Ο Λευκός Λύκος και τα Μαύρα Πρόβατα

ΤΑ ΜΑΝΤΡΙΑ ΔΕΝ ΤΑΙΡΙΑΖΟΥΝ ΣΤΟΥΣ ΛΥΚΟΥΣ

Της Αθηνάς Παπαδοπούλου

Ο Έλληνας από τη φύση του είναι ένας λύκος. Όμορφος. Περήφανος. Ανεξάρτητος. Μοναχικός και άγριος, δεν ανήκει πουθενά παρά μόνο στον εαυτό του. Ούτε στην Ανατολή ούτε στη Δύση. Είναι το κέντρο του κόσμου!

Μπορεί να συνυπάρξει μόνο με άλλα ζώα του ίδιου είδους, με τις όποιες μεταξύ τους διαμάχες. Δημιουργεί αγέλες και έτσι πορεύεται, ξέχωρα απ' τα άλλα ζώα στην ιστορία.

Είναι ένας λύκος λευκός, που δεν υπόκειται σε κανόνες και δεν υπακούει σε αφέντες. Δε δηλώνει υποταγή σε κανέναν, πέρα από τη Φύση. Είναι ένας λύκος ελεύθερος!


Γι' αυτό τον ζήλεψαν και θέλησαν να τον μολύνουν. Και, αφού πρώτα τον τάισαν καλά με μισθούληδες και θεσούλες στο δημόσιο, ώστε να 'ναι σκασμένος από το φαγητό και ανίκανος ν' αντιδράσει, του 'φεραν στην περιοχή του μαύρα πρόβατα... Πολλά πρόβατα! Μιλιούνια πρόβατα! Μαύρισε ο τόπος! Ο λύκος ούτε να τα φάει μπορούσε ούτε να τα διώξει. Κι αυτά γεννοβολούσαν όλο και περισσότερο και πλήθαιναν...

Έχτισαν τζαμιά, συγγνώμη, μαντριά ήθελα να πω, στην περιοχή του. Βέλαζαν αναιδέστατα μες στα μούτρα του "μπεεεε" κι εκείνος έπρεπε να σωπαίνει, για να μην τον πουν ρατσιστή. Και με τον καιρό τα πρόβατα αποθρασύνθηκαν κι άρχισαν να απειλούν ανοιχτά τη ζωή του... Ο λύκος στράφηκε στην αγέλη, αλλά εκείνη, φοβισμένη από τη μαυρίλα, είχε λουφάξει. "Προχθές σκότωσαν έναν από 'μας για μια κάμερα. Τι θες τώρα, να είσαι ο επόμενος;" του είπανε.

Έτσι κι εκείνος έσκυψε το κεφάλι κι από λύκος έγινε σκύλος. Έγλυφε τα παπούτσια των αφεντικών του περιμένοντας τα αποφάγια από το τραπέζι. Και, καθώς περνούσε ο καιρός, υιοθετούσε τη συμπεριφορά των προβάτων, μέχρι που έγινε ένα λευκό πρόβατο κι άρχισε κι αυτός να φωνάζει "μπεεεε".

Είμαι σίγουρη πως περιμένετε ένα καλό τέλος. Θα σας απογοητεύσω. Δε θα το βρείτε εδώ. Ο καθένας ας φτιάξει το δικό του happy end, ξεκινώντας με το να ξαναβρεί το λύκο μέσα του. Τα υπόλοιπα θα 'ρθουν από μόνα τους...