Της Αθηνάς Παπαδοπούλου
Δύο αυτοκτονίες είχαμε σήμερα. Όχι μία, αλλά δύο. Η μία στα Σεπόλια κι η άλλη στην Κρήτη. Δύο διαφορετικοί άνθρωποι, με διαφορετικές ζωές, με διαφορετικές ίσως αντιλήψεις. Αλλά με τα ίδια προβλήματα, τα ίδια άγχη, τις ίδιες αγωνίες…
Τις ίδιες αγωνίες που κουβαλούμε κι εσύ κι εγώ και όλοι μας… Την ίδια απόγνωση νιώθουμε όλοι, την ίδια απογοήτευση, όταν προσπαθούμε να κοιτάξουμε κατάματα το αύριο. Και τι κάνουμε γι’ αυτό; Αναλωνόμαστε σε αντιπαραθέσεις, ασχολούμαστε με κοινοβουλευτικά… ανδραγαθήματα και άλλες φαιδρότητες, αλλά δε δίνουμε τη σημασία που πρέπει στο διπλανό μας. Στον εαυτό μας, αν θέλετε, καθώς μέσα από την αλληλεγγύη βοηθιόμαστε κι εμείς οι ίδιοι. Πάψαμε να στηρίζουμε ο ένας τον άλλον κι αφεθήκαμε έρμαιο στις ορέξεις του ανθελληνικού τέρατος.
Η κατάσταση με τις αυτοκτονίες παίρνει πια διαστάσεις επιδημίας. Και δεν ξέρεις ποτέ ποιος θα είναι ο επόμενος… Ποιος δε θ’ αντέξει και θα λυγίσει κάτω από το βάρος της απελπισίας.
Από το κράτος δεν έχουμε να περιμένουμε πια τίποτα. Μας έχει κάνει ξεκάθαρες τις προθέσεις του. Καμία κοινωνική πρόνοια, ανύπαρκτη δικαιοσύνη. Σκληρό και αδιάφορο, όχι απλά μας κοιτά να φτάνουμε στο χείλος του γκρεμού, αλλά μας σπρώχνει κιόλας. Ό,τι κάνουμε, λοιπόν, θα το κάνουμε μόνοι μας, μεταξύ μας. Ο ένας θα πιάσει το χέρι του άλλου και θα τον τραβήξει μακριά από το γκρεμό.
Λίγη ανθρωπιά γι’ αρχή θα ήταν καλό… Λίγη κατανόηση, να σκύψουμε πάνω από το πρόβλημα του συνανθρώπου μας και να τον ακούσουμε. Αυτό έστω, να τον ακούσουμε, για να αισθανθεί πως δεν είναι μόνος. Για να πάρει μια ανάσα ελπίδας, μια ανάσα ζωής… Στηρίξτε το συνάνθρωπό σας, για να σας στηρίξει αύριο κι εκείνος. Κρατήστε τον ζωντανό. Δεν πρέπει να υπάρξουν άλλοι νεκροί Έλληνες!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου