Έλληνες με περίσσια σπουδή αγωνιούν για την τοποθέτησή τους σε ένα από τα δύο διαμορφούμενα στρατόπεδα. Και συνεχίζουν να το κάνουν ακόμη και σήμερα.

Η αναζήτηση αυτή είχε το δυστύχημα να γίνει από τον ελληνισμό σε κατάσταση ξενικής υποταγής άλλοτε εμφανούς (τουρκοκρατία) και άλλοτε συγκεκαλυμμένης(μετέπειτα του 1821 ξενοκρατίας. Και όπως με κάθε τί καταπιάνεται ο Έλληνας, η επιλογή στρατοπέδου γίνεται με φανατισμό και δίκην οπαδών ποδοσφαιρικών ομάδων.

Έτσι λοιπόν και σήμερα, με την οικονομική κρίση και την θέση μας στο ευρώ, η αναζήτηση αυτή αναδύθηκε και πάλι παίρνοντας την θέση που λαμβάνει ο καθένας σχετικά με την Ευρώπη. Δραχμή και επιστροφή στο κατά μόνας λένε κάποιοι, ευρώ και επιμονή σε μία ευρωπαϊκή ολοκλήρωση απαντούν οι άλλοι. Το ερώτημα όμως είναι αν μπορεί να υπάρξει στις σημερινές συνθήκες ένα έθνος – κράτος από μόνο του και το κατά πόσο μπορεί η Ευρώπη να ολοκληρωθεί μέσα από τις λογικές των γραφειοκρατών και κάτω από ηγέτες τύπου Σαρκοζί ή Μέρκελ.

Λένε πολλοί πως η Ελλάδα αποτελεί το σταυροδρόμι μεταξύ Δύσης και Ανατολής. Συμφωνούμε αλλά για τον λόγο όχι μόνο τον γεωγραφικό αλλά επειδή ως Έλληνες έχουμε μοιράσει το αίμα μας και σε Ανατολή και σε Δύση. Πότε με τις αποικίες, πότε με τις παροικίες, πότε με τους εξισλαμισμούς, πότε με τους πρόσφυγες και τελευταία με την μετανάστευσή μας. Και μαζί με το αίμα έχουμε μοιράσει και φιλοσοφία, ιδέες, επιστήμες οι οποίες όπως και το αίμα που δώσαμε, ανακατεύτηκαν και διαμορφώθηκαν από τους ντόπιους.

Δεν είμαστε έθνος ανάδελφον λοιπόν. Έχουμε πολλά χαμένα αδέλφια γύρω μας και ακόμη περισσότερα ξαδέρφια. Δώσαμε αίμα, δεν πήραμε. Μας έκλεψαν αίμα, δεν δανειστήκαμε. Και ακριβώς στο αίμα, στην εθνική καταγωγή, βρίσκεται και η απάντηση στο ερώτημα: Ανατολή ή Δύση;

Ανήκουμε εκεί που είμαστε φυλετικά πιο συγγενείς. Με τους Ευρωπαίους μοιάζουμε περισσότερο, ειδικά με τους νότιους. Αλλά ταιριάζουμε και με τους χριστιανικούς πληθυσμούς της Συρίας και του Λιβάνου και όσο και αν σας φαίνεται παράξενο είμαστε πιο κοντά στους Πέρσες, από ότι αυτοί με άλλους μεσανατολίτες. Αλλά και με τους Ρώσσους και άλλους ανατολικούς Σλαύους μας συνδέουν πολλά δάνεια, ψυχικά και πολιτισμικά ώστε να μας κάνουν ξαδέλφια. Πολλά περισσότερα αν θέλετε από την διαστροφή της έννοιας του Δυτικού Πολιτισμού που διαμόρφωσε η Γαλλική Επανάσταση και η προτεσταντική προσκόλληση στους νόμους του κέρδους και στον μεσσιανισμό της Παλαιάς Γραφής.

Η ιστορία, η δική μας και του κάθε λαού, είναι το αιμάτινο ποτάμι, πάνω στο οποίο αντανακλάται η θρησκευτική και πολιτιστική έκφανση. Κάθε μνημείο πολιτισμού καταδεικνύει την καταγωγή, αμόλυντη ή μπασταρδεμένη του δημιουργού του. Το πνεύμα δεν είναι άυλο αλλά εκχέεται και αυτό από το DNA και το φυλετικό αρχέτυπο που κουβαλά ο καθένας μας.

Γι' αυτό και σήμερα πολεμιέται τόσο η έννοια της εθνικής και φυλετικής καταγωγής. Παραγνωρίζεται επιστημονικά, απαξιώνεται πολιτικά και κυρίως καταστρέφεται μέσω της μετανάστευσης. Το παγκόσμιο χωριό δεν θέλει Ανατολή και Δύση, θέλει ομοιόμορφους καταναλωτές και εργάτες. Γι' αυτό και πρέπει να πολεμήσουμε την μετανάστευση, γι' αυτό και πρέπει να διατηρήσουμε την εθνική μας ιδιαιτερότητα. Την γέφυρά μας μεταξύ Ανατολής και Δύσης, την γέφυρά μας στην Ιστορία αλλά και στην ίδια την έννοια της ύπαρξης.

Πηγή: http://www.elkosmos.gr