ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΚΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΕΓΚΛΗΜΑ Η ΠΩΛΗΣΗ ΤΩΝ ΕΡΓΟΣΤΑΣΙΩΝ ΖΑΧΑΡΗΣ

Γράφει ο Γιώργος Βεργιάννης

Μέλος του Π.Γ. του Εθνικού Μετώπου

Προκειμένου να εξασφαλίσουν την υλοποίηση της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής, ξεπουλάνε όσο - όσο και τα εργοστάσια ζάχαρης. Όσα δηλαδή έχουν ακόμα απομείνει…

Έναντι 40 εκ. «σπρώχνουν» την ΕΒΖ τη στιγμή που μόνον τα δύο εργοστάσια της θυγατρικής της στη Σερβία, κοστολογούνται στα 150 εκ.

Είναι γνωστό σε όλους ότι η ενέργεια αυτή δεν σχετἰζεται με την κρίση, μιας και οι Ελληνικές δυνατότητες σ’ αυτόν τον τομέα είναι ιδιαίτερα προσοδοφόρες.

Η Ελληνική Βιομηχανία Ζάχαρης αποτελεί την μεγαλύτερη γεωργική βιομηχανία στη Β. Ελλάδα και μια από τις μεγαλύτερες του κόσμου. Μέχρι και σήμερα, είναι κερδοφόρος επιχείρηση και αν υπήρχε στοιχειώδης στρατηγική θα μπορούσε να έχει αναπτυχθεί ακόμα περισσότερο όχι μόνο στην Ελληνική αγορά, αλλά σε ολόκληρη την Ευρώπη.

Με την ενέργειά τους αυτή, πέραν των αμιγώς απασχολούμενων στην ΕΒΖ,  πλήττουν παράλληλα συναφείς επιχειρήσεις, εργαζόμενους και χιλιάδες αγρότες παραγωγούς ζαχαροτεύτλων, οι οποίοι απασχολούνται  σε τομείς όπως η καλλιέργεια, η συγκέντρωση, η αποθήκευση και η συσκευασία της ζάχαρης.

Το ξεπούλημα της ΕΒΖ (που η εκποίησή της εντάσσεται σε ειδικό εδάφιο του μνημονίου) θα σημάνει αυτομάτως και την αύξηση της τελικής τιμής του προϊόντος  στον καταναλωτή, αφού η Ελληνική ζάχαρη θα εκλείψει από την αγορά και τη θέση της θα κληθεί να  καλύψει άλλο ένα εισαγόμενο  προϊόν…

   

Η Κατοχική τους φρενήρης υποτέλεια, απεικονίζεται χαρακτηριστικά παρατηρώντας ότι δεν πωλούν μόνον τα εργοστάσια της ΕΒΖ, αλλά και τα δικαιώματα στις ποσοστώσεις.

Με απλά λόγια: Εκείνοι που θα πάρουν τα εργοστάσια (Πολωνοί, Τσέχοι, ή οποιοιδήποτε άλλοι),  αγοράζουν ταυτοχρόνως και τις επιδοτήσεις που θα έπαιρναν οι αγρότες. Γεγονός που καταδεικνύει το εύρος του πλήγματος.

Αντί να προσανατολίζονται σε μια πολιτική σχετικής αυτάρκειας, η οποία είναι και η  αποκλειστικά ορθή για την έξοδο της χώρας από την κρίση και την επιστροφή στην Εθνική αξιοπρέπεια, συνεχίζουν ακάθεκτοι σε πρακτικές που βυθίζουν βαθύτερα τη χώρα στην άβυσσο.

Τα πιθανά  έσοδα που προκύπτουν από τέτοιου είδους υποτελείς συναλλαγές, αποτελούν αντίτιμο αυτοχειρίας.

Η εκποίηση του δημόσιου πλούτου και ιδιαιτέρως δε εκείνων των μονάδων που αποτελούν δύναμη παραγωγικής ανασυγκρότησης της Εθνικής οικονομίας, αποτελεί τη σπεσιαλιτέ τους.

Διαλύουν εντελώς ό,τι έχει απομείνει από τον παραγωγικό ιστό παραδίδοντας τη χώρα χειροδέσμια στο έλεος της παγκοσμιοποίησης.

Η Εθνική στάση είναι απτή και καταλυτική:

Δεν εισάγουμε κανένα προϊόν που μπορεί να παραχθεί στην Ελλάδα.